Οι Ελλαδίτες αφυπνίζονται, πρέπει τώρα και εμείς

Γράφει ο Ανδρέας Θεοφάνους  – 

Ολοένα και περισσότερο οι Ελλαδίτες συνειδητοποιούν τον εξ Ανατολών κίνδυνο. Η επιλογή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να απευθυνθεί προς τον ελληνικό λαό στις 25 Μαρτίου από τα Ψαρά δεν ήταν τυχαία. Εμπεριείχε ένα σαφή συμβολισμό με συγκεκριμένο μήνυμα: ότι ενώ η Ελλάδα επιθυμεί την ειρήνη και τη συνεργασία, εάν η Τουρκία συνεχίσει την επιθετικότητα της και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας, οι Έλληνες δεν θα διστάσουν να πράξουν ό,τι είναι αναγκαίο για την τιμή, την αξιοπρέπεια και την προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Η κίνηση αυτή εμπεριέχει ξεχωριστή σημασία, επειδή προέρχεται από τον Αλέξη Τσίπρα στον οποίο ποτέ δεν είχαν καταλογισθεί εθνικιστικές τάσεις. Τους τελευταίους μήνες, πέραν των συνεχών τουρκικών προκλήσεων, ο Αλέξης Τσίπρας είχε και τη δυσάρεστη εμπειρία να ακούσει από τον ίδιο τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν να απαιτεί απροκάλυπτα, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Ελλάδα, την επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι τουρκικοί σχεδιασμοί και στόχοι έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου είναι επεκτατικοί.

Η Τουρκία δια της πολιτικής των κανονιοφόρων και του εκφοβισμού προσπαθεί να επιβάλει μία νέα κατάσταση πραγμάτων. Αναμφίβολα ο Ελληνισμός δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αγωνισθεί με όλες του τις δυνάμεις και να αποκρούσει τις τουρκικές απειλές. Για να αντιμετωπιστούν οι τουρκικοί σχεδιασμοί απαιτείται να έχουμε ένα αξιόπιστο κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισχυρής οικονομίας, ευέλικτης δημόσιας διοίκησης, αποτελεσματικής διπλωματίας και αξιόμαχων ενόπλων δυνάμεων με αποτρεπτική ισχύ. Προφανώς ως Ελληνισμός έχουμε αρκετό δρόμο να διανύσουμε.

Και ενώ η Ελλάδα έχει αφυπνισθεί είναι σημαντικό και εμείς στην Κύπρο να πράξουμε ανάλογα. Αναμφίβολα η διαιώνιση της πολιτικής του κατευνασμού θα έχει ολέθρια αποτελέσματα. Ήδη η πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων στο Κυπριακό δεν οδήγησε σε λύση. Αντίθετα το τι έχει «κλειδώσει» ως αποτέλεσμα διαχρονικών υποχωρήσεων, καθώς και των συναφών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τα προηγούμενα χρόνια είναι οδυνηρό.

Τεράστιο ανισοζύγιο δυνάμεων

Επειδή το ανισοζύγιο δυνάμεων στην Κύπρο είναι τεράστιο (συγκριτικά είναι το πιο αδύνατο σημείο από τον Έβρο μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο) οφείλουμε να πράξουμε το μέγιστο. Η αποδοχή οποιουδήποτε σχεδίου που θα μετατρέπει τη χώρα μας σε προτεκτοράτο δεν αποτελεί επιλογή. Ως εκ τούτου πρέπει να εργαζόμαστε ακατάπαυστα και συστηματικά σε όλα τα επίπεδα για να ενισχυθεί το κράτος, να αναβαθμισθεί η αξιοπιστία του και ταυτόχρονα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς.

Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει επίσης να ακολουθήσει μια πολιτική που να αποσκοπεί στην επίτευξη σύγκλισης ευρύτερων συμφερόντων ως προς τη συνέχεια του νόμιμου κράτους. Επιπρόσθετα, είναι καθοριστικής σημασίας να αποκατασταθεί και η τρωθείσα κοινωνική συνοχή. Στη σημερινή κυπριακή πραγματικότητα, παρά τους κινδύνους, δεν έχουν διαφοροποιηθεί τα δεδομένα.

Οι πελατειακές σχέσεις εξακολουθούν να υφίστανται σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. Το χειρότερο είναι ότι εξακολουθούν να διαιωνίζονται καταπιεστικές συμπεριφορές και ο ρεβανσισμός ακόμα και σε θεσμούς και ιδρύματα τα οποία έπρεπε να ήταν πρότυπα. Τα θλιβερά αυτά δεδομένα έχουν πολύ αρνητικές συνέπειες.

Η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού και η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ζωτικής σημασίας στόχοι. Οι Έλληνες της Κύπρου μπορούν να αγωνισθούν παρά το μεγάλο ανισοζύγιο δυνάμεων. Πρέπει όμως να νοιώθουν και να πιστεύουν στο κράτος και στους θεσμούς του. Απαραίτητη, αν και όχι επαρκής, προϋπόθεση επιτυχίας είναι μια αξιόπιστη προσπάθεια παραμερισμού της διαφθοράς, της διαπλοκής, της ευνοιοκρατίας και η προάσπιση ενός κράτους δικαίου. Ενέργειες οι οποίες αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση ιδιοτελών επιδιώξεων εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος εξ ορισμού προάγουν τη διχόνοια και την ανομία και υπονομεύουν τη συλλογική προσπάθεια. Ως εκ τούτου δεν μπορεί πλέον να γίνονται ανετές.

Προφανώς είναι τεράστιο το έργο που πρέπει να επιτελέσουμε ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί συλλογικά. Γνωρίζουμε όμως ότι ο δρόμος προς την Ανάσταση είναι πάντοτε ανηφορικός.