Ο Μητσοτάκης, η Μέρκελ, ο Χαφτάρ και το νομισματικό επιχείρημα

Η προφανής πρόθεση Βερολίνου και Μόσχας να χρίσουν την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη στην Λιβύη είναι η απόδειξη της δορυφοριοποίησης της Γερμανίας από το ρωσικό φυσικό αέριο, γεγονός που δημιουργεί βαθύ ρήγμα στη Δυτική Συμμαχία. Το γερμανορωσικό φλερτ αποτελεί μείζον διαρθρωτικό πρόβλημα που οι ΗΠΑ έχουν από καιρού διαγνώσει, γι΄ αυτό και δημιούργησαν μια στρατιωτική διαχωριστική ζώνη από την Πολωνία μέχρι την Ελλάδα.

Η γερμανική-ρωσική-τουρκική συνεννόηση είχε άμεσα τρεις θετικές για τα ελληνικά
συμφέροντα εξελίξεις:

• Πρώτον, την έλευση Χαφτάρ στην Αθήνα που με έμμεσο τρόπο βάζει την Ελλάδα στο παιγνίδι της Λιβύης, ως εξισορροπητικό παράγοντα.
• Δεύτερον, την προαναγγελία ελληνικού βέτο σε όποια ευρωπαϊκή επικύρωση για το θέμα της Λιβύης. Είναι πλέον επιβεβλημένο, καθώς η μη πρόσκληση της Αθήνας στην Διάσκεψη του Βερολίνου αποτελεί έμμεση αναγνώριση από το Βερολίνο του συμφώνου Ερντογάν-Σάρατζ που θίγει την εθνική μας κυριαρχία, ενός δηλαδή μέλους της ΕΕ.
• Τρίτον, η αναγγελία της συμμετοχής του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο στη σύνοδο, σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μπλοκάρουν την τριμερή συνεννόηση.

Το unfair του Βερολίνου με τη διάσκεψη για τη Λιβύη δεν στρέφεται μόνο κατά της Ελλάδας, αλλά και έναντι των ευρωπαϊκών συμφερόντων, με την έννοια της προάσπισης των εξωτερικών ευρωπαϊκών συνόρων και της σχετικής απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο και τους ρωσοτουρκικούς αγωγούς μεταφοράς του. Συνεπώς, η Διάσκεψη του Βερολίνου χωρίς την Ελλάδα είναι μια ευθεία αμφισβήτηση και των ευρύτερων δυτικών συμφερόντων, αλλά ταυτόχρονα είναι και ύποπτη μόχλευσης πολέμου, όπως έκανε η Γερμανική Αυτοκρατορία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που έσυρε την Αυστροουγγαρία και τον κόσμο όλο στον όλεθρο.

Το τέλος των γερμανικών υπαγορεύσεων

Η Γερμανία ιστορικά δεν έχει αποδειχθεί έξυπνη, αλλά πονηρή. Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι η εξώθηση σε ένα ελληνοτουρκικό πόλεμο θα ήταν καταστρεπτικός για το ΝΑΤΟ, αλλά και για την Ευρωζώνη. Αν επιδιώκει κάτι τέτοιο για το ΝΑΤΟ δεν θα της βγει σε καλό. Όσο για την Ευρωζώνη, μια τέτοια εξέλιξη θα τίναζε το ευρώ και τα ομόλογά του στα τάρταρα.

Το ελληνικό χρέος μπορεί να μην το έχουν πια οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, αλλά το έχουν οι θεσμοί της Ευρωζώνης. Συνεπώς, η Γερμανία πρέπει να αρχίσει να καταλαβαίνει πως η εποχή που υπαγόρευε στην ΕΕ τις πολιτικές που ήθελε και την εξυπηρετούσαν έχει τελειώσει. Να επισημάνουμε άλλωστε ότι πριν λίγες μέρες η Moody’s υποβάθμισε σε αρνητική από σταθερή την προοπτική της Ευρωζώνης. Επικαλείται «επιδείνωση του διεθνούς περιβάλλοντος», καθώς οι οικονομίες της είναι ευάλωτες απέναντι στο εντεινόμενο γεωπολιτικό ρίσκο και στον κίνδυνο προστατευτισμού, με περιορισμένες δυνατότητες διαχείρισης των οικονομικών σοκ.