Ο Αλή Μπαμπά, οι 40 κλέφτες και οι “χαμένες ευκαιρίες”

Κι όταν έθεσε το θέμα της κατάργησης των εγγυήσεων προκάλεσε αναταράξεις και… αρρυθμίες στην πτέρυγα εκείνη του πολιτικού συστήματος, που δεν θέλει να αλλάξουν οι “ισορροπίες” μήπως και ενοχληθεί η κατοχική Τουρκία.

Ο Νίκος Κοτζιάς, μίλησε το βράδυ της Δευτέρας, στη Λεμεσό, σε εκδήλωση του ΔΗΚΟ, μαζί με τον Πρόεδρο του κόμματος, Νικόλα Παπαδόπουλο και μεταξύ άλλων εξήγησε τι έγινε στο Κραν Μοντανά. Εκεί, όπου η Τουρκία τίναξε στον αέρα την προσπάθεια, όταν “ο Τσαβούσογλου έβγαλε ψεύτη τον Γκουτέρες”. Είπε πως στο δείπνο ο Τούρκος ΥΠΕΞ, είπε στον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ ότι είναι ψεύτης και ουδέποτε συμφώνησε η τουρκική πλευρά να καταργηθούν οι εγγυήσεις και να αποσυρθεί ο στρατός. Μετά από αυτό ο Γκουτέρες κήρυξε το τέλος. Έκτοτε, όπως είναι γνωστό, οικοδομήθηκε ένα ολόκληρο αφήγημα, που εκφράζεται με πανομοιότυπο τρόπο από διάφορους.

Αφήγημα εκ του πονηρού

Σε ό,τι αφορά τις ευθύνες της ελληνοκυπριακής πλευράς, είναι άποψη μου, ότι ο τέως Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, ελέγχεται για το έγγραφο που κατέθεσε με σοβαρές υποχωρήσεις για τις εσωτερικές πτυχές. Υποχωρήσεις που κρίνονται ως μη λειτουργικές και με σοβαρά δημοκρατικά ελλείμματα. Συνεπώς, η πραγματική ιστορία για το τι έγινε στο Κραν Μοντανά είναι γνωστή και δεν είναι αυτή που λέγεται από την Άγκυρα και διάφορους άλλους σε Αθήνα και Λευκωσία.

Ο Νίκος Κοτζιάς ήταν εκεί. Πήρε μέρος στις συζητήσεις, συμμετείχε στο κρίσιμο δείπνο και καταθέτει την μαρτυρία του, που συνάδει με τα πρακτικά του ΟΗΕ. Σε αντίθεση με κάποιους, που ενημερώθηκαν από τους Εγγλέζους και τον κ. Άιντα και τοποθετούνται επικαλούμενοι την “απόλυτη αλήθεια”.

Είναι προφανές, πάντως, για να επανέλθουμε στο θέμα των “χαμένων ευκαιριών”, ότι στην μακρά ιστορία του Κυπριακού, είναι πάντα οι ίδιοι που υιοθετούν πολιτικά και ιστορικά αυτό το αφήγημα. Είναι αυτοί που κρίνουν απαραίτητο να προβαίνει σε υποχωρήσεις η ελληνική πλευρά. Εκείνοι οι ίδιοι που, σχεδόν, αποδέχονται όλα τα σενάρια που προτείνονται. Αποδέχθηκαν την εσαεί τουρκική παρουσία το 2004. Την ίδια ώρα, φωνάζουν ότι το 2017 χάθηκε η… ευκαιρία να απαλλαχθούμε από στρατεύματα και εγγυήσεις, που δεν είχαν πρόβλημα να αποδεχθούν δεκατρία χρόνια πριν. Βέβαια, καμία αναφορά για τις εσωτερικές πτυχές του προβλήματος, μιας και από τη λειτουργία του κράτους πολλά εξαρτώνται. Η ασφάλεια συνδέεται και με τη σταθερότητα και λειτουργικότητα του κράτους.

Τι κρύβεται πίσω από τις “χαμένες ευκαιρίες”

Αποδεικνύεται διαχρονικά ότι οι “χαμένες ευκαιρίες” αντικατοπτρίζουν τις γνωστές τουρκικές αμετακίνητες θέσεις στο Κυπριακό. Κοντολογίς, την αποδοχή, την μονιμοποίηση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων της συνεχιζόμενης κατοχής. Να θεωρηθούν, δηλαδή, τα αποτελέσματα της εισβολής ως κεκτημένο για την τουρκική πλευρά σε ένα πλαίσιο συμφωνίας. Να αναγνωρισθεί, όπως αξιώνει η κατοχική πλευρά, η κυριαρχική ισότητα. Να προικοδοτηθεί η παράνομη αποσχιστική οντότητα με μανδύα νομιμότητας. Να υπάρχουν στο νησί δυο ίσες κυρίαρχες οντότητες με συγκυριαρχία στην περιοχής της άλλης. Δηλαδή, να επικρατήσει η τουρκική λογική “και τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου”. Αυτά προφανώς εννοούν ως “χαμένες ευκαιρίες.

Είναι σαφές ότι αυτό που θέλει η Τουρκία είναι να βρεθεί μια ρύθμιση που θα μπορεί μέσα από μια συμφωνία να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο. Και όποτε η ελληνική πλευρά θα απορρίπτει τούτο, οι διάφορες μοιρολογίστρες θα “κτυπιούνται” στα… πατώματα, επειδή χάθηκε μια ακόμη… ευκαιρία.

Οι “χαμένες ευκαιρίες” είναι ένα αφήγημα, ένα παραμύθι. Κάτι όπως τον Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες, με φιλική συμμετοχή της κοκκινοσκουφίτσας, μόνης στο δάσος.