Οι εκλεκτικές συγγένειες Ερντογάν-Κεμάλ

Ο Ερντογάν ήταν κάποτε το αγαπητό παιδί της αθηναϊκής ελίτ και ειδικά του ελληνικού πολιτικού κόσμου. Έβλεπαν σε αυτόν τον “καλό ισλαμιστή” που θα έσπαγε το τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο. Πλάνη οικτρά! Ο “ισλαμοδημοκράτης” Ερντογάν έφτασε να καλεί τις μουσουλμανικές χώρες σε… μέτωπο κατά της Ελλάδας, για την “καταπίεση” των ομόδοξων τους στην Θράκη από τις ελληνικές αρχές.

Κάπως έτσι είχε αντιδράσει η Αθήνα το 1908 όταν ξέσπασε η επανάσταση των Νεοτούρκων. Φρούδες ελπίδες… Ο Νεότουρκος Κεμάλ αφάνισε τον Ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας. Τώρα. ο διάδοχός του Ερντογάν (που φιλοδοξεί να τον υποσκελίσει) απειλεί την ίδια την υπόσταση του Ελληνισμού και την κοιτίδα του. Και λέμε διάδοχος του Κεμάλ, παρά τις αντιρρήσεις που κάποιοι θα εκφράσουν.

Κατά τη γνώμη μας ο Ερντογάν μπορεί να είναι νεοοθωμανός, αλλά δεν διαφέρει και πολύ στις μεθόδους από τον σφαγέα προκάτοχό του. Το ότι ο ίδιος κάνει μερικές δημόσιες μετάνοιες στον Αλλάχ και στον Μωάμεθ, ενώ ο Κεμάλ όμνυε στον κοσμικό εθνικό εθνικισμό, δεν αλλάζει την ουσία. Φανατικοί εθνικιστές αμφότεροι, υποστηρικτές της εκκαθάρισης της Τουρκίας από “ξένα” στοιχεία.

Ο Κεμάλ υπέγραψε την Συνθήκη της Λωζάνης φοβούμενος ελληνική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ερντογάν ανέλαβε να συμπληρώσει τον Κεμάλ, έχοντας την φιλοδοξία να αναθεωρήσει την Συνθήκη της Λωζάνης και αναβιώνοντας, στο μέτρο του δυνατού (δηλαδή στο επίπεδο της επιρροής) την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για να εξετάσει κανείς την στάση του Ερντογάν θα ήταν σκόπιμο να μελετήσει την ιστορία.

Τί δείχνει η ιστορία

Οι Τούρκοι ουδέποτε τήρησαν συνθήκη, παρά μόνο για όσο τους εξυπηρετούσε. Και αντίθετα με τα όσα υποστήριζε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, οι συνθήκες αναθεωρούνται (μας αρέσει ή όχι) με τη διπλωματία ή την στρατιωτική ισχύ. Τα είδαμε και στην Ουκρανία, κανείς πλέον δεν θυμάται τις Συμφωνίες του Μισνκ…

Ο ισλαμοεθνικιστής Ερντογάν αυτό ακριβώς θέλει να κάνει. Στόχος του δεν είναι απλώς να βάλει χέρι σε ενεργειακούς πόρους που δεν του ανήκουν. Η Ελλάδα ακόμα και αν δεχτεί την όποια συνεκμετάλλευση, (την οποία ουκ ολίγοι κύκλοι προωθούν στο εσωτερικό) μόνο για λίγο θα απαλλαγεί από την πίεση.

Οι στόχοι της Άγκυρας είναι ευρύτεροι και πηγάζουν από την αίσθησή της ότι είναι πλέον αρκετά ισχυρή και έχει τις απαραίτητες διεθνείς “πλάτες” για να ελιχθεί κατά το δοκούν. Για το ότι η Τουρκία νιώθει ισχυρή έχει ευθύνες και η Ελλάδα, την οποία διακατέχει ένα χρόνιο φοβικό σύνδρομο έναντι της Τουρκίας, όπως και η μικρόπνοη πολιτική των μεγάλων δυνάμεων που την ανεβάζουν πιο ψηλά απ’ ό,τι της αξίζει.