Ο Πενταδάκτυλος φωνάζει την κατοχή…

Πλησιάζοντας στη Λευκωσία από την κεντρική οδική αρτηρία, φόντο μπροστά βρίσκεται ο κατεχόμενος Πενταδάκτυλος. Στην πλαγιά της οροσειράς μια πελώρια σημαία του ψευδοκράτους, η οποία φωταγωγείται τα βράδια. Αυτή η εικόνα είναι η συνεχής υπενθύμιση σε όλους για την κατοχή εδάφους της Κύπρου από την Τουρκία. Αυτή η εικόνα είναι το ξυπνητήρι και η μαχαιριά στο στομάχι για να μην ξεχνάμε την κατοχή.

Ο Πενταδάκτυλος, στον οποίο χάθηκαν ζωές κατά την εισβολή της Τουρκίας το καλοκαίρι του 1974, βρίσκεται εκεί για να θυμίζει πως πρέπει όχι μόνο να μην ξεχνάμε, αλλά να προσπαθούμε συστηματικά, μεθοδικά και αποφασιστικά για την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων. Μέρες που είναι, πασχαλινές, εορταστικές, δημιουργούν νοσταλγία για τα κατεχόμενα εδάφη μας.

Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που κάνουν μια διαφορετική ανάγνωση των δεδομένων. Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως μετά από μια στρατιωτική ήττα, με την πάροδο του χρόνου, την εδραίωση των κατοχικών δεδομένων (που αποτέλεσε εξαρχής η κατοχική δύναμη), δεν υπάρχουν επιλογές, παρά μόνο μια συμφωνία στη βάση των αποτελεσμάτων της εισβολής. Οι πραγματικότητες, όμως, δεν είναι αυτές που νομιμοποιούν την κατοχή, αλλά εκείνες που τη θεωρούν μη βιώσιμη επιλογή και επιδιώκουν την ανατροπή της.

Το Κυπριακό δεν είναι ένα τωρινό ζήτημα. Σαράντα πέντε συν χρόνια δεν έχει λυθεί. Και η μη λύση οφείλεται πρωτίστως στη στάση της Τουρκίας, αλλά και στη διαδικασία που υιοθετήθηκε από 1974 και εντεύθεν. Ο λεγόμενος διακοινοτικός διάλογος ήταν και είναι το καλύτερο άλλοθι για την κατοχική Τουρκία. Πρέπει να καταστεί  πλέον ξεκάθαρο πως το Κυπριακό δεν θα λυθεί αναγνωρίζοντας τα κατοχικά δεδομένα αλλά ανατρέποντας τα.

Με την ακολουθούμενη πολιτική δεν πρόκειται να γίνει τούτος ο στόχος εφικτός. Για να επιτευχθεί ο στόχος της απελευθέρωσης, πρέπει να εγκαταλειφθεί η πολιτική της πεπατημένης που έχει κατορθώσει να εδραιώσει την κατοχή και επιχειρεί τεχνηέντως να συμφιλιώσει την κοινωνία με τις κατοχικές πραγματικότητες, της αποδοχής των τετελεσμένων. Επί του παρόντος τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει, καθώς οι διαχειριστές του Κυπριακού ανακάλυψαν πως η σωτηρία μας είναι πλέον το πλαίσιο Γκουτέρες.

Είναι προφανές πως το Κυπριακό είναι φορτωμένο και με τις αμαρτίες των εκάστοτε διαχειριστών. Οι υπέρμαχοι της επανένωσης ψιθυριστά λένε πως είναι «καλύτερα να μην έχουμε τους Τούρκους μέσα στα πόδια μας». Δεν θέλουν λύση, αλλά διαχωρισμό. Στο διαχωρισμό οδηγεί η ακολουθούμενη πολιτική. Για όσους πλησιάζοντας οδικώς τη Λευκωσία αντικρίζουν τον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο πρέπει να θυμούνται και να συνειδητοποιούν πως ο δρόμος δεν τελειώνει στα οδοφράγματα της συνεχιζόμενης κατοχής. Ο δρόμος τελειώνει στην Κερύνεια, τη Μόρφου, την Αμμόχωστο. Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η νομιμοποίηση μέσω μιας συμφωνίας των αποτελεσμάτων της κατοχής.