Ο Ερντογάν αλωνίζει – Η “ψύχραιμη” Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει ταπί και ψύχραιμη…

Η έναρξη διπλωματικών και άλλων σχέσεων του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και εμμέσως με τη Σαουδική Αραβία, ανοίγει την πόρτα σε μια άλλη στάση των Αράβων απέναντι στο Ισραήλ. Αργότερα, και οι τρεις αυτές χώρες ανταποκρίθηκαν στα ανοίγματα του Ερντογάν και έχουν περισσότερο ή λιγότερο αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με την Τουρκία. Έτσι, η “ψύχραιμη” Ελλάδα δια της διολισθήσεως δεν έχει τα ερείσματα που είχε στην περιοχή.

Γιατί άραγε τα Εμιράτα έκαναν αυτήν την κίνηση στη σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, αφού γνωρίζουν πως στους δρόμους των αραβικών χωρών, το συναίσθημα είναι υπέρ των Παλαιστινίων; Η μερική αποχώρηση των Αμερικανών από την περιοχή ωθεί τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία να ψάχνουν για ένα στήριγμα στην περιοχή, έναντι του Ιράν και δευτερευόντως έναντι της Τουρκίας. Το μόνο στήριγμα στην περιοχή είναι το Ισραήλ, που είναι εδαφικός και πληθυσμιακός νάνος, αλλά γίγαντας των οπλικών συστημάτων και των επενδύσεων σε κάθε είδους νέα τεχνολογία.

Ήδη από την ημέρα που υπογράφτηκε η συμφωνία Εμιράτων-Ισραήλ, έχουν δρομολογηθεί νέες επενδύσεις γιγαντιαίων διαστάσεων σε τεχνολογίες αιχμής στα Εμιράτα, τις οποίες θα στηρίξει το Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί έχουν αποδείξει πως είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για τα όποια δίκαια, ή άδικα συμφέροντά τους. Είναι ένας παίκτης που μπορεί κανείς να βασίζεται στην αποφασιστικότητά του.

Όπως θα δούμε με μία σύντομη αναδρομή, δεν ισχύει το ίδιο για την “ψύχραιμη” Ελλάδα. Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που Ισραήλ, Εμιράτα και Σαουδική Αραβία, μετά την αρχική προσέγγιση με την Αθήνα (και τη Λευκωσία), όπως προαναφέραμε, ανταποκρίθηκαν στα ανοίγματα του Ερντογάν και περισσότερο ή λιγότερο αποκατέστησαν τις σχέσεις τους με την Άγκυρα. Μόνη εξαίρεση η Αίγυπτος, για λόγους, όμως, που αφορούν τις διμερείς αγεφύρωτες αντιθέσεις τους.

Το σκηνικό στο Αιγαίο

Η Τουρκία ξεκίνησε το παιγνίδι στη σκακιέρα του Αιγαίου και της Κύπρου το 1954. Πήρε τα λευκά πιόνια και έκανε την πρώτη κίνηση. Άρχισε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης και συνέχισε το 1955. Τα μαύρα, η ελληνική πλευρά, δεν έκαναν καμία κίνηση, ούτε καν για να αμυνθούν. Ζαλισμένα από τον εμφύλιο και τη φτώχεια, με μόνο αρωγό το σχέδιο Μάρσαλ και τον αμερικανικό παράγοντα, δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε μία αμυντική κίνηση. Το ίδιο έκαναν και με τη συμμετοχή τους στις Συμφωνίες της Ζυρίχης, μπαίνοντας με τις ευλογίες της Βρετανίας στο παιγνίδι των εγγυητριών δυνάμεων. Και πάλι τα μαύρα πιόνια έμειναν ακίνητα. Η Τουρκία είχε δύο κομμάτια στη σκακιέρα και η “ψύχραιμη” Ελλάδα κανένα.

Και το παιγνίδι συνεχίστηκε το 1964, με το βομβαρδισμό της Κύπρου, έως ότου ο Γεώργιος Παπανδρέου βρει ένα άνοιγμα με τους Αμερικανούς (δηλαδή την φοβία τους για την επέκταση της ΕΣΣΔ) και έπεισε τον πρόεδρο Τζόνσον να τους σταματήσει. Ο ίδιος έκανε και μια κίνηση, στέλνοντας μια μεραρχία, δίχως βαρέα όπλα, στη Μεγαλόνησο. Την κίνηση την πήραν πίσω οι δικτάτορες της 21ης Απριλίου.

Έτσι φτάσαμε στο 1974 και την προδοσία του Ελληνισμού από τον ίδιο τον ελληνικό στρατό. Η ανυπαρξία αντίδρασης από τη δημοκρατική κυβέρνηση που επακολούθησε και όλες τις υπόλοιπες, κατέταξαν πλέον την Ελλάδα στους ανίσχυρους παίκτες. Οι ξένοι αρθρογράφοι-αναλυτές δεν ασχολούνται με την “ψύχραιμη” Ελλάδα. Όλοι, όμως, ασχολούνται με τις πρωτοβουλίες της Τουρκίας του Ερντογάν.

Η προσχώρηση μας στην ΕΟΚ ήταν πράξη για την ανόρθωση των οικονομικών μας μεγεθών, αλλά και μια εγγύηση (έτσι πιστεύαμε) για την αποτροπή του πολέμου, ή της πίεσης από την Τουρκία. Διαψευστήκαμε οικτρά κι όχι μόνο στα Ίμια. Όμως, παρά την προσπάθεια να εξοπλιστούμε (και εν μέρει αυτό πέτυχε), η πολιτική μας βασιζόταν στην “ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας”. Ζεϊμπέκικα και κουμπαριές ακολούθησαν και βέβαια οι αδύνατοι έγιναν ανίσχυροι, με την πτώχευση του 2010.

Η “ψύχραιμη” Ελλάδα και οι συμμαχίες

Σήμερα, όλοι γνωρίζουν τα επακόλουθα της “πολιτικής Τσάμπερλεν” προς την Τουρκία. Μάταια λίγοι αναλυτές από χρόνια μιλάγαμε και γράφαμε για μια Τουρκία που δεν είχε ούτε έχει καμιά ευρωπαϊκή προοπτική. Στόχος της, άλλωστε, είναι να γίνει μια περιφερειακή δύναμη με έλεγχο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Αντί να ασχοληθούν με όσα υποστηρίζαμε, μας χαρακτήριζαν πολεμοκάπηλους και εθνικιστές για να ξεμπερδεύουν μαζί μας.

Βέβαια, όποιος προειδοποιούσε εδώ και χρόνια γι’ αυτά που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό ως Ελληνισμός ήταν νουνεχής μελετητής της πραγματικότητας, όχι πολεμοκάπηλος και εθνικιστής. Έβλεπε με ανοιχτά μάτια και άκουγε με ανοιχτά αυτιά! Είδαμε την Τουρκία να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία (μέλος της ΕΕ) και η ΕΕ να σφυρίζει αδιάφορα, ελπίζοντας πως η Τουρκία θα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις! Η Τουρκία είχε απλώσει τα πιόνια στη σκακιέρα και βέβαια είχε βγάλει στο παιγνίδι τη βασίλισσα, καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο. Τον τελευταίο καιρό έχει βγάλει και τους δύο πύργους.

Με το σύμφωνο με τη Λιβύη και με το Oruc Reis και τα γεωτρύπανα, η “βασίλισσα” των Τούρκων αλωνίζει στη σκακιέρα, παρά το γεγονός ότι ευτυχώς αποκρούσαμε επιτυχώς την υβριδική επίθεση στον Έβρο. Εμείς αντιδρούμε σπασμωδικά, προσπαθώντας να αποκτήσουμε συμμάχους και νομικά ερείσματα. Τα τελευταία δεν έχουν καμία αξία, παρά μόνον μπορεί να αποτελέσουν μια δικαιολογία για μια συμμαχία, η οποία όμως θα στηρίζεται μόνο στη θέληση των μερών να βρεθούν αντιμέτωποι με την Τουρκία. Για να είμαστε ακριβείς, το Σύμφωνο Αμυντικής Συνδρομής με τη Γαλλία, η παραγγελία των φρεγατών Belharra, η αγορά των μαχητικών Rafale είναι αναμφίβολα πολύτιμες ελληνικές κινήσεις στη σκακιέρα, αλλά δεν αρκούν από μόνες τους.

Η στάση των διεθνών παιχτών

Από την ΕΕ, το καλάθι δεν περιέχει παρά λόγια. Η Γερμανία, ως συνήθως, βλέπει γενικά με θετικό μάτι την Τουρκία, παρότι οι ακρότητες του Ερντογάν την υποχρεώνουν να γίνεται επικριτική στα λόγια. Δεν είναι διατεθειμένη, όμως, να περάσει σε πράξεις και βέβαια δεν ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις ενός επαχθούς για την “ψύχραιμη” Ελλάδα συμβιβασμού, τον οποίο προωθεί στο διπλωματικό πεδίο.

Οι Αιγύπτιοι, τα Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία, όπως και οι Ισραηλινοί ενοχλούνταν από τον αμετροεπή νεοοθωμανισμό του Ερντογάν. Αυτός ήταν και ο λόγος που επεδίωξαν μία άτυπη συμμαχία με την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία. Διαπίστωσαν, ωστόσο, ότι η “ψύχραιμη” Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να σταθεί αποφασιστικά απέναντι στην Τουρκία, ώστε να μπορούν και οι άλλοι να την υπολογίζουν στα σοβαρά στη στρατηγική τους. Όλα δείχνουν ότι γι’ αυτούς η Αθήνα, παρά τις ευθείες τουρκικές απειλές, επιδιώκει μια διευθέτηση με την Άγκυρα, έστω κι αν αυτή θα είναι υπέρ του τουρκικού επεκτατισμού.

Μία νίκη της Τουρκίας επί του Ελληνισμού συνιστά απειλή και για τις προαναφερθείσες χώρες της περιοχής. Γι’ αυτό και όπως προαναφέραμε, όταν ο Ερντογάν τους έκανε ανοίγματα, ανταποκρίθηκαν. Οι Γάλλοι, οι οποίοι συμπορεύονται μαζί μας το κάνουν για δικούς τους λόγους. Μια νίκη της Τουρκίας εις βάρος μας θα αποκλείσει σχεδόν τη Γαλλία από την Ανατολική Μεσόγειο και θα γύρει την πλάστιγγα της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ υπέρ της Γερμανίας.

Ο γαλλογερμανικός άξονας, που ισορροπούσε την οικονομία με την εξωτερική πολιτική, θα υποστεί μια μόνιμη στρέβλωση. Είναι έτοιμη η Γαλλία να πολεμήσει μαζί μας; Έχει αναλάβει σχετική δέσμευση με το Σύμφωνο Αμυντικής Συνδρομής, αλλά μένει να αποδειχθεί στην πράξη αν στην κρίσιμη ώρα θα τιμήσει τη δέσμευσή της. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα παράπονο από την Ελλάδα, η οποία τους έχει δώσει περισσότερα από όσα έχουν ζητήσει. Δεν θέλουν, όμως, να χάσουν την Τουρκία και γι’ αυτό κατά βάση ανέχονται τα καμώματα του Ερντογάν, περιοριζόμενες σε κάποιες πλαγιοκοπήσεις.

Αυτή την περίοδο, άλλωστε, είναι απολύτως απορροφημένες από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό ναι μεν σημαίνει πως δεν θέλουν πόλεμο στο Αιγαίο, αλλά μία ενεργός παρέμβαση υπέρ της Ελλάδας είναι μάλλον απίθανη. Προφανώς, στηρίζουν και θα στηρίξουν με δηλώσεις την Ελλάδα απέναντι στις τουρκικές απειλές, αλλά μέχρις εκεί. Έχουμε, άλλωστε, φροντίσει να απενεργοποιήσουμε το ελληνικό λόμπι, έχοντας χωρίσει τους Έλληνες σε αυτόχθονες και ετερόχθονες! Ας ανοίξουν καμιά εβραϊκή εφημερίδα οι αυτάρεσκοι πολιτικάντηδες των Αθηνών να δουν πως οι μισές σελίδες τους ασχολούνται με τις εβραϊκές κοινότητες ανά των κόσμο. Εμείς, με τα πολλά εκατομμύρια αποδήμων, δεν έχουμε καμία ανάγκη της συνδρομής τους!

Ταπί και ψύχραιμη η Ελλάδα!

Η Ρωσία μπορεί να έχει εμπλακεί στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά αυτό είναι ένας λόγος να παραμένει στο παιγνίδι της αρπαγής της “ωραίας Ελένης” (Τουρκία) από το ΝΑΤΟ. Η δε διένεξη Τουρκίας-Ελλάδος είναι βούτυρο στο ψωμί της Ρωσίας, γιατί απειλεί να διχάσει και στην πράξη το ΝΑΤΟ σε μία κρίσιμη συγκυρία. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ο Πούτιν έχει βάλει μεγαλύτερη μπουκιά στο στόμα του απ’ ότι μπορεί να μασήσει!

Ανέκαθεν πίστευα πως δεν θα γίνει ελληνοτουρκικός πόλεμος. Ο λόγος ήταν πως όταν τα πράγματα δυσκόλευαν έβλεπα ελληνικές υποχωρήσεις. Τώρα, όμως, ο Ερντογάν τα θέλει όλα! Και το Αιγαίο και τα νησιά και τις ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου και την Θράκη. Ζητάει ένα νέο Μαντζικέρτ! Ίσως είναι πιθανόν ένα σενάριο για μια βραχεία σύγκρουση, όπου θα διαμεσολαβήσουν οι “εταίροι” και “σύμμαχοι” για να διευθετήσουν την κατάσταση υπέρ της Τουρκίας με όσο γίνεται τακτ για την ελληνική κοινή γνώμη.

Για την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία μία ελληνική ήττα θα είναι πολύ πικρό χάπι, παρότι έχουν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με την Άγκυρα. Από πάνω τους παραμένει η απειλή της Τουρκίας, που εντείνεται λόγω της σιωπηλής συμμαχίας της με το Ιράν. Οι ισορροπίες στην περιοχή απειλούνται εκ βάθρων. Αυτό κάνει τον πόλεμο πιο πιθανό. Στην Ελλάδα έχουν ξεχάσει πως «όταν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο».

Η πτώχευση, το αβυσσαλέο δημογραφικό, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι “πρόσφυγες” και λαθρομετανάστες, η εθνομηδενιστική Αριστερά, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι καλοί “ευρωπαϊστές” και δικαιωματιστές, που αποκαλούν εθνικιστές και πολεμοκάπηλους τους ρεαλιστές, ας περιμένουν στην ουρά να υποβάλουν τα σέβη τους στη νέα τάξη πραγμάτων. Η ελληνική εξωτερική πολιτική παραμένει τα τελευταία 70 χρόνια αποφασιστικά “ψύχραιμη”. Τώρα, όμως, η “ψύχραιμη” Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει ταπί και ψύχραιμη!