Ο ισλαμοφασίστας που τον φώναζαν ισλαμοδημοκράτη!

Από της αναρρίχησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογαν στην εξουσία οι “οραματιστές” της κοντόφθαλμης σχολής σκέψης στην ελληνική πλευρά, επένδυαν σε αυτόν. Οικοδομούσαν ένα προφίλ “ισλαμοδημοκράτη”, οποίος θεωρούσαν πως θα άλλαζε τα πάντα στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, όταν θα εδραιωνόταν. Να βγει από τη φυλακή, να κυβερνήσει, να ελέγξει τους εθνικιστικές, τον στρατό κλπ. Δόθηκε ο χρόνος στον Ερντογάν, εδραιώθηκε και βαθμηδόν έδειξε τον πραγματικό του εαυτό. Αυτόν, που ήταν από την αρχή, αλλά είτε τον… έκρυβε είτε κάποιοι δεν ήθελαν να το δουν. Αναμφίβολα τον βόλευε και τον ίδιο να κτίζει μια τέτοια εικόνα.

Άλλωστε, στο μοντέλο Ερντογάν επένδυσαν και οι δυτικοί, οι οποίοι βέβαια δεν είχαν ψευδαισθήσεις, αλλά τους βόλευε να συντηρούν μια τέτοια εικόνα επενδύοντας στον Τούρκο εθνικιστή ηγέτη. Τους βόλευε γιατί τον ήθελαν, για τα δικά τους συμφέροντα, κοντά τους. Το βοήθησαν, του έδωσαν “δώρα”, έχει διαδραματισθεί, στα πλαίσια αυτά και ένα παιχνίδι το 2004 με την Κύπρο, το οποίο βέβαια τους το χάλασε ένας αστάθμητος παράγοντας. Οι πολίτες. Αυτό που λέγεται σε όσους πιστεύουν στη δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία.

Η κατοχική Τουρκία δελεάστηκε από την τακτική, που υιοθετήθηκε απέναντι της από τους διάφορους ισχυρούς διεθνείς παίκτες. Και δελεάστηκε για να στοιβάζει υποχωρήσεις και δώρα χωρίς να δίνει. Δεν υπάρχει στο τουρκικό λεξιλόγιο το “πάρε- δώσε”. Μόνο το δώσε υπάρχει. Κι όλα αυτά τα χρόνια, κι όταν ακόμη το καθεστώς Ερντογάν έδειξε χωρίς περιστροφές τις πραγματικές του προθέσεις, υπήρχαν και υπάρχουν στη διεθνή πολιτική (που πρυτανεύουν τα συμφέροντα και μόνο) εκείνοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι μετεκλογικά, εάν κερδίσει ο Ταγίπ, θα αλλάξει.

Υπάρχουν και κάποιοι, οι γνωστοί, στην ελληνική πλευρά, σε Αθήνα και Λευκωσία (σε αυτούς που πρυτανεύει η ψευδαίσθηση), οι οποίοι πιστεύουν στο ίδιο. Προφανώς δεν ξέρουν κάτι, αλλά επενδύουν σε ένα θαύμα! Βέβαια όλοι αυτοί πιστεύουν και κάποτε το λένε κιόλας πως για να… ευθυγραμμιστούν τα άστρα, πρέπει να μπουν όλοι στην λογική μιας πολιτικής κατευνασμού έναντι της Τουρκίας.

Από τον Ταγίπ στον Κεμάλ

Είναι σαφές πως τώρα ενόψει εκλογών στην Τουρκία, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, φαίνεται να στρέφονται προς τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, αν και θα πρέπει να γνωρίζουν πως όποιος και να κερδίσει, η εξωτερική πολιτική της κατοχικής Τουρκίας δεν αλλάζει. Τον Κιλιτσντάρογλου τον προτιμούν πλέον οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι, επειδή τους απογοήτευσε ο Ερντογάν. Τον προτιμούν θεωρώντας ότι θα υπάρξει από αυτόν φιλοδυτική στροφή, έστω κι αν γνωρίζουν πως θα είναι τακτικού χαρακτήρα. Και στα πλαίσια αυτά, στην προσπάθεια να… κλειδωθεί η “αλλαγή πλεύσης”, θα σπεύσουν να ανταμείψουν την κατοχική δύναμη.

Τι θα περιέχει αυτή η ανταμοιβή, μπορεί κανείς να αντιληφθεί. Αλλά και στην περίπτωση που ο Ερντογάν κερδίσει, αν και όλοι δηλώνουν στις κατ’ ιδίαν επαφές πως «δεν του έχουν εμπιστοσύνη», θα προσπαθήσουν και πάλιν να το φέρουν κοντά, να επανέλθει χωρίς να… αλληθωρίζει προς Μόσχα και αλλού, στο δυτικό μαντρί.

Όσα περιγράφονται είναι προβλεπτά, αναμενόμενα και θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουν Αθήνα και Λευκωσία. Η ελληνική κυβέρνηση είτε γιατί πιστεύει στη στροφή της Άγκυρας στα ελληνοτουρκικά είτε επειδή θέλει να κερδίσει χρόνο, παρουσιάζεται να επενδύει στο “νέο κλίμα”. Και στα δυο σενάρια το βασικό χαρακτηριστικό είναι η έλλειψη πολιτικής έναντι της Τουρκίας.

Από την άλλη, η Λευκωσία, που γνωρίζει καλή ανάγνωση σε σχέση με τις επιδιώξεις της Τουρκίας, σπεύδει να κάνει κινήσεις πριν τις τουρκικές εκλογές. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι τώρα είναι πιο εύκολο κάποιες βασικές πρωτεύουσες να θέσουν ζητήματα για Κυπριακό και Αιγαίο τόσο στον Ερντογάν όσο και Κιλιτσντάρογλου. Χωρίς, βεβαίως, να έχει κανείς ψευδαισθήσεις ως προς το αποτέλεσμα. Ειδικότερα ως προς την μετεκλογική συμπεριφορά της κατοχικής Τουρκίας.