Ο Σουν Τσου και η περικύκλωση της Ελλάδας – Ήττα χωρίς τουφεκιά;

Ο Σουν Τσου, μεταξύ άλλων, διατύπωσε την αρχή ότι η υψηλότερη τέχνη στον πόλεμο είναι η υποταγή του αντιπάλου χωρίς μάχη. Αυτό ακριβώς αποπειράται η Τουρκία στα ελληνοτουρκικά και σε αυτήν την παγίδα πέφτει η χώρα μας. Υπάρχουν προφανή δείγματα στρατηγικής περικύκλωσης και συρρίκνωσης της ελληνικής κυριαρχίας, με τις κυβερνήσεις μας, όλων των τελευταίων ετών συνολικά, να αδυνατούν, ή και να μη θέλουν να αντιδράσουν αποτελεσματικά.

Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα σύρεται, είτε στην αποδοχή ολοένα πιεστικότερων τετελεσμένων που τιτρώσκουν την κυριαρχία της, είτε σε μια σύγκρουση υπό δυσμενείς όρους. Οι πληγές που ανοίγει το ελληνικό κατεστημένο και οι εκλεκτές του κυβερνήσεις στην πατρίδα μας, όπως προβάλλονται στην εξωτερική μας πολιτική (πατρωνία, μονομέρεια, αδυναμία, βραδυπορία, εθνικοφροσύνη αντί του πατριωτισμού, ανασφάλεια) έχουν επιτρέψει μια, σχεδόν πλήρη, στρατιωτική περικύκλωση της Ελλάδας από τουρκικές δυνάμεις στην Ανατολή, στο Νότο (Λιβύη) και στα Βορειοδυτικά σύντομα (Αλβανία).

Πρόκειται για συνθήκη η οποία μένει αναπάντητη και προοπτικά ακυρώνει την αμυντική δυνατότητα της χώρας μας, όσο αυτή δεν τροποποιείται και δεν υπερκεράσει τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Επιπλέον, η Τουρκία προκαλεί μια διαρκή φθορά και κόπωση στην ελληνική πλευρά, η οποία με δεδομένους τους περιορισμένους πόρους της, επιβαρύνει ήδη το κόστος αντίδρασης από την Αθήνα.

Η χώρα όμως “περικυκλώνεται” και νομικά. Όλες οι τελευταίες κινήσεις, συμπεριλαμβανομένων των ερευνών στα 6 ναυτικά μίλια, είναι προσεκτικά σχεδιασμένες από την Τουρκία και κάθε άλλο παρά την απομονώνουν. Η χώρα μας, πειθαρχώντας στην de facto τουρκική απειλή πολέμου, δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέραν των 6 ναυτικών μιλίων. Η εν δυνάμει άσκηση ενός δικαιώματος, δεν ισοδυναμεί με την πραγματική του άσκηση.

Η Ελλάδα πρέπει να δράσει

Η Ελλάδα δεν έχει ανακηρύξει και οριοθετήσει ΑΟΖ, ενώ η Τουρκία το έχει κάνει. Επομένως, ούτε και την προσφυγή στο διεθνές δίκαιο μπορούμε να διεκδικήσουμε αξιόπιστα, στην πραγματικότητα! Το τουρκολιβυκό μνημόνιο δεν είναι ανυπόστατο και άρα παράγει έννομες συνέπειες, οι οποίες εφόσον δεν αντιμετωπίζονται εμπράκτως από την Ελλάδα σε νομικό επίπεδο, δεν αναιρούνται.

Η αναίρεση διεθνών υποχρεώσεων της Ελλάδας (όπως στη παραλαβή αιτημάτων διεθνούς προστασίας, επειδή η Τουρκία εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες), είναι παράνομη και μας εκθέτει διεθνώς. Ο δε συνδυασμός φυσικά της στρατιωτικής και της νομικής περικύκλωσης παράγει και διπλωματικές συνέπειες: είναι προφανές ότι το Ισραήλ συζητά με την Τουρκία συμφωνία περί ΑΟΖ μαζί της, ενώ η ΕΕ υποστηρίζει την Ελλάδα ρητορικώς και μόνο. Οι δε σχέσεις μας με τη Ρωσία είναι επικίνδυνα υποβαθμισμένες και για τις ΗΠΑ είμαστε καταστροφικά δεδομένοι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Έχει ειπωθεί και σε προηγούμενα άρθρα ότι χωρίς συνολική αλλαγή μοντέλου και χωρίς ανατροπή του κατεστημένου, ούτε η εξωτερική και αμυντική πολιτική μας μπορεί στρατηγικά να βελτιωθεί. Ωστόσο ακόμα και τώρα, με αίσθηση του κατεπείγοντος, η Ελλάδα οφείλει να δράσει προκειμένου να υπερασπιστεί την εδαφική της ακεραιότητα, αλλά και να ανατρέψει όσο είναι δυνατόν τα τουρκικά πλεονεκτήματα.

Η χώρα μας πρέπει να οριοθετήσει ΑΟΖ και πάνω σε αυτήν την οριοθέτηση οφείλει να προσφέρει δυο επιλογές στην Τουρκία: είτε προσφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη, είτε στρατιωτική σύγκρουση, ό,τι δηλαδή έχει πει και η Τουρκία προς εμάς, όμως εκείνη προσέθεσε και τις διμερείς διαπραγματεύσεις. Μάλιστα, η Ελλάδα μπορεί να προτείνει μια γενικότερη, ακηδεμόνευτη συνεννόηση των δύο πλευρών, εφόσον ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας σταματήσει. Επιπλέον οφείλουμε να πρωταγωνιστήσουμε σε πρωτοβουλία για μεσογειακή σύνοδο για τις ΑΟΖ.

Χρειάζονται νέες περιφερειακές συνεργασίες

Είναι απαραίτητο να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις της με τη Ρωσία, με προσεκτικό αλλά με γρήγορο βηματισμό, ενώ ταυτοχρόνως πρέπει να συζητήσουμε και με άλλες παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις στρατιωτικές συνεργασίες. Την ίδια στιγμή είναι απόλυτα αναγκαίο να διαμηνυθεί στις ΗΠΑ ότι οι πολιτικές της Τουρκίας θα σημάνουν το αμέσως επόμενο διάστημα ρήξη των σχέσεων ΗΠΑ και Ελλάδας. Η πρώτη κρούση προς μια τέτοια μεταβολή θα μπορούσε να είναι η θέση σε δημοψήφισμα της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας, ως σπουδαίου εθνικού ζητήματος.

Επιπροσθέτως, η Ελλάδα πρέπει να μετατρέψει το πλεονέκτημα της Τουρκίας σε μειονέκτημα: η χώρα μας πρέπει να συμβάλλει άμεσα στην άμυνα της Συρίας εναντίον της Τουρκίας (και με αποκατάσταση φυσικά των διπλωματικών σχέσεων των κρατών μας), αλλά και να επηρεάσει την έκβαση της πολιτικής εξέλιξης, άρα και της στρατιωτικής, στη Λιβύη.

Η Ελλάδα πρέπει να συνδεθεί με τον άξονα της αντίστασης στη Μέση Ανατολή, δηλαδή με τις χώρες που επί του εδάφους εμποδίζουν τις τουρκικές πολιτικές. Εάν η Τουρκία δεν ματώσει στη Συρία και στη Λιβύη, θα ματώσει η Ελλάδα στην Ανατολική Μεσόγειο! Η ανισορροπία ισχύος θέτει μια σειρά γεγονότων σε κίνηση, που δεν παύονται χωρίς πραγματικό κόστος για την αναθεωρητική δύναμη.

Τέλος, οι δήθεν ψύχραιμες και στην πραγματικότητα γεμάτες φόβο ελληνικές προσεγγίσεις, ή θα αντικατασταθούν από σοβαρή στάση, ή θα μας καταστήσουν καταγέλαστους: η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων οποιουδήποτε κράτους, εφόσον η άλλη πλευρά αρνείται την προσφυγή στη διεθνή δικαιοσύνη συνεπάγεται στρατιωτική σύγκρουση. Σε αντίθετη περίπτωση η κρατική υπόσταση δορυφοριοποιείται και εν τέλει, εκ των πραγμάτων, ακυρώνεται ή έστω ακρωτηριάζεται.