Ο “Αττίλας IV” 47 χρόνια μετά τον “Αττίλα Ι” – Ώρα για αφύπνιση

Λίγες ημέρες πριν τη μαύρη επέτειο της τουρκικής απόβασης και της θηριωδίας του “Αττίλα Ι” στην Κύπρο και της προαναγγελθείσας “επιδρομής” Ερντογάν (“Αττίλας ΙV”) γεννάται η ανάγκη μιας οδυνηρής αποτίμησης. Αποτίμηση που είναι όμως κρίσιμος παράγοντας για την κατανόηση των γεωπολιτικών δεδομένων και την άμεσα επιβαλλόμενη αλλαγή της στάσης της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας ως προς το Κυπριακό ζήτημα.

Ο Ερντογάν θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει όλη την προηγούμενη, επί δύο έτη, παράνομη καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΑΟΖ) με το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου (Βαρώσι) και την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των Κατεχομένων, δημιουργώντας βάση με drones.

Η αιτία γι’ αυτή τη μεγάλη εθνική καταστροφή ήταν τα ολέθρια διαχρονικά λάθη των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, με αποκορύφωμα τον ηλίθιο και προδοτικό ρόλο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Συνέβαλε και ο άθλιος ρόλος της Βρετανίας, επίμονος στόχος της οποίας ήταν η διαίρεση του νησιού. Σε όλη αυτή την περίοδο, η λαβωμένη Κύπρος διέπρεψε οικονομικά και έγινε μέλος της ΕΕ ως Κυπριακή Δημοκρατία, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσει να λύσει το ακανθώδες πρόβλημα της διαίρεσης και της τουρκικής κατοχής, παρά τα αρχικά καταδικαστικά ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Και αυτό γιατί απουσίαζε όλα αυτά τα χρόνια μια σοβαρή εθνική στρατηγική, που θα είχε ως στόχο τη συνεχή διεθνοποίηση του Κυπριακού και το επίμονο αίτημα εφαρμογής του διεθνούς δικαίου και των αυτονόητων ρυθμίσεων για όλα τα σύγχρονα κράτη. Σημειωτέον ότι σήμερα στη Λευκωσία παραμένει ενεργό το μοναδικό τείχος διαίρεσης σε όλη την Ευρώπη. Αντιθέτως, υποδόρια και συστηματικά υπήρξε από τις κατώτερες των περιστάσεων ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (Ανδρέας Παπανδρέου και Τάσσος Παπαδόπουλος), αποδοχή της ήττας. Έτσι, χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα και δόθηκε έμμεση νομιμοποίηση στον Αττίλα.

Η αδιέξοδη εμμονή

Οι υποτελείς πολιτικοοικονομικές ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας μετέτρεψαν ένα κορυφαίο διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής σε ένα διμερές εσωτερικό (διακοινοτικό) πρόβλημα. Η πολιτική τους ευθύνη είναι τεράστια και δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της κοινής γνώμης. Η ιστορία του Κυπριακού από το 1974 έως σήμερα, είναι ένα άλμπουμ συνεχών υποχωρήσεων της ελληνικής κυπριακής πλευράς, στην λογική ότι προσφέροντας κάποια “δώρα” στην Τουρκία, αυτή θα συνεργάζονταν για εξεύρεση λύσης, πλην όμως η λύση δεν επιτεύχθηκε.

Αντίθετα, αυτή η τακτική εξώθησε την Τουρκία να ξεπεράσει κάθε όριο επιθετικότητας με αποκορύφωμα τον “Αττίλα ΙΙΙ”, με τα γεωτρύπανα εντός της κυπριακής ΑΟΖ το 2020, και την προσεχή επιδρομή Ερντογάν, ενόψει της μαύρης επετείου, στην Αμμόχωστο  (“Αττίλας IV”). Ο κυπριακός λαός αντιστάθηκε στις πολυποίκιλες πιέσεις του διεθνούς παράγοντα και των εσωτερικών δυνάμεων, απορρίπτοντας το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν, το οποίο οδηγούσε στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στη δημιουργία Συνομοσπονδίας.

Η Συνομοσπονδία ήταν ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας αφενός για να κατοχυρώσει τα παράνομα κεκτημένα της από την εισβολή του 1974, αφετέρου για να μπορεί, μέσω της χαλαρής κεντρικής κυβέρνησης, να ασκεί και τον πολιτικό έλεγχο στο ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπήρξε απεγκλωβισμός της ελληνοκυπριακής πλευράς από την μακρόσυρτη και αδιέξοδη εμμονή στη λεγόμενη “διζωνική ομοσπονδία”, η οποία, αντικειμενικά αποτελεί την κερκόπορτα για τη Συνομοσπονδία.

Στην τελευταία συνάντηση της λεγόμενης Πενταμερούς (τρεις εγγυήτριες δυνάμεις και οι δύο κοινότητες της Κύπρου, χωρίς δηλαδή την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας) στη Γενεύη, η Τουρκία, χρησιμοποιώντας το φερέφωνο της, τον Τατάρ, υπερέβη τα εσκαμμένα. Διακήρυξε με κάθε δυνατό τρόπο ότι η μοναδική κατ’ αυτή λύση του Κυπριακού είναι η δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών. Είχε βέβαια και την βοήθεια των Άγγλων, οι οποίοι εφηύραν τον όρο “κυριαρχική ισότητα”(!) των δύο κοινοτήτων.

Ο “Αττίλας ΙV” και η νέα στρατηγική

Ενόψει των προσεχών νέων προκλήσεων, που συνιστούν αντικειμενικά τον “Αττίλα IV” και παραβιάζουν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, είναι πλέον η ώρα του απεγκλωβισμού της ελληνικής πλευράς από την παγίδα της “διζωνικής ομοσπονδίας” και της διακοινοτικής διαφοράς. Είναι η ώρα της εξόδου από την ύπνωση των πολιτικών ελίτ Ελλάδος και Κύπρου.

Χρειάζεται η άμεση διεθνοποίηση του Κυπριακού προβλήματος σε όλα τα φόρα και οργανισμούς και η απαίτηση να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ για τη Κύπρο. Απαιτείται η διακήρυξη από την ελληνική πλευρά ενός σχεδίου λύσεως του Κυπριακού με βάση τις αρχές του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που θα πρέπει να περιλαμβάνει τα εξής αυτονόητα σημεία.

• Πρώτον: Η Κύπρος πρέπει να είναι ενιαία, ανεξάρτητη και κυρίαρχη με την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων και όχι συγκεκαλυμμένη αποικία ή προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων.
• Δεύτερον: Θα πρέπει να εφαρμοστούν οι βασικές δημοκρατικές Αρχές της συγκρότησης των σύγχρονων κρατών, που είναι η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, με παράλληλη απόλυτη προστασία όλου του πληθυσμού της Κυπριακής Δημοκρατίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ως τέτοια αυτονόητη πράξη είναι η επιστροφή όλων των προσφύγων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα σπίτια τους.
• Τρίτον, να απαιτηθεί από την ΕΕ να τιμήσει τον ίδιο της τον εαυτό και τις κροκοδείλιες ως τώρα αναφορές της για τις παραβιάσεις του “Αττίλα” στην Κύπρο και να υπάρξουν σημαντικές κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας, ενόψει των νέων προκλήσεων και παραβιάσεων, που θα επιχειρήσει στην Αμμόχωστο.

Το μεγάλο βήμα

Πρωτίστως όμως, αυτό που θα αλλάξει τη σημερινή βαλτώδη κατάσταση και την έμμεση νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής στο βόρειο τμήμα του νησιού και θα ταρακουνήσει τους διεθνείς γεωπολιτικούς παίκτες θα είναι η κατάθεση δήλωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ΟΗΕ (σε συνεννόηση με την Ελλάδα), ότι μετά την επιχείρηση αλώσεως της Αμμοχώστου και τη διακήρυξη της Τουρκίας περί δύο ανεξάρτητων κρατών, ο στόχος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η πλήρης ανάκτηση της κυριαρχίας της επί του βορείου κατεχόμενου τμήματος.

Σε αυτή τη κρίσιμη στροφή της “οδύσσειας” του Κυπριακού, η Ελλάδα οφείλει να αναθεωρήσει πλήρως τη στρατηγική της για την προστασία των συμφερόντων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Ως εκ τούτου, η αμυντική προστασία της Κύπρου πρέπει να αποτελέσει κυρίαρχο στοιχείο της συνολικής ελληνικής αποτρεπτικής στρατιωτικής ισχύος της στην ευρύτερη περιοχή.

Η συνέχιση της άθλιας έως τώρα διαχρονικής λογικής, ότι η Κύπρος βρίσκεται μακράν και ότι η Ελλάδα είναι απλά παρατηρητής και απλός συμπαραστάτης εκ του μακρόθεν είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Κι αυτό, γιατί στην Κύπρο χτυπάει η καρδιά του Ελληνισμού και δοκιμάζεται η αντοχή του. Οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη και αποδοχή νέων τετελεσμένων, θα σημάνει μαθηματικά υποχώρηση και στα άλλα εθνικά μέτωπα, δηλαδή στη Θράκη, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελούν στόχο της αναθεωρητικής και επικίνδυνης σήμερα Τουρκίας.