Ο Κολοκοτρώνης κήρυξε την επανάσταση χωρίς αναλύσεις γεωπολιτικής!

Το 1821, ο ελληνισμός σχεδίασε και προχώρησε στην επανάσταση κατά των Τούρκων κατακτητών. Ήταν μια επανάσταση με στόχο την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, που είχε ταυτόχρονα εμβολιαστεί και από τα κοινωνικά δρώμενα στην Ευρώπη. Ήταν μια ανατρεπτική ενέργεια, που δεν αποτελούσε απλά ένα ξέσπασμα κατά της συνεχιζόμενης σκλαβιάς, αλλά και μια συλλογική προσπάθεια κατά των κατακτητών. Δεν χωρούσε αναβολή, έπρεπε να γίνει. Και έγινε. Η καταπίεση και η σκληρή στάση των Τούρκων δεν άφηναν άλλη επιλογή.

Αποτελεί ιστορικά παραδεκτό ότι τότε οι  Έλληνες επαναστάτησαν μέσα σε δυσμενείς συσχετισμούς δυνάμεων. Οι μικροϋπολογισμοί της ηττοπάθειας δεν ίσχυσαν ποσώς στην περίπτωση αυτή. Κέρδισε η αποφασιστικότητα και τα οράματα. Αυτά που απουσιάζουν έκτοτε από την ηγεσία του ελληνισμού, πλην, βεβαίως, μερικών εξαιρέσεων.

Χωρίς διπλωματική εμπειρία και παιδεία στην πολιτική αποφάσισαν να προχωρήσουν. Γεωπολιτικές αναλύσεις δεν έγιναν. Και ποιος θα τις έκανε άλλωστε; Ο αγώνας ήταν δύσκολος από την αρχή. Ήξερε ο Κολοκοτρώνης από ντουφέκια, όχι από πολιτική και μια χαρά τα πήγε. Όπως και οι άλλοι βέβαια.

Δεν μπορούν, ασφαλώς, να γίνουν συγκρίσεις με τη σημερινή εποχή. Διαφορετικά τα δεδομένα. Διαφορετικές οι συνθήκες και οι προσεγγίσεις. Και δεν είναι μόνο η απόσταση του χρόνου, αλλά και οι διαφορετικές αντιλήψεις, που εδραιώνουν μια άλλη πολιτική λογική για το πώς θα πρέπει να κινηθεί ο ελληνισμός, που αντιμετωπίζει κι άλλα προβλήματα, όπως είναι η οικονομική κρίση.

Ελληνική επανάσταση: Η ιστορία διδάσκει..

Και τότε στην αντίπαλη όχθη ήταν ο τουρκικός επεκτατισμός. Όπως και τώρα το ίδιο. Τότε, με λιγότερα μέσα, επιλέχτηκε η αναμέτρηση. Σήμερα, χωρίς να αλλάξει η τουρκική πολιτική, η αντιμετώπισή της περνά μέσα από τη διπλωματία και την πολιτική. Για κάποιους περνά και μέσα από λογικές προσαρμογής. Μετράνε και (ξανά) μετράνε τα ισοζύγια δυνάμεων, που ασφαλώς πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, αλλά δεν μπορεί να συνιστά δικαιολογία για παράδοση.

Αυτή την περίοδο, με έντονες τις γεωπολιτικές αναταράξεις και σε εξέλιξη η ανακατανομή ισχύος, η διπλωματία περνά -στο επίπεδο των μεγάλων και ισχυρών- σε δεύτερη μοίρα, όπως φάνηκε στη Γάζα και την Ουκρανία. Και όπως προκύπτει και από την πολιτική που υιοθετεί ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτή την περίοδο επανέρχονται απροκάλυπτα οι πολιτικές επιβολής διά της ισχύος. Ίσχυε παλιά, διαχρονικά, αλλά εφαρμοζόταν για χρόνια συγκαλυμμένα, με διάφορους μανδύες.

Ο ελληνισμός στην Κύπρο αναμετράται καθημερινά με τον «ετσιθελισμό» του κατακτητή. Ακόμη και όταν η καθημερινότητα, η ιδεολογία του χρήματος, επιλέγουν τη λήθη, οι πραγματικότητες, η συνεχιζόμενη κατοχή, πρέπει να ηχεί καμπανάκι, συναγερμό.

Όπως έγραψε και ο Λαοκράτης Βάσσης, προέχει «να διαφυλάξουμε την ευθέως απειλούμενη, απ’ τον Νεο/οθωμανικό επεκτατισμό της γείτονός μας Τουρκίας, εθνική ακεραιότητά μας. Καθώς το Δόγμα της “Γαλάζιας πατρίδας” είναι η πιο κυνική και προκλητική έκφραση της αναθεωρητικής στρατηγικής της εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας μας». Και απαντώντας στους διάφορους κοσμοπολίτες και τους μοδάτους, ανέφερε πως «ο αντι-εθνικισμός, με έρπουσα ταύτιση εθνικισμού-πατριωτισμού, είναι μανδύας του αντιπατριωτισμού και της απο-εθνοποίησης».

Κι όπως, επίσης, ανέφερε ο Λουκάς Αξελός, «…οι πολλές προεπαναστατικές ήττες δεν απέτρεψαν το 1821. Η ήττα του 1897 δεν απέτρεψε τη νικηφόρα δράση μας στους Βαλκανικούς Πολέμους και το σκοτάδι που έπεσε μετά τα Οκτωβριανά το 1931 δεν απέτρεψε την τελευταία αλυτρωτική μας επανάσταση το 1955-59. Όλα αυτά δεν είναι ρητορικές τοποθετήσεις ή λόγοι παρηγορίας, αλλά διδάγματα που προκύπτουν από την ίδια την πραγματικότητα».

Τελικά εάν οι επέτειοι δεν είναι συνήθεια, που επαναλαμβάνεται, αποτελούν ευκαιρία για μια συνολική και ειλικρινή αξιολόγηση των δεδομένων, με γνώμονα όπως τότε, την άρση της κατοχής, την απελευθέρωση.