Ο «μωρός σύζυγος» του Βοκάκιου δόγμα εξωτερικής πολιτικής!

Στο Δεκαήμερο του Βοκάκιου εμφανίζεται συχνά το μοτίβο της σαγηνευτικά όμορφης συζύγου που της έλαχε ο “μωρός σύζυγος”. Τη μωρία του συζύγου εκμεταλλεύεται κυρίως ο “ισχυρός ραδιούργος”, ο οποίος είναι συνήθως πρόσωπο της αυτής συνοικίας, ή κάποιος μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας άρχων. Ο “ισχυρός ραδιούργος”, άλλοτε εν τω κρυπτώ και άλλοτε εν τω φανερώ, διεκδικεί και μετέχει της “επικαρπίας” της όμορφης γυναίκας του “μωρού συζύγου”.

Μια παραλλαγή αυτού του βοκακικού μοτίβου θα συναντήσουμε και στον Κάφκα. Στη Δίκη, επί παραδείγματι, εμφανίζεται ο ανίσχυρος κλητήρας και η όμορφη γυναίκα του που ο Σπουδαστής οδηγεί στον Ανακριτή, χωρίς τη συγκατάθεση του κλητήρα, ο οποίος διαμαρτύρεται στον Κάφκα: «Να τα πάλι, πάντα μου την αρπάζουν».

Περνάμε τώρα στο προκείμενο. Η ελληνική εξωτερική πολιτική, κυρίως στα εθνικά θέματα, μετά το μακρινό «διάγγελμα πολέμου» του Ανδρέα Παπανδρέου τον Μάρτιο του 1987 με την έξοδο του Σισμίκ στο Αιγαίο, έχει αγκιστρωθεί σε μια τακτική συνεπών υποχωρήσεων. Αυτή δυστυχώς έχει μετατραπεί σε κυρίαρχο πολιτικό δόγμα, που εύλογα θα μπορούσε να ονομαστεί «δόγμα του μωρού συζύγου».

Πολλές φορές, όπως αποδείχτηκε προσφάτως με το Μακεδονικό, ακόμα και η ίδια η ελληνική ιστορία αποδεικνύεται μια «όμορφη σύζυγος» για τους «ανίσχυρους κλητήρες» της εξωτερική μας πολιτικής. Είτε από αδυναμία, είτε από ανικανότητα, είτε από αβουλία, είτε από απροθυμία κ.τ.λ., το δίδυμο Τσίπρας-Κοτζιάς εφάρμοσαν, αγνοώντας και προσβάλλοντας τη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, το δόγμα της «συζυγικής μωρίας». Έτσι εκχώρησαν ονοματολογικά τη Μακεδονία στους «ισχυρούς ραδιούργους» που καιροφυλακτούσαν: ΗΠΑ, Γερμανία, ΝΑΤΟ.

Έσπευσαν μάλιστα να αντιστρέψουν το σημασιολογικό υπόβαθρο της «συζυγικής» τους μωρίας και να την παρουσιάσουν ως «έντιμο συμβιβασμό», αντλώντας προπαγανδιστικά εργαλεία από την ιδεοληπτική τους φαρέτρα. Ακριβώς υπό το δόγμα της «συζυγικής μωρίας», ο Σημίτης με τον Πάγκαλο έλυσαν την κρίση στα Ίμια το 1996, μια λύση που ωστόσο προεξόφλησε την εντεινόμενη παρουσία του «ισχυρού ραδιούργου», δηλαδή της Τουρκίας, στην περιοχή με αξιώσεις συγκυριαρχίας.

Μια “όμορφη σύζυγος”

Στα τέλη της δεκαετίας του 2000, η ελληνική θάλασσα (μια άλλη «όμορφη σύζυγος») προσέλκυσε ξανά το ερευνητικό ενδιαφέρον πετρελαϊκών κολοσσών, λόγω των πιθανών ενεργειακών της αποθεμάτων. Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, κυρίως ο ίδιος προσωπικά, εφάρμοσε, τότε, το δόγμα της «συζυγικής μωρίας». Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, τώρα που τα ενεργειακά αποθέματα είναι μη αμφισβητήσιμα, η κυβέρνηση Τσίπρα εφαρμόζει και πάλι το δόγμα της «συζυγικής μωρίας» δια της παρασκηνιακής διαφαινόμενης υποχώρησης στις αξιώσεις του «ισχυρού ραδιούργου» Ερντογάν. Αυτός, σε συμβολικό επίπεδο, έχει προεξοφλήσει ήδη την συγκυριαρχία -και άρα τη συνεκμετάλλευση- ονομάζοντας ελληνικές θάλασσες «Γαλάζια Πατρίδα».

Οι πρόσφατες χαρακτηριστικές δηλώσεις Κοτζιά για την ΑΟΖ, το Καστελόριζο, τους Έλληνες μοναχοφάηδες στο Φόρουμ των Δελφών ενισχύουν τους φόβους για το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων Τσίπρα-Ερντογάν στην Άγκυρα, στις αρχές του προηγούμενου μήνα. Με τις δηλώσεις αυτές, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας και νυν βουλευτής της παρούσας κυβέρνησης, ως άλλος καφκικός κλητήρας δεν είπε τίποτε άλλο παρά: «Από το να μας την αρπάζουν συνέχεια ας κάνουμε τουλάχιστον κάποιον έντιμο συμβιβασμό»!