Οι Έλληνες “στρατιώτες” της Τουρκίας στον υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδας

Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε σε δυνάμει ικανότητες του ελληνικού πυροβολικού. Ικανότητες, που για να μπορέσουν να αναπτυχθούν, απαιτείται παρακολούθηση των διεθνών εξελίξεων στον χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας του πολέμου, ανοιχτό μυαλό και μια λελογισμένα αντισυμβατική σκέψη. Δεν θα έλθουν από μόνες τους. Τις εμποδίζουν, όμως, μεταξύ άλλων και όσοι Έλληνες συμμετέχουν σαν “στρατιώτες” της Τουρκίας στον υβριδικό πόλεμο που διεξάγει εναντίον της χώρας μας.

Όμως, η δυνητική ικανότητα του ελληνικού πυροβολικού να λειτουργήσει με δραστικό τρόπο και κυρίως να αντιμετωπίσει τους τουρκικούς S-400 προκάλεσε την οργισμένη μερίδα “εκλεκτών” συμπολιτών μας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατά κανόνα οι Έλληνες υπερασπιστές της τουρκικής ισχύος χρησιμοποιούν χλευασμούς και ύβρεις, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να κάνουν μια έστω στοιχειώδη προσπάθεια τεκμηρίωσης. Εκτός και αν θεωρείται τεκμηρίωση η παράθεση “επιχειρημάτων” του τύπου «δεν μπορεί τα γατάκια (το ελληνικό πυροβολικό) να τα βάλουν με τις τίγρεις» (τους S-400).

Ο γράφων έχει αντιμετωπίσει παρόμοιες αντιδράσεις και για προηγούμενα άρθρα του, που εξέταζαν τις ελληνικές δυνατότητες αντιμετώπισης των τουρκικών οπλικών συστημάτων. Συμβαίνει, σε γενικές γραμμές, κάθε φορά που εμφανίζεται μια άποψη ότι η Τουρκία δεν είναι ανίκητη, ότι κανένα οπλικό σύστημα δεν έχει μαγικές ικανότητες και ότι για όλα υπάρχουν αντίδοτα.

Τότε μια στρατιά σχολιαστών, οι οποίοι συνωστίζονται γύρω από εξειδικευμένους δικτυακούς τόπους που ασχολούνται με θέματα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής, σπεύδουν να επιτεθούν σε αυτήν την άποψη. Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η εξήγηση δεν μπορεί να είναι μόνον το σύνηθες τοξικό μείγμα αμορφωσιάς-ξερολισμού-εγωπάθειας και τα ψυχολογικά συμπλέγματα διαφόρων που προσπαθούν να τονώσουν το αδύναμο εγώ τους, βρίζοντας από την ασφάλεια του διαδικτύου.

Υβριδικός πόλεμος και “στρατιώτες” της Τουρκίας

Στην εποχή των υβριδικών πολέμων και των κυβερνοεπιχειρήσεων που αποσκοπούν στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, πρέπει να είμαστε καχύποπτοι. Όπως λέει η κλασική ρήση του Σουν Τζου, ο καλύτερος στρατηγός είναι αυτός που επιβάλει τις θέσεις του χωρίς πόλεμο. Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να κάνει η Τουρκία σήμερα έναντι της Ελλάδας. Πυρήνας της προσπάθειάς της αυτής είναι να επιβάλλει στην ελληνική κοινή γνώμη την αντίληψη ότι η Τουρκία είναι πανίσχυρη και η Ελλάδα είναι εκ προοιμίου χαμένη σε τυχόν αντιπαράθεση με την τουρκική πολεμική μηχανή. Επίσης, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Άρα, η μόνη της “ρεαλιστική” επιλογή είναι να υποκύψει στις απαιτήσεις της Άγκυρας και να “συμβιβαστεί”.

Αυτήν ακριβώς την τουρκική στρατηγική υπηρετούν (κάποιοι συνειδητά και οι περισσότεροι λόγω συρμού και ανοησίας) όσοι χλευάζουν και υβρίζουν την όποια άποψη ότι η τουρκική πολεμική μηχανή μπορεί να αντιμετωπιστεί και ότι υπάρχουν αντίδοτα για τα τουρκικά όπλα. Ασχέτως των προθέσεών τους, πάντως, αντικειμενικά έχουν μετατραπεί σε “στρατιώτες” της Τουρκίας που προετοιμάζουν το έδαφος για την παράδοση της Ελλάδας στον τουρκικό επεκτατισμό χωρίς αντίσταση.

Ανεξαρτήτως του πόσο πατριώτες δηλώνουν στις αναρτήσεις τους, του πόσες ελληνικές σημαίες και πόσα “Η Μακεδονία είναι Ελλάδα” ανεβάζουν στο προφίλ τους στα κοινωνικά δίκτυα, οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν αντικειμενικά μέρος της τουρκικής πολεμικής προσπάθειας ενάντια στην Ελλάδα. Όπως προαναφέραμε κάποιοι λίγοι λειτουργούν με αποστολή, καταφέρνοντας να συμπαρασύρουν πολλούς, οι οποίοι ρίχνουν νερό στον μύλο της Τουρκίας, χωρίς να το συνειδητοποιούν.

“Πεθαμένη Ελλάδα – πανίσχυρη Τουρκία”

Στην πραγματικότητα, η Τουρκία εκμεταλλεύεται μια ελληνική παθογένεια που έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ένα μηδενιστικά καταγγελτικό λόγος που στρέφεται ενάντια στα πάσης φύσεως κατεστημένα στην Ελλάδα, αλλά που γίνεται τόσο ακραίος ώστε να φθάνει στον φαταλισμό και να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα πλέον είναι “μια πεθαμένη υπόθεση” και τίποτα δεν μπορεί να την ανατάξει. Έτσι, η ηττοπάθεια έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα αυτής της λογικής και φυσικά προκύπτει μια έμμεση θεοποίηση της Τουρκίας και μια συναισθηματικά φορτισμένη αντίδραση σε ό,τι αμφισβητεί το δίπολο “πεθαμένη Ελλάδα – πανίσχυρη Τουρκία”.

Ακόμη και αν οι απόψεις αυτές του γράφοντος φανούν σε κάποιους υπερβολικές, το γεγονός παραμένει ότι η τουρκική πολεμική μηχανή καθίσταται ολοένα και πιο ισχυρή και επικίνδυνη. Για να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη μηχανή με τις οικονομικές δυνατότητες που έχουμε σήμερα, οφείλουμε να επενδύσουμε σε εξωσυμβατικές λύσεις, προσαρμοσμένες στις γεωγραφικές και άλλες ιδιαιτερότητες του ελληνοτουρκικού συστήματος.

Πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί “έξω από το κουτί”, αφού μελετήσουμε πώς διαμορφώνονται οι διεθνείς τάσεις στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνολογία του πολέμου. Οι μεγάλες δυνάμεις, αλλά και μικρότερες έχουν να μας διδάξουν πολλά, υπό την προϋπόθεση ότι θα αξιοποιήσουμε την δική τους πείρα, όχι αντιγράφοντας τυφλά, αλλά προσαρμόζοντας στις ελληνικές ανάγκες τις δικές τους καινοτομίες. Όποιος, λοιπόν, σπεύδει να χλευάσει και να καθυβρίσει προτάσεις που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση εκ των πραγμάτων υπονομεύει την ελληνική αμυντική προσπάθεια και προωθεί τις στοχεύσεις του εχθρού. Τόσο απλά.