Ο ιός ρίχνει τις μάσκες – Οι ευρωπαϊκές ελίτ σκάβουν τον λάκκο τους

Γίνεται όλο και δυσκολότερο να ξεχωρίσεις ποιο είναι το χειρότερο, η ραγδαία εξάπλωση του ιού ή το ηφαίστειο της ανεργίας. Η θνησιμότητα του παραμένει χαμηλή, αλλά η διάδοση της ασθένειας είναι πρωτοφανής και προκαλεί πανικό, με τη συμβολή και των ΜΜΕ. Η ελπίδα να βρεθεί σύντομα εμβόλιο ή θεραπεία παραμένει αμφίβολη. Προβάλλει στον ορίζοντα η πιθανότητα να κλονιστεί συθέμελα η ΕΕ, ακόμα και να διαλυθεί, με ευθύνη της Γερμανίας.

Για πρώτη φορά διαφαίνονται καλές πιθανότητες συμμαχίας ομάδας κρατών εναντίον του Βερολίνου και των συμμάχων του. Το ερώτημα είναι ως ποιο σημείο θα τολμήσουν να αντισταθούν στη Γερμανία, μιας και φαίνεται πως ο Μακρόν αποσύρει την απαίτηση του για ευρωομόλογο. Την ένταση της διαμάχης αποκάλυψε ο Σαλβίνι, πρώην υπουργός, ηγέτης της Λέγκας και πιθανότερος νικητής των προσεχών ιταλικών εκλογών. «Η ΕΕ είναι φωλιά φιδιών και τσακαλιών» δήλωσε εν ονόματι μιας Ιταλίας που Βρυξέλλες και Βερολίνο εγκατέλειψαν στο έλεος του κορονοϊού.

Το πιο σημαντικό στις εξελίξεις, στα κοινωνικά-πολιτικά και όχι στα ιατρικά δεδομένα, είναι η παρέμβαση του κόσμου. Η οργή του κόσμου, για παράδειγμα στην Ιταλία, υποχρεώνει τις κυβερνήσεις, από την Αθήνα έως τις ΗΠΑ, να εγκαταλείψουν τις νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις και να αγνοήσουν τις απειλές για συνεργασία με τον ρωσικό ή κινεζικό “εχθρό”. Αντιθέτως, μόλις η Ρώμη ζήτησε βοήθεια από Κίνα, Ρωσία και Κούβα, έσπευσε και ο Τραμπ να τείνει χείρα βοηθείας. Η Κίνα, λένε στη Δύση, κρύβει τους νεκρούς από τον κορονοϊό. Ίσως. Αλλά, δυστυχώς, και ο Δυτικός Κόσμος έχει πει πολλά και αποδεδειγμένα ψέματα.

Η μετεξέλιξη της Λέγκας

Ο Τραμπ στέλνει βοήθεια στην Ιταλία, μαχαιρώνοντας τη Γερμανία που εγκατέλειψε τη Ρώμη, επειδή ο Σαλβίνι κλίνει προς τις ΗΠΑ. Η εξέλιξη της Λέγκας είναι αποκαλυπτική και διδακτική για την επιρροή του κόσμου, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα με την ΝΔ. Η Λέγκα ήταν αρχικά η φωνή των πλούσιων αστών του Μιλάνου, (παγκόσμιο κέντρο της ανδρικής μόδας), των υπεροπτικών υποστηρικτών της απόσχισης του “ευρωπαϊκού” ιταλικού Βορρά από τον καθυστερημένο ιταλικό Νότο.

Η Λέγκα ήταν μια σκληροτράχηλη τοπικιστική Δεξιά με αρχηγό τον Ουμπέρτο Μπόσι. Οι Ιταλοί, ακόμα και το τότε υπαρκτό Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν τον χαρακτήριζαν φασίστα, όπως τον αποκαλούσαν συλλήβδην και επιπόλαια στην Ελλάδα. Η Λέγκα, από επαρχιακό κόμμα υπέρ της απόσχισης, μετεξελίχθηκε σταδιακά σε υποστηρικτή της εθνικής κυριαρχίας, στον ίδιο δρόμο με τη Μαρίν Λεπέν.

Η Λέγκα προσαρμόστηκε στην αλλαγή στάσης των πλούσιων παραγόντων, αλλά και του απλού κόσμου στο Μιλάνο, όταν διαπίστωσαν ότι οι ιθύνοντες στο Βερολίνο και κυρίαρχοι των Βρυξελλών τους έβλεπαν, στην καλύτερη περίπτωση, σαν υπηρέτες με λιβρέες και λευκές περούκες, ενώ προορίζουν τους “τεμπέληδες” Έλληνες «για γκαρσόνια με λερωμένες ποδιές», όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα

Μη νομίζει κανείς ότι όλα αυτά είναι περιττές φλυαρίες την εποχή του κορονοϊού. Δεν χρειάζεται καν να θυμηθούμε ότι «για σε χτυπάει η καμπάνα», όπως έλεγε ο Μαρξ. Αρκεί ότι Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία αλλά και η Ελλάδα, ζητούν από τη Γερμανία να αλλάξει πολιτική. Ειδικά για μας η καμπάνα δεν χτύπησε πρώτη φορά, ούτε στα νησιά, ούτε στον Έβρο, ούτε με τον κορονοϊό, αλλά ήχησε πιο πριν βαριά και εκκωφαντικά, συγκεκριμένα στην Συμφωνία των Πρεσπών του Τσίπρα.

Ο κορονοϊός, οι Πρέσπες, η εισβολή στον Έβρο, η συνεχής τουρκική απειλή, το φάσμα της ανεργίας και της ανέχειας συγκλίνουν, δεν τα χωρίζουν Σινικά Τείχη. Είναι ένα συνολικό πρόβλημα με διάφορες μορφές. Συνοπτικά, ή η αλληλεγγύη θα εφαρμοστεί τώρα, στα δύσκολα, ή η ΕΕ θα πάει για διάλυση, από την πίεση του κόσμου στις κυβερνήσεις. Είμαστε μια-δυο στάσεις πριν από το τέρμα. Έτσι δεν γίνεται πια να ζήσουμε.

Η ελληνική ελίτ «τυφλή τα τ’ ώτα τον τε νου τα τ’ όμματι» δεν καταλαβαίνει ότι το μέλλον της καθρεφτίζεται στα παθήματα δικών της ανθρώπων, όπως οι πρώην μεγαλόσχημοι Διοικητές και Πρόεδροι Τραπεζών. Αυτοί ζητούσαν όλο και πιο πολλά, όλο και πιο βαθιές αλλαγές. Οι αλλαγές έγιναν, αλλά τους πήραν σβάρνα, αφήνοντάς τους άναυδους. Κάποιοι, οι πραγματικά ισχυροί, τους έδιωξαν και έφεραν φρέσκους για να κάνουν κουμάντο, προκειμένου να έχει νέο πρόσωπο η αλλαγή, για να φανεί σε όλο της το μεγαλείο.

Η ελίτ σκάβει τον λάκκο της

Η ελίτ του πολιτικού κόσμου σκάβει το λάκκο της όταν αφήνει διαρροές για απολύσεις, κόψιμο μισθών, μειωμένα εργασιακά δικαιώματα, ακόμα και αν διαψεύδονται. Δεν είναι πρωτοφανής η δημόσια, αλλά ανεπίγνωστη εξαγγελία αυτοκτονίας, έτσι έχουν χαθεί ένα σωρό εκλογές. Η αντιπολίτευση δεν τα πάει καλύτερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι υπόδειγμα αυτοκτονικού κόμματος.

Υποσκάπτει καθημερινά την χρησιμότητά του ως στήριγμα του συστήματος με ασυναρτησίες, διγλωσσία και με τον εθνομηδενισμό του. Καλλιεργώντας με αισιοδοξία την αυταπάτη ότι η “μετριοπάθεια” του αρχηγού, σε δήθεν αντίθεση με την αμετροέπεια των “υποκάτω”, («και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι»), είναι ο ασφαλής δρόμος επανόδου στην εξουσία. Οι αλλαγές θα γίνουν, όταν είναι η ώρα τους. Αλλά τι θα απογίνουν όσοι πάρουν τις αποφάσεις; Θα είναι άκρως επιπόλαιη κάθε απάντηση του είδους «και τι με νοιάζει εμένα», λες και η κατασκευή του μέλλοντος είναι υπόθεση κάποιων άλλων.

Κατά τα άλλα, θυμίζω, ο πολύς Μάριο Ντράγκι, πρώην μεγάλο αφεντικό της ευρωτράπεζας, επανέλαβε τις θέσεις του R. D. Steel, πρώην μεγαλοπράκτορα της CIA, φίλου του Τραμπ, ότι πρέπει να διαγραφούν τα χρέη κρατών και ιδιωτών. Ο Ντράγκι είπε, όμως, να διαγραφούν μόνο τα ιδιωτικά χρέη, δηλαδή να αφεθεί η Γερμανία ελεύθερη να συνεχίζει να στραγγίζει την Ελλάδα και άλλους ανήμπορους Ευρωπαίους. Το κουδούνι του τέλους ξεκουφαίνει.