Οι δικοί μας κατευναστές φλερτάρουν και με τη βρετανική φόρμουλα

Δοκιμάσθηκαν από το 1974 και εντεύθεν η πολιτική του κατευνασμού και προσεγγίσεις, που εδραίωσαν τα κατοχικά δεδομένα. Έγινε σε μεγάλο βαθμό μια διαχείριση, που έσβηνε… φωτιές εκεί που τις άναβαν οι άλλοι. Ενίοτε ακολουθώντας τα γεγονότα για… να σωθεί ό,τι σώζεται. Αναμένοντας, συνήθως, τους τρίτους να βοηθήσουν. Ευελπιστώντας –αφελώς– ότι το θηρίο, η κατοχική Τουρκία, θα χορτάσει και θα αρχίσει να συζητά. Μια πολιτική, αποτέλεσμα και των αδυναμιών, της ανεπάρκειας και του φόβου.

Ένα λάθος, είναι πως το Κυπριακό αντιμετωπίζεται ως θέμα που περιορίζεται εντός των ορίων του νησιού. Το Κυπριακό είναι ένα θέμα, που επηρεάζει ευρύτερα γεωστρατηγικά συμφέροντα, πολλών κρατών και διεθνών οργανισμών. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουν όλοι να βλέπουν την ευρύτερη εικόνα, όπου το παιχνίδι διαδραματίζεται σε ένα πολιτικό περιβάλλον, που ξεπερνά τις διακοινοτικές κουβέντες, που αναλώνονται στο διαμοιρασμό εξουσιών και της κυριαρχίας.

Άλλο λάθος είναι ότι δεν υπάρχει επαρκής ανάγνωση της τουρκικής πολιτικής και των επιδιώξεων της κατοχικής δύναμης. Υπενθυμίζεται πως στην Κύπρο και στην Ελλάδα, υπήρχαν (μάλλον εξακολουθούν να υπάρχουν) θαυμαστές του Ερντογάν. Οι ψευδαισθήσεις τους κτύπησε καίρια το Κυπριακό, ξέπλυνε την Άγκυρα, διευκόλυνε τον Ταγίπ στα σχέδια του.

Η Τουρκία προωθεί και υλοποιεί την αναθεωρητική της στρατηγική. Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται σταθερά. Είναι ξεκάθαρο πως σε αυτό τον σχεδιασμό η Κύπρος αποτελεί ένα από τα βασικά παζλ. Ενδεχομένως να είναι το πάζλ που χωρίς αυτό να μην συμπληρώνεται η εικόνα.
Για αυτό και η Άγκυρα επιμένει στον στρατηγικό έλεγχο του νησιού είτε με συμφωνία είτε χωρίς. Να ελέγχει τις αποφάσεις και τη λειτουργία του κράτους. Οι μέχρι σήμερα συζητήσεις στο Κυπριακό εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς της Άγκυρας.

Διευκολύνεται, ακόμη και από τους σχεδιασμούς άλλων παικτών, που διαδραματίζουν ρόλο διευκολυντή. Τα Ηνωμένα Έθνη, η Βρετανία, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών (που ενίοτε αφουγκράζεται τα θέλω του Βερολίνου) θα καλοέβλεπαν μια συμφωνία ξεχειλωμένης μορφής ομοσπονδίας, που επί της ουσίας θα είναι συνομοσπονδία.

Η βρετανική φόρμουλα

Δεν είναι αυτό που λένε οι “ειδικοί” του Φόρεϊν Όφις αναζητώντας φόρμουλες επανόδου στις συνομιλίες; Εκείνο που επιδιώκουν είναι μια συμφωνία μεταξύ Διζωνικής Ομοσπονδίας και δύο κρατών. Αυτό, δηλαδή, που είναι ο τελικός στόχος της κατοχικής Τουρκίας. Μια συμφωνία συνομοσπονδιακού μοντέλου.

Είναι προφανές πως η ΔΔΟ, παρά το γεγονός ότι όλοι σχεδόν, πλην της Τουρκίας, την επικαλούνται έχει ξεπερασθεί. Το λένε και τα Ηνωμένα Έθνη, για όσους θέλουν να το ακούσουν. Και το ζητούμενο είναι προς τα πού θα βαδίσουμε. Μια πλατφόρμα, αυτή των οπαδών της όποιας λύσης, φαίνεται να φλερτάρει με κάτι πιο προχωρημένο. Φλερτάρει, για παράδειγμα, με τη βρετανική φόρμουλα, αλλά και με ρυθμίσεις, που τσιμεντώνουν το τουρκικό βέτο.

Δεν είναι άλλωστε ο πατριάρχης αυτής της σχολής, τον οποίον τώρα κατηγορούν, που ξετύλιξε πρώτος το νήμα προς τη συνομοσπονδία, τα δύο κράτη; Το έπραξε ο Νίκος Αναστασιάδης αν και τώρα, λένε πως, ανέκρουσε πρύμναν. Ο πρόεδρος, όπως παραστατικά εξήγησε ο διαπραγματευτής της ε/κ πλευράς στο Κυπριακό, ενδεχομένως να μιλούσε σε κάποιους εν είδει ιδεοθύελλας!

Η άλλη οδός είναι αυτή της αποτροπής και της ανατροπής. Του απεγκλωβισμού της ελληνοκυπριακής πλευράς από μια διαχωριστική, στρεβλωτική και αντιδημοκρατική λύση. Ανατροπές γίνονται στα Κατεχόμενα με τις κινήσεις αμφισβήτησης της Τουρκίας. Γι’ αυτό και δεν μπορεί στην ελληνική πλευρά να συζητούνται τρόποι εσαεί παρουσίας της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο.

Η “ρεαλιστική” σχολή

Η σημασία της συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους δεν είναι οι φιέστες επιβεβαίωσης τους διαχωρισμού και των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Εάν θα κτίσουμε μια κοινή πατρίδα δεν θα πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί. Αυτό σημαίνει ότι, για παράδειγμα, δεν θα λαμβάνονται οι αποφάσεις με βάση την εθνική καταγωγή. Δεν μπορεί να “κρέμεται” η λειτουργία του από μια ψήφος, που θα έχει εν πολλοίς, την πλειοψηφία έναντι των πολλών.

Είναι σαφές πως από τη στιγμή που δεν θα είναι στόχος η οικοδόμηση ενός μέλλοντος στη βάση του εθνικού διαχωρισμού, οι πολιτικές δυνάμεις να τοποθετούνται πολιτικά, ιδεολογικά και όχι με βάση την εθνική τους προέλευση και καταγωγή. Τότε η δημοκρατία και η ισονομία θα λειτουργήσει καλύτερα. Ξεπερνιέται έτσι και η όποια στρεβλωτική προσέγγιση μπορεί να δοθεί στην “πολιτική ισότητα”. Δεν θα χρειάζονται βέτο και ειδικές πλειοψηφίες. Μα, θα ανοίξουμε άλλες συζητήσεις θα διερωτηθούν οι της “ρεαλιστικής σχολής” ; Εάν δεν ανοίξουμε θα οδηγηθούμε στις αγκαλιές της Τουρκίας, είτε με συμφωνία είτε χωρίς.