Η απώλεια του σμηναγού υπενθύμιση καθήκοντος για όλους μας

Γράφει ο Ιωάννης Λάμπρου  – 

Μια χώρα οφείλει, καθημερινά, να προασπίζει την ανεξαρτησία της και να μεριμνά για την ασφάλειά της. 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Κάθε μέρα εχθροί και φίλοι μετράνε τις αντιδράσεις της, τους ηγέτες της, την κοινωνία της. Έτσι και η Ελλάδα. Η απουσία γενικευμένης σύρραξης δεν σημαίνει απουσία απωλειών και ανθρώπινου πόνου. Η θυσία πιλότων μας αλλά και στελεχών όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων εν καιρώ ειρήνης συνιστά μόνιμη υπενθύμιση. Όπως τώρα η απώλεια του σμηναγού.

Ο καθημερινός αγώνας για την κατοχύρωση της ελληνικής παρουσίας στο Αιγαίο δεν είναι αναίμακτος. Διαφορετικά δεν πρέπει να λογίζεται ως αγώνας. Κάθε τόσο τα γεγονότα μας υπενθυμίζουν ότι η προάσπιση της πατρίδας συνεπάγεται κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Τίποτα δεν χαρίζεται. Ο θάνατος του σμηναγού Γεωργίου Μπαλταδώρου εντυπώνει την αλήθεια αυτή σε όσους μένουμε πίσω δεσμεύοντάς μας, να πράξουμε ανάλογα αν και όταν η περίσταση το απαιτήσει.

Υγιές σημάδι η σύμπνοια που παρατηρείται στην κοινωνία μας κάθε φορά που χάνεται ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων. Ίσως να υπάρχει μεγαλύτερη προσοχή και δημοσιότητα στους πιλότους εξαιτίας των εντυπώσεων και των συναισθημάτων που προκαλούν τα αεροσκάφη. Η ευγνωμοσύνη, ωστόσο, παραμένει η ίδια απέναντι σε όλους. Μπορεί να μην εκφράζεται πάντα ρητά, αλλά υπάρχει. Ο πατριωτισμός είναι και πολλά άλλα, τα οποία κάνουν μια χώρα ισχυρή και σεβαστή διεθνώς.

Ορισμένοι σχολιαστές, με αφορμή το περιστατικό της πτώσης του αεροσκάφους, επισημαίνουν ότι πρέπει να «σταματήσουν οι λεονταρισμοί» και οι εθνικιστικές κορώνες. Ο Γιώργος Παπαχρήστος στα σημερινά Νέα (13 Απριλίου) τονίζει πως τα «παιχνίδια πολέμου έχουν κόστος και ο πόλεμος ακόμη μεγαλύτερο» και πως η αντιπαράθεση με την Τουρκία στο «επίπεδο της ακραίας εθνικιστικής και πατριδοκαπηλικής ρητορικής δεν βγάζει πουθενά».

Η ως άνω προσέγγιση είναι ενδεικτική της «αμερόληπτης τήρησης ίσων αποστάσεων» εξισώνοντας την αναθεωρητική Τουρκία με την χώρα μας. Τέτοια περιστατικά δεν προσφέρονται για καταδίκη του εθνικισμού και έκκληση στα ανθρώπινα ιδεώδη (ό,τι και αν σημαίνει αυτό στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων). Για όσο χρονικό διάστημα η Άγκυρα προκαλεί με παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου (1770 παραβιάσεις το 2015, 1671 το 2016, 3.317 το 2017 – Τα Νέα, 13 Απριλίου) και υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά οι πιλότοι μας είναι υποχρεωμένοι να αντιδρούν και συνεπώς να φτάνουν στα όρια των φυσικών τους αντοχών.

Άτοπα σχόλια 

Την ευθύνη την φέρει ακέραια η Άγκυρα. Η εναλλακτική ποια θα ήταν; Να μην απογειώνονται τα αεροσκάφη μας όταν υπάρχει παραβίαση; Η στοιχειώδης αντίδραση βαφτίζεται «παιχνίδια πολέμου» και «ακραία εθνικιστική και πατριδοκαπηλική ρητορική». Ή αφελώς πιστεύεται πως η συμπεριφορά της Τουρκίας πάνω από το Αιγαίο προκύπτει από τις δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Αμύνης;

Πάγιες είναι οι στοχοθεσίες της Άγκυρας. Υπήρχαν πριν τον κ. Καμμένο και θα υπάρχουν μετά. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων, η νοοτροπία του «φταίμε και εμείς» (φταίει η Αθήνα που ή Άγκυρα θέλει να διχοτομήσει το Αιγαίο;) μοιραία καταλήγει στη διαπραγμάτευση (για να μην χάνονται ανθρώπινες ζωές!) με την Τουρκία για τη συνδιαχείριση και το μοίρασμα του Αιγαίου.

Φρόνιμο είναι λοιπόν, και επιβάλλεται στη μνήμη του σμηναγού, ο θάνατος ενός Έλληνα πιλότου να μην χρησιμοποιείται, εμμέσως, για να αποδεχθεί η κοινωνία μας δυσμενέστατες συμφωνίες για το Αιγαίο. Αντίθετα, να καθιστά σαφείς τις διαχρονικές τουρκικές προθέσεις και τις απαιτούμενες θυσίες εκ μέρους της κοινωνίας μας. Άνευ Αιγαίου το ελλαδικό κράτος, απλά, δεν μπορεί να υπάρξει.

Τέλος, δεν αρμόζει ο θάνατος, σε ώρα υπηρεσίας, ενός στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων να ανακοινώνεται, ακόμα και από τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, από μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Δεν πρόκειται για νίκη ποδοσφαιρικής ομάδας, ούτε για δήλωση πολιτικού αντιπάλου. Είναι αντιαισθητικό. Δεν είναι σωστό. Υποβιβάζει το γεγονός της ανθρώπινης απώλειας και τη θυσία του συμπατριώτη μας.