Ο Τραμπ φεύγει, το γεωπολιτικό Μνημόνιο είναι εδώ

Από την έναρξη της τραγικής περιόδου των Mνημονίων, είχε επισημανθεί ότι τα τελευταία, ως βασικά εργαλεία επιβολής της νεοαποικιακής εξάρτησης και του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, θα οδηγούσαν πέραν της οικονομικής καταστροφής, τόσο σε απόλυτη δέσμευση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας προς όφελος ξένων συμφερόντων, όσο και σε υπονόμευση της ισχύος της σε όλα τα επίπεδα – συμπεριλαμβανομένου του αμυντικού.

Βεβαίως, τα συνένοχα μνημονιακά κόμματα -ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων- οι οργανικοί διανοούμενοι, διεθνολόγοι και διεθνολογούντες του κατεστημένου και φυσικά τα ΜΜΕ –από κοινού με ένα τμήμα της αριστεράς που βρίσκεται στον ιδεολογικό πυρήνα του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ- αναπαρήγαγαν τους παλαιούς μύθους της εθνικοφροσύνης, με νέο περιτύλιγμα, προκειμένου να κρατούν τον ελληνικό λαό αποκοιμισμένο και ήσυχο.

Διότι πρόκειται περί μύθου ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη θα αποτελούσαν εγγύηση για τα σύνορά μας. Ο μύθος αυτός κατέρρευσε, μεταξύ άλλων λόγων, εξαιτίας της φθίνουσας πορείας της ΕΕ, της προφανούς άρνησης οποιασδήποτε χώρας της ΕΕ να δεσμευτεί υπέρ της ελληνικής άμυνας, αφού άλλωστε ποτέ δεν προβλεπόταν οτιδήποτε σχετικό. Επιπλέον, δεδομένου ότι οι ίδιες ευρωπαϊκές χώρες που προώθησαν σε εμάς πρώτα διάλυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας και έπειτα την εξοντωτική λιτότητα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ενισχύουν ποικιλοτρόπως το στρατιωτικό σκέλος της τουρκικής επιθετικότητας και εις βάρος της Ελλάδας.

Απτόητο το κατεστημένο

Το ελληνικό κατεστημένο, ωστόσο, δεν πτοήθηκε: πιστό στις παραδόσεις του απάντησε στην «απογοήτευση» από τη μια πατρωνία, με την ακόμα μεγαλύτερη δέσμευση από τον άλλο, μεγαλύτερο και παραδοσιακό κηδεμόνα της χώρας, τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα, ήδη πριν τα Μνημόνια, αλλά με εντεινόμενο ρυθμό μετά το 2010 και ακόμα περισσότερο επί ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ -δηλαδή επί Τσίπρα, Κοτζιά και Καμμένου- κατέστη πειθήνιο παρακολούθημα των πλέον συντηρητικών κύκλων του αμερικανικού κατεστημένου και του Ισραήλ.

Υπονομεύοντας άλλες συμμαχίες σε παγκόσμιο ή και περιφερειακό επίπεδο, αποδεχτήκαμε τον πρέσβη των ΗΠΑ σαν πραγματικό ηγέτη της χώρας, ενώ επιστρέφουμε τάχιστα σε πολιτικές συνθήκες αντίστοιχες με εκείνες των πρώτων μετεμφυλιακών δεκαετιών. Ο μύθος λέει ότι έτσι απολαμβάνουμε εγγυημένα σύνορα και προστασία της Κύπρου.

Τι κι αν οι ΗΠΑ κατέστησαν σαφές ότι στην Κύπρο υπερασπίζονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα και ότι κατά τα άλλα τάσσονται υπέρ μιας «δίκαιης» μοιρασιάς των φυσικών πόρων; Τι κι αν το ΝΑΤΟ διακηρύσσει εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες ότι δεν παρεμβαίνει στις διενέξεις μεταξύ μελών του; Τι κι αν Τουρκία και ΗΠΑ διεξάγουν καταφανώς ένα δικό τους μεγάλο παζάρι; Εδώ ακούγαμε από δήθεν αυθεντίες, αναλύσεις περί του αναπόδραστου της σύγκρουσης ΗΠΑ-Τουρκίας.

Ώσπου, μεταξύ πολλών άλλων γεγονότων, ήρθε η απόφαση Τραμπ για απόσυρση των δυνάμεων των ΗΠΑ από τη Συρία. Μαζί οι προτάσεις για πώληση Patriot στην Τουρκία, οι ανακοινώσεις για κοινές ασκήσεις ΗΠΑ-Τουρκίας νοτιοδυτικά της Κύπρου και πολλά ακόμα. Όλα αυτά για να καταδείξουν το προφανές: η Τουρκία είναι πολύ σημαντική για να αγνοηθεί ή να αποξενωθεί από τις ΗΠΑ. Και αντιστρόφως ότι η Τουρκία, παρά τη μεγαλομανία Ερντογάν, δεν έχει σχέδιο ρήξης αλλά επαναδιαπραγμάτευσης του ρόλου της με τις ΗΠΑ.

Χώρα εξαρτημένη

Η Ελλάδα, έτσι, έχει βρεθεί στρατιωτικά αποδυναμωμένη. Γι’ αυτό και τρέχουμε να αγοράσουμε ό,τι βρούμε σχεδόν από πολεμικά πλοία, για να μη μιλήσουμε για τους άλλους κλάδους, προφανώς και προς τέρψη των μεσαζόντων. Από την άλλη, η χώρα κατάντησε διεθνοπολιτικά εξαρτημένη, με την πρόσφατη υποδοχή Τσίπρα στη Ρωσία και την απουσία από τη Μέση Ανατολή να αποτελούν εύγλωττα και χαρακτηριστικά, αλλά όχι μοναδικά παραδείγματα.

Μόνο ως αστείο δε, μπορεί να εκληφθεί ότι, κατά τα άλλα, χρήσιμες συζητήσεις όπως αυτές με Βουλγαρία, Ρουμανία και Σερβία μπορούν να έχουν το όποιο θετικό αποτύπωμα ως προς τα τεκταινόμενα στο Αιγαίο, ή ότι το Ισραήλ θα έρθει σε ρήξη με την Τουρκία για χάρη μας. Έτσι, σε μια περίοδο ταυτόχρονης περιφερειακής αλλά και παγκόσμιας όξυνσης, η χώρα βρίσκεται πολιτικά απαράσκευη, οικονομικά λεηλατημένη, κοινωνικά αποσαρθρωμένη και διεθνώς εξαρτημένη.

Δεν πρέπει δε, να ξεχνούμε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι διττό: δεν αφορά μόνο την ανισορροπία ισχύος με την Τουρκία και τον επιδιαιτητικό ρόλο των ΗΠΑ, αλλά και αυτές καθ’ εαυτές τις παγκόσμιες και περιφερειακές εξελίξεις. Πρόκειται για εξελίξεις που προσομοιάζουν με την περίοδο προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ελλάδα βρέθηκε χωρίς δικό της σχέδιο και με ξένο καπετάνιο στο τιμόνι.

Είναι μια πολιτική οικεία στην ελληνική μεγαλοαστική τάξη και το εγχώριο κατεστημένο, αλλά διαχρονικά καταστροφική για τον Ελληνισμό, ιδίως δε για τον λαό. Αν το κατεξοχήν Μνημόνιο προκάλεσε μια ύφεση επιπέδου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το γεωπολιτικό Μνημόνιο εγκυμονεί ιστορική υποχώρηση για τον Ελληνισμό, αν όχι καταστροφή. Η μετατροπή της Ελλάδας δε, σε οικόπεδο των ΗΠΑ αποτελεί καταλύτη προς μια τέτοια εξέλιξη,όπως συμβαίνει, άλλωστε, για κάθε χώρα που εναποθέτει τις τύχες της σε ξένες δυνάμεις.