Ο Γκουτέρες, ο Φιντάν και η… ξεχασμένη κατοχή

Στην Κύπρο όλα αυτά θεωρούνται “κανονικότητα”. Πέρασαν, λένε, πενήντα χρόνια από τότε (για κάποιους εξήντα) και ως εκ τούτου διαμορφώθηκαν διά του χρόνου και της επιβολής τετελεσμένων «πραγματικότητες». Αυτό, όμως, μόνο για την Κύπρο ισχύει και πουθενά αλλού. Η Τουρκία παραμένει στο απυρόβλητο. Η Κύπρος δεν είναι Ουκρανία και η Ρωσία δεν είναι Τουρκία. Γι’ αυτό και το κυπριακό μοντέλο δεν είναι για εξαγωγή, καθώς όπου ο αδύνατος και η μοίρα του.

Για παράδειγμα, οι Παλαιστίνιοι έχουν, με βάση τη συμπεριφορά των βασικών παικτών της διεθνούς κοινότητας, λιγότερα δικαιώματα από τους επιτιθέμενους, που στο βωμό της… αυτοάμυνας διαπράττουν γενοκτονία. Και επειδή, λοιπόν, στο Κυπριακό δεν μπορούν να αγγίξουν την ουσία, που είναι η εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή, καθώς ενοχλεί την Τουρκία, προτάσσουν θέματα διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτής της συνεχιζόμενης κατοχής.

Οδοφράγματα ή ουσιαστική λύση;

Όπως είναι γνωστό, θα συναντηθούν την ερχόμενη Δευτέρα, 20 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης και ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, για να συζητήσουν τη διάνοιξη νέων διόδων διέλευσης ένθεν κακείθεν της κατοχικής γραμμής. Και ο Τατάρ, όπως έχει αναφερθεί, ζητά την λειτουργία ενός οδοφράγματος, αυτού στη Μια Μηλιά και απορρίπτει εισηγήσεις της Λευκωσίας για Πυρόι και Κόκκινα ( που θα διευκολύνει τους Ελληνοκύπριους). Και που θα ανοίξει ένα ή περισσότερα οδοφράγματα πώς τούτο θα βοηθήσει στην επίτευξη συμφωνίας; Ή θα γίνει τούτο ελλείψει αδυναμίας να συζητηθεί η ουσία;

Παράλληλα, είναι σαφές πως οι εκθέσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά την προσέγγιση πως η προσπάθεια είναι η “ομαλοποίηση” της κατάστασης, καθιστώντας την κατοχή τμήματος της χώρας σε… κανονικότητα. Σημειώνεται ότι ο Αντόνιο Γκουτέρες στην έκθεση του αναφέρει πως διεθνείς παράγοντες επιχειρούν να προωθήσουν στενότερη συνεργασία αλλά αυτή προσκρούει στις ανησυχίες που σχετίζονται με την “αναγνώριση” της αποσχιστικής οντότητας. Παραπέμπει δε για να καθησυχάσει την ελληνική πλευρά στα ψηφίσματα του Διεθνούς Οργανισμού. «Οι ανησυχίες για αναγνώριση δεν πρέπει να συνιστούν από μόνες τους εμπόδιο για ενισχυμένη συνεργασία», υποστηρίζει ο Γενικός Γραμματέας.

Το Κυπριακό, λοιπόν, είναι γι αυτούς, τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους παίκτες, θέμα διάνοιξης οδοφραγμάτων, άρσης της λεγόμενης απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων και ενίσχυσης, αναβάθμισης των εμπορικών συναλλαγών; Το Κυπριακό είναι πρόβλημα έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ των δυο κοινοτήτων; Ούτε λέξη για τη συνεχιζόμενη κατοχή.

Η τουρκική επιδίωξη

Κι όλα αυτά ενώ την περασμένη εβδομάδα βρισκόταν στα κατεχόμενα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, ο οποίος πιο ξεκάθαρος δεν μπορούσε να ήταν ως προς τις επιδιώξεις της κατοχικής πλευράς. Οι “πραγματικότητες” της τουρκικής πλευράς είναι η αναγνώριση των κατοχικών δεδομένων. Κι αυτό θα γίνει, σύμφωνα με το τουρκικό αφήγημα, μέσα από μια συμφωνία, με τη συναίνεση της Λευκωσίας. Ζητά η τουρκική πλευρά από την ελληνική να αυτοκτονήσει!

Είναι σαφές πως η κατοχική πλευρά γνωρίζει πως η πολιτική των δυο κρατών είναι αδιέξοδη. Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Θέτει την αξίωση αυτή, ώστε να αποδεχθεί στη συνέχεια συνομοσπονδία ( ό,τι χειρότερο) και να θεωρηθεί πως θα κάνει και υποχωρήσεις! Αυτά προφανώς θα επιδιώξει η κατοχική πλευρά να συζητηθούν στην άτυπη Πενταμερή Σύνοδο, προεξοφλώντας και το αποτέλεσμα.

Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό, κάποιοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως οι «Ελληνοκύπριοι δεν ξέρουν τι θέλουν». Ισχυρίζονται πως ούτε ο νυν Πρόεδρος , ούτε οι προκάτοχοι του δεν έχουν ξεκάθαρη θέση για το τι θέλουν στο Κυπριακό. Γιατί το λένε αυτό; Επειδή δεν μπορούν να κοιτάξουν πέραν από μια προσέγγιση προσαρμογής στις τουρκικές επιδιώξεις. Και ενόψει τούτου, οι προσαρμοστικοί επιχειρούν να ενοχοποιήσουν την ελληνική πλευρά ώστε να πιεστεί και να υποταχθεί. Το τι θέλουν οι Ελληνοκύπριοι είναι ξεκάθαρο: Απελευθέρωση μέσα από την άρση των κατοχικών δεδομένων και να ισχύσουν στην Κύπρο όσα δικαιώματα και ρυθμίσεις ισχύουν σε όλα τα κανονικά κράτη.