Ο κατευνασμός της Τουρκίας οδηγεί σε αλλαγή συνόρων

Ο υπουργός Εξωτερικός κ. Γιώργος Γεραπετρίτης δύο χρόνια πριν είχε δηλώσει: «Η Ελλάδα, χάρις στην εξωτερική πολιτική αρχών και αξιών την οποία ακολουθεί, έχει αποκτήσει ένα σημαντικό διεθνές κεφάλαιο, το οποίο η ίδια το αξιοποιεί και στα διεθνή φόρα, ενόσω είναι και αξιόπιστος συνομιλητής όλων των διεθνών και περιφερειακών παικτών. Χάρις σε αυτό το κεφάλαιο, με φρόνηση και αυτοπεποίθηση χτίζουμε γέφυρες φιλίας στην ευρύτερη περιοχή μας για το παρόν και το μέλλον». Χαρούμενες και υπερεκτιμημένες ελπίδες, γιατί το κεφάλαιο που επικαλέστηκε ο κ. Γεραπετρίτης δεν ήταν παρά μια πίστη στο ανέφικτο που γεννιέται από την απιστία της πραγματικότητας.

Και ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξη του σε τηλεοπτικό σταθμό λίγες μέρες πριν είπε: «Στο σκάκι προτιμώ να παίζω με τα λευκά. Θέλω να έχω την πρωτοβουλία των κινήσεων. Πολλές από τις αντιδράσεις είναι απότοκο πρωτοβουλιών της ελληνικής κυβέρνησης. Αντιπαρέρχομαι τη θεωρία της ακινησίας και της αποδοχής τετελεσμένων με μια ενεργητική εξωτερική πολιτική, η οποία προφανώς προκαλεί και αντιδράσεις».

Με την ασκούμενη κυβερνητική εξωτερική πολιτική είναι εύκολο να κατανοήσεις ποιες είναι οι αξιωματικές θέσεις της κυβέρνησης. Ο κατευνασμός είναι ο κεντρικός πυλώνας που η κυβέρνηση της ΝΔ ασκεί και συντονίζει τη στρατηγική της. Αποτελεί μια στρατηγική η οποία δεν μπορεί να εξασφαλίσει ισορροπία ισχύος. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στον Νέβιλ Τσάμπερλεν το 1938. «Ο κατευνασμός αποτελεί μια καταστροφική επιλογή για εθνικά συμφέροντα». Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση έχει ως άξονα αποκλειστικά και μόνο τη θεωρία του κατευνασμού.

Η αμετανόητη πίστη στη θεωρίας του κατευνασμού η οποία κατά την κυβέρνηση δεν αποτελεί μια μορφή ακινησίας, αλλά μια υπόγεια διεργασία που αντλεί ευκαιρίες για εύρεση λύσης σε επίπεδο ειρήνευσης / οικειότητας / εξημέρωσης, αποτελεί μέγιστο λάθος που ας ευχηθούμε ότι δεν το πληρώσουμε. «Ας με χαρακτηρίσουν και μειοδότη αν είναι να έχουμε ήρεμη γειτονιά» έλεγε ο κ. Γεραπετρίτης. Δήλωση που ενισχύει την τουρκική προκλητικότητα.

Στη γυάλα του κατευνασμού… 

Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να στραφεί στη μελέτη του Θουκυδίδη ώστε να κατανοήσει γιατί με την πολιτική του κατευνασμού δεν μπορεί να επέλθει ποτέ ειρήνευση δεν μπορεί να κερδηθεί χρόνος και επιπλέον θα διακυβεύονται διαρκώς εθνικά συμφέροντα. Για παράδειγμα οι συνεχείς υποχωρήσεις και η ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης στην τουρκική προκλητικότητα αναπτύσσουν περαιτέρω την τουρκική βουλιμία.

Αυτό βέβαια είναι παγκοίνως γνωστό, ωστόσο η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ναρκώνει τη διεκδίκηση της ελληνικής πλευράς απαντώντας μάλιστα σε όσους δεν ασπάζονται την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της ότι πλειοδοτούν σε ασύστολο λαϊκισμό. Κλεισμένη η ελληνική εξωτερική πολιτική της ΝΔ στη γυάλα του κατευνασμού συλλαβίζει ένα κράμα δήθεν εξισορροπητικής και εποικοδομητικής πολιτικής (κατ΄ ουσίαν άτολμης και μειωμένης ισχύος) μουρμουρίζοντας ανεκλάλητες δικαιολογίες. Βέβαια αυτή η στρατηγική γίνεται το Ευαγγέλιο του κομματικού νεποτισμού για όσους θέλουν να διεκδικήσουν κάποια θέση στα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας.

Φαίνεται όμως πως κάποιοι θέλουν να στραγγαλίσουν το νόημα για το τι σημαίνει εθνικό συμφέρον, αλλά και να αποδυναμώσουν τη σχέση μεταξύ κατευνασμού και αναθεωρητισμού. Γιατί μέσα από τη στρατηγική του κατευνασμού αναδύεται ο αναθεωρητισμός που αποτελεί σήμερα την πιο εκκεντρική ένωση της διπλωματικής πολιτικής μεταξύ λύσης και βαρβαρότητας. Είναι η σύγχρονη τέχνη να δημιουργούνται ηττημένοι χωρίς εκείνοι να το καταλαβαίνουν.

Είναι σαν εκείνο που έλεγε ο Σεμπάστιαν Φράνκ «Η νίκη ανήκει στους ηττημένους». Ας το καταλάβουν λοιπόν οι κατ’ επιλογήν “φιλέλληνες”, οι καθ’ έξιν “αυτοκρατορικοί”, ότι η επιβολή μιας ειρήνης μέσω της κατευνασμού, νομοτελειακά οδηγεί σε αναθεώρηση όλων των διεθνών συμφωνιών. Ψιλά γράμματα για τους αποφασισμένους να συνεχίσουν μια πληρωμένη ειρήνη, αλλά και για τους αναλυτές – δεξιοτέχνες των εφέ των τηλεοπτικών καναλιών.