Μισός αιώνας από την τραγωδία – Μία ευκαιρία για διεθνοποίηση του Κυπριακού

Ενόψει της θλιβερής πραγματικότητας στο Κυπριακό απαιτείται η συγκρότηση μιας νέας εθνικής στρατηγικής του Ελληνισμού, που θα λαμβάνει υπόψη τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή, τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων και την υπέρβαση των δύο ψευδεπίγραφων ιδεολογημάτων, που σύμφωνα με τον κορυφαίο στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη, παρακωλύουν την κατάστρωση και την εφαρμογή μιας νηφάλιας εθνικής στρατηγικής. Δηλαδή «τα ασαφή και αποδυναμούμενα στοιχεία ενός γηγενούς εθνικισμού και τα εξίσου ασαφή, αλλά ενισχυόμενα αναμασήματα ενός ξενόφερτου ειρηνισμού και οικουμενισμού».

Η προϋπόθεση επίλυσης του Κυπριακού είναι η πλήρης διεθνοποίησή του, με παράλληλη αξιοποίηση του σημαντικού γεωπολιτικού αποτυπώματος της Κύπρου στις σημερινές ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες, χωρίς παρωπίδες και εμμονές. Χρειάζεται άμεσα η συγκρότηση και η εφαρμογή μιας νέας εθνικής στρατηγικής, που θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

Τέσσερις κινήσεις

Πρώτον, την επιθετική διεθνοποίηση του Κυπριακού προβλήματος, αξιοποιώντας όπως προαναφέρθηκε τον πόλεμο στην Ουκρανία και την άμεση σύνδεση της ρωσικής κατοχής στη χώρα αυτή με την τουρκική κατοχή στη Κύπρο. Πρώτιστος στόχος θα πρέπει να είναι η αποχώρηση των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής από τη Κύπρο. Ως τότε η Ελλάδα και η Κύπρος, οφείλουν να θέσουν και να επιβάλουν άμεσα το θέμα της αναστολής της τελωνειακής ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, καθώς και την επιβολή κυρώσεων εις βάρος της.

Δεύτερον, την πολύπλευρη διπλωματική πολιτική προς όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις δυνάμεις, που μπορεί να έχουν αμιγώς στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή. Τόσο η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος και οι αραβικές χώρες έχουν μεταξύ άλλων άμεσα ζωτικά συμφέροντα να παραμείνει η Κύπρος έξω από τον έλεγχο της Τουρκίας και για αυτό πρέπει αυτό να μεταφραστεί διπλωματικά και στρατιωτικά σε πράξη επί του πεδίου.

Τρίτον, την κατάθεση δήλωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ΟΗΕ, σε συνεννόηση με την Ελλάδα, ότι μετά την επιμονή της Τουρκίας περί δύο ανεξάρτητων κρατών, η Βόρεια Κύπρος τελεί υπό τουρκική κατοχή και ότι ο στόχος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η πλήρης ανάκτηση της κυριαρχίας της επί του βορείου κατεχόμενου τμήματος.

Παράλληλα, θα πρέπει να γίνει κατάθεση σχεδίου λύσεως του Κυπριακού από την ελληνοκυπριακή πλευρά στον ΟΗΕ και την ΕΕ με βασικά στοιχεία την εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών της συγκρότησης των σύγχρονων κρατών, που είναι η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, με παράλληλη απόλυτη προστασία όλου του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, και ως τέτοια αυτονόητη πράξη είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα σπίτια τους.

Τέταρτον, την άμεση υλοποίηση του ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδος-Κύπρου, που ξεκίνησε στη δεκαετία του ’80 από τον Ανδρέα Παπανδρέου και εγκαταλείφθηκε στη συνέχεια μετά την ακύρωση της εγκατάστασης των S-300 στη Κύπρο, κάτι που δίνει την αίσθηση στη Τουρκία ότι μπορεί να δρα ανενόχλητα στη Μεγαλόνησο. Η αμυντική προστασία της Κύπρου, αλλά και οι δυνατότητες αποκατάστασης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλο το νησί, πρέπει να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο της συνολικής ελληνικής αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος της στην ευρύτερη περιοχή.

Προς αυτή την κατεύθυνση άμεσος σηματωρός θα ήταν η ενεργοποίηση της δυνατότητας κατασκευής της τέταρτης Μπελαρά από κοινού Ελλάδα – Κύπρος με αποκλειστική χρησιμοποίηση της για τη δημιουργία αμυντικής ομπρέλας στην Μεγαλόνησο. Είναι πλέον σαφές στους πάντες ότι εάν η Τουρκία δεν πιεστεί στο πεδίο ή δεν υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το σημερινό οδυνηρό status quo, δεν πρόκειται να κάνει το παραμικρό βήμα σε σχέση με τους στρατηγικούς στόχους της που είναι η διχοτόμηση και ο έλεγχος της Μεγαλονήσου.

Και μία κρίσιμη στροφή

Σε αυτή την κρίσιμη στροφή της “Oδύσσειας” του Κυπριακού, η Ελλάδα οφείλει να αναθεωρήσει πλήρως τη στρατηγική της για την προστασία των συμφερόντων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Ως εκ τούτου, η αμυντική προστασία της Κύπρου πρέπει να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο της συνολικής ελληνικής αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος της στην ευρύτερη περιοχή. Η συνέχιση της άθλιας έως τώρα διαχρονικής λογικής ότι η Κύπρος βρίσκεται μακράν και ότι η Ελλάδα είναι απλά παρατηρητής και απλός συμπαραστάτης εκ του μακρόθεν είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Και αυτό, γιατί στην Κύπρο χτυπάει η καρδιά του Ελληνισμού και δοκιμάζεται η αντοχή του.

Οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη και αποδοχή νέων τετελεσμένων, θα σημάνει μαθηματικά υποχώρηση και στα άλλα εθνικά μέτωπα, δηλαδή στη Θράκη, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελούν στόχο της αναθεωρητικής Tουρκίας. To επόμενο πεδίο σε μια τέτοια εξέλιξη θα είναι η είσοδος του Ελληνισμού στο μαλακό υπογάστριο της φινλανδοποίησης, κάτι που αποτελεί το μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο του βαθέως τουρκικού κράτους.