Ο καιροσκοπικός τακτικισμός επέπλευσε στις Πρέσπες

Είναι πολύ πιθανό, όπως άλλοι εγκυρότεροι αναλυτές από τον υπογράφοντα τόνισαν, πως η επίσπευση της διευθέτησης των σχέσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας με την ΠΓΔΜ, που αποτυπώθηκε με την υπογραφή της συμφωνίας στις Πρέσπες, να οφείλεται σε πιέσεις που ασκήθηκαν στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση να λυθεί το ζήτημα αυτό άμεσα. Πιθανά οι γεωπολιτικές βλέψεις της Ρωσίας, αν μάλιστα συνδυαστούν με τις βαλκανικές επιδιώξεις της Τουρκίας, να έκαναν ώστε το αμερικανικό κράτος και από κοντά οι διαρκείς ληστρικές επιδιώξεις των γερμανικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ, ακόμη και για τις πενταροδεκάρες, να αποτέλεσαν τα αρχικά ελατήρια των πιέσεων.

Και αυτές ασφαλώς θα ήταν δύσκολο να αποκρουστούν –αν και η ΝΔ δεν δίστασε να πει «όχι». Ωστόσο, το κοινό χαρακτηριστικό σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι ο καιροσκοπικός τακτικισμός με εκλογικά κριτήρια, ακόμη και σε αυτό το θέμα που αποτελεί εθνικό ζήτημα, ζήτημα δηλαδή του συνόλου των Ελληνίδων και των Ελλήνων πολιτών και του κράτους.

Η πρώτη, λοιπόν, απορία συνίσταται στο ακόλουθο: για ποιο λόγο η κυβέρνηση, τόσο πρόθυμη να ανταποκριθεί στις πιέσεις για λύση, δεν χρησιμοποίησε θεμιτά την επιθυμία των δύο ξένων δυνάμεων προκειμένου να αναβαθμίσει την θέση του ελληνικού κράτους, ειδικά στα Βαλκάνια. Θα μπορούσε για παράδειγμα να αντιπροτείνει την έναρξη διαδικασιών για ένα βαλκανικό σύμφωνο ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας και αμοιβαίας συνδρομής, χωρίς την Τουρκία, εντός του οποίου θα επιδιωκόταν η διευθέτηση όλων των ζητημάτων.

Δηλαδή των μειονοτήτων, της ονομασίας, της ΑΟΖ όπου υπάρχει, και άλλα. Κοντολογίς όλα όσα προκαλούν τριβές και δημιουργούν εφαλτήρια παρεμβάσεων από τρίτους, όπως η Τουρκία, ζητήματα τα οποία ταλανίζουν τα βαλκανικά κράτη και τους λαούς είτε ως εναπομένουσες ιστορικές εκκρεμότητες τουλάχιστον από τους βαλκανικούς πολέμους, είτε ως προβλήματα τα οποία γεννήθηκαν στην συνέχεια.

Τυφλή υπακοή

Αν στην βάση της άρνησης άσκησης μιας μεγάλης εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους βρίσκεται ο καιροσκοπικός τακτικισμός της κυβέρνησης, το ίδιο ισχύει και για την αντιπολίτευση, η οποία περιορίστηκε σε ένα ξερό «όχι». Ωστόσο, θα πρέπει να σκεφτούμε και μια ακόμη θεμελιωδέστερη αιτία που προκαλεί αυτήν την τυφλή υπακοή στα γεωπολιτικά νεύματα των ΗΠΑ και της Γερμανίας.

Είναι η αποκοπή των κομμάτων εξουσίας από την ελληνική κοινωνία σε όλη την διάρκεια του μνημονίου. Αποκοπή, η οποία είχε ξεκινήσει ασφαλώς ενωρίτερα, ενώ στο μεταξύ ενισχύθηκε ωθώντας το πολιτικό σύστημα σε πλήρες αδιέξοδο καθώς εντάχθηκαν σε αυτό το σύστημα διακυβέρνησης ερήμην των πολιτών, και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ολοκληρώνοντας την αυτονόμηση του πολιτικού συστήματος από την ελληνική κοινωνία.

Είναι, συνεπώς, αναγκασμένοι οι κυβερνώντες να αναζητούν ερείσματα σε ξένες δυνάμεις, των οποίων τα αιτήματα οφείλουν να ικανοποιούν χωρίς δεύτερη σκέψη –πόσο μάλλον πράξη. Τα ψέματα, η στρεψοδικία και ο δημόσιος λόγος τους ο οποίος έχει στοιχεία ανιστόρητου, σχεδόν παράφρονα ανορθολογισμού -όπως εκείνες οι αλλεπάλληλες αντιεθνικιστικές κορώνες του κυβερνητικού εκπροσώπου- είναι συνακόλουθα χαρακτηριστικά απαραίτητα προκειμένου να στηρίξουν τις επιλογές τους.

Τι άλλο θα μπορούσαν να πουν πολιτικοί ηγέτες που περιμένουν τους Ευρωπαίους και τους τραπεζίτες να τους πουν «μπράβο» που κατακρεούργησαν την ελληνική κοινωνία; Ακόμα και η παραχώρηση επιπλέον βάσεων στους Αμερικανούς εμφανίζεται από τους κυβερνώντες ως αντιπαροχή προς την χώρα μας, ενώ εμπράκτως αποτελεί κατά το μάλλον περαιτέρω ακύρωση των ιδιαίτερων εθνικών δομών άμυνας προς όφελος των αμερικανικών αμυντικών προσανατολισμών του ελληνικού στρατού.

O επικίνδυνος τραγέλαφος

Είναι ο «αντι-εθνικισμός» συνώνυμο της παραίτησης από την υπεράσπιση της εθνικής επικράτειας ως απόλυτης προτεραιότητας; Πολύ επικίνδυνος τραγέλαφος. Έστω, όμως ότι οι σημερινοί κυβερνώντες μας δεν μπορούσαν, είναι μακράν ελλιποβαρείς, διαπίστωση μάλλον κοινά αποδεκτή. Και ακόμη να δεχτούμε πως η παραχώρηση της σύνθετης ονομασίας ήταν μάλλον αναπόφευκτη, όπως προσωπικά πιστεύω. Ποιος, όμως, είναι ο λόγος για τον οποίο δεν προέταξαν στην συμφωνία με την ΠΓΔΜ ως όρους τις ιστορικές και τρέχουσες εθνοπολιτισμικές και γλωσσικές πραγματικότητες αυτής της χώρας;

Για να μείνουμε στις δύο μεγάλες ομάδες του πληθυσμού δεν νοείται ορισμός εθνοτήτων σε αυτή τη χώρα άλλος από την Σλαβομακεδονική και την Αλβανική, και το ίδιο ισχύει για τις γλώσσες με ενιαία ιθαγένεια την Σλαβομακεδονική. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν καταγεγραμμένη πραγματικότητα από κάθε σχετική με αυτά τα θέματα επιστημονική κοινότητα. Είναι επίσης παραδεκτά από τον ΟΗΕ, αλλά επιπλέον είναι επισήμως καταγεγραμμένα στις απογραφές του κράτους της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και ακολούθως στις απογραφές της ανεξάρτητης ΠΓΔΜ. Τι συνέβη λοιπόν, ποιον δεν εξυπηρετεί η αντικειμενική πραγματικότητα της χώρας εκείνης;

Αντί απάντησης στο τελευταίο, μάλλον ρητορικό, ερώτημα θα πρέπει να θυμηθούμε ένα συμβάν σοβαρό. Ο κατεξοχήν, ο ανυποχώρητος Έλληνας πατριώτης υπουργός Εθνικής Άμυνας, εμπνευστής της παραχώρησης επιπλέον βάσεων στους Αμερικανούς και στήριγμα του αντι-εθνικιστή πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, επιδίωξε τον Ιανουάριο του 2018 να αποτίσει φόρο τιμής στους τρεις Έλληνες στρατιωτικούς που σκοτώθηκαν στα Ίμια το 1996.

Εκεί εμποδίστηκε από την τουρκική ακτοφυλακή. Και ακολούθησε μια ομοβροντία δηλώσεων Ελλήνων επισήμων πως τα Ίμια είναι ελληνικά. Είναι, όντως, με βάση την συνθήκη των Παρισίων του 1947. Αλλά τι πραγματικά ισχύει σε αυτές τις ελληνικές βραχονησίδες, σε αυτό το τμήμα της ελληνικής επικράτειας de facto; Για ποιο λόγο δεν μπορεί κανείς Έλληνας να τις πλησιάσει, ούτε οι ίδιοι οι Καλύμνιοι ψαράδες γνωστοί για τις παρακινδυνευμένες όσο και αξιοθαύμαστες κινήσεις τους σε αυτά τα νερά;