Ο κίβδηλος φιλελληνισμός του Γάλλου πρέσβη Araud

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει σήμερα Έλληνας πολίτης νουνεχής, ο οποίος αδυνατεί –πέραν της οποιασδήποτε ιδεολογικής τοποθέτησης ή κομματικής ταυτότητάς του– να συμφωνήσει στο ότι η Ελλάδα διανύει την κρισιμότερη φάση στη μεταπολιτευτική ιστορία της, αντιμετωπίζοντας απειλές συμμετρικές και ασύμμετρες, ένθεν κακείθεν. Δεν θα επεκταθώ στο σύνολο των απειλών αυτών. Θα σταθώ σε ένα σημείο μόνον. Προ εβδομάδος, η Καθημερινή δημοσίευσε συνέντευξη του Γάλλου πρώην Πρέσβη, Gerard Araud, με τίτλο: “Οι Τούρκοι είναι νταήδες, αλλά δεν θέλουν την σύρραξη“.

Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, στην οποία ο Γάλλος διπλωμάτης, με θητεία, μεταξύ άλλων στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Ηνωμένα Έθνη, προβαίνει σε μια σειρά τοποθετήσεων αναφορικά με την Τουρκία και την Ελλάδα. Τοποθετήσεις που χαροποίησαν διαφόρους, τόσο σε πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους της Αθήνας, όσο και σε ορισμένη μερίδα της κοινής γνώμης.

Μια γρήγορη ανάγνωση του δημοσιεύματος της έγκριτης εφημερίδας αρκεί για να επιβεβαιώσει, καταρχήν, στον αναγνώστη την αγαθή τύχη που έχει σήμερα η Ελλάδα να στηρίζεται όχι μόνον από την σύμμαχο χώρα Γαλλία εν συνόλω, αλλά και από πρώην Γάλλους διπλωμάτες με διεθνή επιρροή. Αυτό, ωστόσο, που ελάχιστοι εντόπισαν ήταν μια αποστροφή του λόγου του κ. Araud.

Αναφερόμενος στην παρούσα συγκυρία της κρίσης με την Τουρκία, είπε τα εξής χαρακτηριστικά: «Θα πρέπει και οι δύο πλευρές να κάνουν σημαντικές υποχωρήσεις, σε επίπεδο πραγματικό και συμβολικό, και οι υποχωρήσεις αυτές να γίνουν αποδεκτές από τους εθνικιστές της κάθε χώρας. Γιατί υπάρχει και στην Ελλάδα θέμα εθνικισμού… Και δυστυχώς το πνεύμα των καιρών δεν είναι ένα πνεύμα κοινής λογικής».

“Εθνικιστής” ο ελληνικός λαός!

Ξαφνικά, ο ισορροπητικός λόγος του “φιλέλληνα” Γάλλου πρώην κρατικού αξιωματούχου, μεταλλάχθηκε σε ανερυθρίαστη επίθεση κατά του πατριωτισμού των Ελλήνων, τον οποίο ο πρώην πρέσβης τσουβάλιασε με τον όρο “εθνικιστής”, στολισμένο μάλιστα, και με την έλλειψη “κοινής λογικής”. Δηλαδή, κατά τον κύριο Araud, ο ελληνικός λαός, ο οποίος δεν επιθυμεί και δεν έχει εξουσιοδοτήσει συμβολικές και, πολλώ δε μάλλον, πραγματικές υποχωρήσεις προς την Τουρκία, είναι ξαφνικά ανόητος εθνικιστής.

Το ίδιο εθνικιστές είναι, να υποθέσουμε, και όλο το προσωπικό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίοι επί 60 και πλέον ημέρες τώρα καταπονούνται, ξεπερνώντας καθημερινά εαυτούς και διευρύνοντας τα όρια των αντοχών τους, προκειμένου να διαφυλάξουν την ελληνική γη, αέρα και θάλασσα, και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας απέναντι σε έναν παρανοϊκό νεο-Οθωμανό δυνάστη, που απ᾽ ότι φαίνεται δεν είναι καθόλου μόνος εντός της ΕΕ.

Ποια, όμως, είναι, άραγε, τα κίνητρα, αυτής της “ευγενούς” επίθεσης του Γάλλου πρώην διπλωμάτη; Ο Gerard Araud, όπως το ίδιο το δημοσίευμα μας ενημερώνει, έχει σήμερα την έδρα του στην Νέα Υόρκη και είναι στέλεχος της αμερικανικής συμβουλευτικής εταιρείας Albright Stonebridge Group. Κι αν το όνομα αυτό δεν σας λέει κάτι, πρόκειται για τον Όμιλο Εταιρειών Στρατηγικών Συμβουλών και Εμπορικής Διπλωματίας, που ανήκει στην πρώην υπουργό των Εξωτερικών των ΗΠΑ επί Προεδρίας Bill Clinton, Madeleine Albright.

Εταιρεία τουρκικών συμφερόντων

Μια από τις βασικές δραστηριότητες της Εταιρείας αυτής είναι και να: «ξεκλειδώνει παγκόσμιες αγορές, πηγαίνοντας πέρα από ανοιχτές πόρτες, βοηθώντας τους πελάτες της να περιηγηθούν σε αγορές με προκλήσεις, να επιλύσουν προβλήματα και να υλοποιήσουν στρατηγικές διαχείρισης ρίσκου». Ως εδώ θα έλεγε κανείς, ότι, εντάξει, ο Γάλλος διπλωμάτης δεν διαφέρει σε τίποτε από ορισμένους εγχώριους λομπίστες οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, οι οποίοι προσπαθούν να διατηρήσουν κερδοφόρο έρεισμα στην χάραξη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, συχνά ερήμην, και όχι σπάνια, εις βάρος του ελληνικού λαού.

Όμως, αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα είναι ότι περιπτώσεις σαν του κ. Araud είναι, όπως αποδεικνύεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης -και ιδίως αυτό το θαυματουργό εργαλείο που λέγεται Twitter- ιδιαίτερα σεβαστές σε κύκλους εντός του πυρήνα της ΕΕ, και σε υπηρεσίες που σχετίζονται με την Εξωτερική Πολιτική και την επιβολή (;) κυρώσεων στην Τουρκία.

Κυρώσεων σε μια χώρα που, 65 χρόνια μετά την παραβίαση μιας από τις μεγαλύτερες διεθνείς συνθήκες του 20ου αιώνα, αυτής της Λωζάννης, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες, εξακολουθεί εμμονικά να διατρανώνει ότι κεμαλισμός και νεο-Οθωμανισμός είναι οι δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος.

Έτσι, βλέπουμε συνεργάτες και συμβούλους του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική Joseph Borell, όπως η Natalie Tocci και η Angelina Eichhorst, να συνδέονται και να συνεργάζονται με ανθρώπους σαν τον κ. Gerard Araud, ανταλλάσσοντας και προωθώντας ενημερωτικά εις αλλήλους, θέσεις τουρκικών συμφερόντων εκφραζόμενες από Τούρκους διεθνολόγους, δημοσιογράφους, λομπίστες και άλλους, με σκοπό την αποφυγή, παραδείγματος χάριν, επιβολής αυστηρών κυρώσεων από την ΕΕ στην Τουρκία.

Το portofolio της Albright

Λαμβάνοντας δε υπόψιν το portfolio του Ομίλου της κ. Albright, δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί ο κ. Araud μας στόλισε κατάμουτρα χαρακτηρίζοντάς μας εθνικιστές, επειδή θέλουμε απλώς η Ελλάδα να μην χάσει αυτά που έχει κατά τα τελευταία 200 χρόνια  ανακτήσει με ποτάμια αίματος και θυσίες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, και να μην καταδικαστεί εσαεί σε φτωχό Βαλκανικό υποτελή των κυρίων κυρίων με φράκο και με φέσι.

Είναι προφανώς βέβαιο, ότι ο εκλεκτός κ. Araud δεν είναι ο μόνος. Επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος, αν πρόκειται να αναφερθώ στο πλήθος των ευτελών δρώντων που, αυτή τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές τούτες, επιχειρούν να εξασφαλίσουν κέρδος είτε χρηματιζόμενοι άμεσα από την Τουρκία, είτε παρέχοντας υπηρεσίες εκδούλευσης με υπεσχημένο όφελος στο άμεσο μέλλον.

Αυτό όμως που ενδιαφέρει εδώ είναι το εξής. Καταπώς φαίνεται, υπάρχει μια προσωρινή ύφεση της τουρκικής επιθετικότητας που εκδηλώνεται ως συστηματική έμπρακτη αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ίσως έχουν μια ευκαιρία σύντομης ανάπαυλας. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον ελληνικό λαό. Η περίπτωση του “φιλέλληνα” (ως εκεί που φθάνουν οι ανοιχτές πόρτες) κ. Araud, πρέπει να αφυπνίζει διαρκώς και μονίμως τον Έλληνα πολίτη.

Είναι προφανές ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, η ελληνική διπλωματία και η Ελλάδα εν γένει, πέραν των καθοριστικών θετικών ενεργειών στις οποίες προβαίνει διεθνώς, τελεί υπό καθεστώς έντονης κι αυξανόμενης πίεσης, ώστε να οδηγηθεί σε μια κατάσταση “έντιμου συμβιβασμού”, έναντι του “άκριτου ρίσκου” το οποίο παρουσιάζεται τεχνηέντως από ορισμένα κέντρα ως ο έτερος πυλώνας του διλήμματος: “συνδιαλλαγή με Τουρκία και παραχωρήσεις – πόλεμος με ολέθριες συνέπειες”.

Ασύμμετρος πόλεμος

Σε αυτόν τον ασύμμετρο ψυχολογικό πόλεμο που έχουμε εισέλθει κατά το τελευταίο διάστημα, ο ελληνικός λαός οφείλει να λάβει και να διατηρήσει θέση μάχης ισάξια με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Τουτέστιν, να απομονώνει κάθε ιδιοτελή σύμβουλο ομίλου ιδιωτικών συμφερόντων και think tank, εξωχώριου ή εγχώριου, που αδιαφορεί για τους τόνους αίματος που έχυσαν οι άμεσοι προπάτορές του.

Παράλληλα δε, να υπενθυμίζει στον Έλληνα Πρωθυπουργό και την ελληνική κυβέρνηση ότι, ανεξαρτήτως της έντασης της πίεσης την οποία ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης υφίσταται, όπως φάνηκε πρόσφατα τόσο στην συνάντηση MED7 στην Κορσική όσο και στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης το περασμένο σαββατοκύριακο, ότι βάζει πλάτη στιβαρή, ισχυρός και ενωμένος. Πλάτη όχι για συνθηκολόγηση, αλλά για την δίχως έκπτωση προάσπιση όλων των δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Από την πλήρη επήρεια της ΑΟΖ στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, την οποία αναγνωρίζουν και στηρίζουν οι ίδιες οι ΗΠΑ, δια στόματος του Πρέσβη τους στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, μέχρι την προστασία της μουσουλμανικής μειονότητάς μας στη Θράκη, η οποία τυραννιέται από εκβιασμούς και απειλές πρακτόρων της Άγκυρας, και μέχρι τη διαφύλαξη της κοινωνικής ειρήνης στα νησιά μας, παρά τις πρόσφατες συστηματικές και στρατηγικά μεθοδευμένες απόπειρες αποσταθεροποίησης. Διότι φιλελληνισμός σημαίνει: «Αγαπώ τους Έλληνες, όχι διότι μου γεμίζουν το πορτοφόλι, αλλά διότι είναι Έλληνες».