Ο Πιουριφόυ αγαλλιάζει εκεί “ψηλά” – Την Ελλάδα συμφέρει ένα “ειρηνικό συνεχές”

Έχει γραφεί και αλλού: στα μεγάλα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ομονοούν, εξ ου και η δυσκολία των μεν να αντιπολιτευτούν τους δε. Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές εκδοχές αυτής της συνθήκης είναι η ολόθερμη αποδοχή της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και της μετατροπής της Ελλάδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο. Για να τα θέσουμε απλά, τόσο με το ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με τη ΝΔ, η Ελλάδα δεν έχει δική της εξωτερική και αμυντική πολιτική: αυτές υπαγορεύονται από την Ουάσινγκτον, σε βαθμό που είχαμε να δούμε από την εποχή της χούντας.

Μέσα από τις πολύπλευρες εξαρτήσεις –συχνά και σε προσωπικό επίπεδο– του πολιτικού, δημοσιογραφικού και ακαδημαϊκού κατεστημένου, η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει δική της φωνή στο σύγχρονο κόσμο, αλλά επιπλέον επιχαίρει γι’ αυτό. Αυτή είναι και η πλέον επικίνδυνη διάσταση. Είναι άλλο πράγμα να αναγνωρίζεις τους περιορισμούς, λόγω του διεθνούς συσχετισμού ισχύος, στη διαμόρφωση της δικής σου πολιτικής ως κράτους, ή και την ανάγκη στενότερης συμμαχίας με κάποιες εκ των ισχυροτέρων παγκοσμίως δυνάμεων, και εντελώς διαφορετικό να μην έχεις δική σου πολιτική. Η χώρα βρίσκεται στη δεύτερη κατηγορία.

Η διαπραγμάτευση για τη νέα αμυντική συμφωνία ΗΠΑ-Ελλάδας έγινε με διπλή ιδεολογική κάλυψη. Από τη μια πλευρά η δήθεν διεθνιστική και αντιεθνικιστική “Αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θεωρεί πως οποιαδήποτε εθνικοανεξαρτησιακή, αντιιμπεριαλιστική φωνή είναι εθνικιστική και παρωχημένη, ότι παραπέμπει στην παλαιά εθνικοφροσύνη. Από την άλλη η παραδοσιακή Δεξιά, η οποία δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της με τον εκάστοτε “εσωτερικό εχθρό”, αλλά εξασκείται σε γονυκλισίες προς το μεγάλο πάτρωνα από το εξωτερικό.

Πρόκειται για δήλωση υποτέλειας στην πραγματικότητα και όχι για συμφωνία. Οι ΗΠΑ παίρνουν βάσεις όπου θέλουν, χωρίς κανέναν έλεγχο για το πώς θα τις χρησιμοποιούν, χωρίς καμία δέσμευση για παραχώρηση στρατιωτικής βοήθειας, για στρατιωτική συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης από άλλη χώρα, ή για μεταφορά τεχνογνωσίας. Η Ελλάδα, όμως, μετατρέπεται εν δυνάμει σε τμήμα των επιθετικών εκστρατειών τους στην περιοχή.

Λόγια το αντάλλαγμα

Το μόνο αντάλλαγμα είναι μια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ από το βήμα του ιδρύματος “Σταύρος Νιάρχος” (έχει κι αυτό τη σημειολογία του) περί παρέμβασης των ΗΠΑ αν η Τουρκία καταλάβει ελληνικό έδαφος. Άρα, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πλην της κατάληψης εδάφους δεν θα έχουμε καμία παρέμβαση, ενώ σε όποια τέτοια περίπτωση έχουμε να περιμένουμε κάποια παρέμβαση “γκριζαρίσματος” αλά Ίμια. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς χώρα που δεν βρίσκεται υπό κατοχή να ταπεινώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Η Ελλάδα χρειάζεται δική της εξωτερική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο, ικανή να συμβάλλει ταυτοχρόνως στην ειρήνη και στη συνεργασία στην περιοχή, στην αποτροπή και στην ανταπόδοση της όποιας τουρκικής απειλής, στην ειρηνική διέξοδο στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων και στην προστασία του Ελληνισμού συνολικά. Ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε οι ΗΠΑ είναι προσανατολισμένες προς τα παραπάνω.

Η Ελλάδα χρειάζεται διμερείς στρατιωτικές συνεργασίες που θα βασίζονται από τη μια στην καίρια γεωπολιτική θέση της χώρας μας και θα εξασφαλίζουν εγγύηση στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση που θα υπάρξει αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού. Επίσης, που θα προβλέπουν εκτεταμένες συμπαραγωγές οπλικών συστημάτων και μεταφορά τεχνογνωσίας από την όποια σύμμαχο.

Ο Πιουριφόυ και το “ειρηνικό συνεχές”

Αφού οι ΗΠΑ δεν θέλουν τέτοια συμμαχία πρέπει πρωτίστως να την αναζητήσουμε αλλού, με στόχο όχι μόνο την άμεση αλλά και τη μακροπρόθεσμη ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας ως οδηγού της ανάπτυξης της χώρας. Η Ρωσία και η Κίνα είναι δύο εν δυνάμει σύμμαχοι.

Η Ελλάδα πρέπει να προτείνει στην Τουρκία προσφυγή στη διεθνή Δικαιοσύνη για όποια αμφισβήτηση περί της ΑΟΖ με ταυτόχρονη αποδοχή του δικαιικού πλαισίου και με πολυμερή ίσως συνάντηση των κρατών της περιοχής. Πρέπει, επίσης, να αποκαταστήσουμε φιλικές σχέσεις με τη Συρία, το Λίβανο, το Ιράν, το Ιράκ και βεβαίως την Παλαιστίνη, για ευνόητους λόγους που σχετίζονται και με την Τουρκία και με την ανάσχεση του αναθεωρητισμού της.

Η Ελλάδα έχει συμφέρον να επιδιώκει ένα ειρηνικό «συνεχές» που θα ξεκινάει από την Κίνα και θα φτάνει μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο τουλάχιστον. Άρα, πρέπει να συμβάλλει σε μια πολιτική εναντίον των κυρώσεων, που προωθούν οι ΗΠΑ. Μπορεί με όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας, ο Πιούριφοϊ κάπου εκεί ψηλά να αγαλλιάζει, αλλά ο ελληνικός λαός πρέπει να ανησυχεί βαθιά.