Οι Ελληνοκύπριοι κομιστές των τουρκικών εκβιασμών

Όλοι λίγο–πολύ γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν σήμερα προοπτικές επιτυχίας ενός νέου γύρου συνομιλιών για το Κυπριακό. Οι λόγοι είναι προφανείς και συνδέονται με τις επεκτατικές ενέργειες στην Τουρκία στην ΑΟΖ και τις ακραίες εξάρσεις που μεταδίδονται στους εγκάθετους της στα κατεχόμενα και ανεβάζουν πολιτικά το θερμόμετρο της έντασης. Είναι διαχρονικό και επαναλαμβανόμενο οι διάφοροι παίκτες να προσφεύγουν στη μέθοδο αυτή, «ενός νέου γύρου συνομιλιών» για διαφορετικούς λόγους.

Οι πλείστοι, όμως, επιλέγουν αυτή την πορεία για το γεγονός ότι μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι. Άλλοθι έναντι στην ακινησία, άλλοθι για να συνεχιστεί η παράνομη τουρκική δραστηριότητα στην κυπριακή ΑΟΖ. Άλλοθι για να καθυστερήσουν, όχι να ματαιωθούν, οι τουρκικές επιδιώξεις. Άλλοθι, γιατί δεν μπορούν να αναζητήσουν μια άλλη πορεία. Η επιμονή στην αδιέξοδη πεπατημένη έχει κόστος, βλάπτει σοβαρά τις προοπτικές μια συμφωνίας. Είναι το κόστος από μια νέα αποτυχία. Αλλά και το σημαντικότερο είναι πιθανόν το ενδεχόμενο να βρεθεί η ελληνική πλευρά στην Κύπρο ενώπιον νέων εκβιαστικών διλημμάτων. Και αυτά δεν τα… παράγουν μόνο οι τρίτοι, οι Τούρκοι, αλλά και μια μερίδα στις ελεύθερες περιοχές, που αναλαμβάνουν ρόλο κομιστή αυτών των εκβιασμών.

Είναι προφανές πως το σκηνικό αυτό στήνεται βαθμηδόν, επιστρατεύονται τα φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούνται διαχρονικά στην ελληνική πλευρά για «το τι θα πάθουμε από τους Τούρκους εάν δεν δεχθούμε τα προτεινόμενα», τα επιβαλλόμενα. Για να προωθήσουν αυτά, επιστρατεύονται υπό απόσυρση πολιτικοί, νεοφανείς αναλυτές και διαδικτυακοί περιθωριακοί απομονωμένοι κύκλοι, που συνήθως δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Το ποίημα με το ίδιο παράφωνο ρεφρέν για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, έχει καταστεί γραφικό. Δεν είναι το θέμα της ταμπέλας, αλλά το περιεχόμενο της. Οι συνεχείς υποχωρήσεις έχουν μετατρέψει ένα πλαίσιο λύσης σε μια εκτρωματική συμφωνία. Μια συμφωνία που οδηγεί σε ελλείμματα δημοκρατίας, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ένα θνησιγενές μόρφωμα, που θα παράγει εθνικισμούς και συγκρούσεις.

Tι θέλουμε;

Το ερώτημα που πολλές φορές τίθεται είναι «τι θέλουμε» και «πώς θα οδηγηθούμε σε αυτό»; Έχουν γίνει ποιοτικές έρευνες κοινής γνώμης, στις ελεύθερες περιοχές και στα κατεχόμενα για να υπάρχει μια εικόνα για το τι επιδιώκεται, τι θέλουν οι πολίτες, πού υπάρχει «κοινός τόπος»; Το 2003, τα Ηνωμένα Έθνη είχαν «παραγγείλει» μια τέτοια έρευνα. Το αποτέλεσμα, εκείνα που θεωρούσαν οι Ελληνοκύπριοι «κόκκινη γραμμή», μπήκαν ως πρόνοιες του σχεδίου Ανάν. Συμπεριέλαβαν εκείνα που δεν θα αποδέχονταν οι Ελληνοκύπριοι! Δεν πρέπει να γίνει επανάληψη αυτού. Αλλά μια προσέγγιση, που να απορρέει από τις επιδιώξεις της κοινωνίας, στη βάση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι κατά πόσο θα αρχίσουν συνομιλίες, αλλά να καταβληθεί μια προσπάθεια με προοπτική και με βασικό προσανατολισμό να καταστήσουμε τη χώρα αυτή κανονική. Οι πολίτες να μην βιώνουν τις διακρίσεις με βάση την εθνική τους καταγωγή και η συμμετοχή τους στο κράτος να είναι με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους. Αυτή την προσέγγιση, όμως, δεν την ασπάζονται οι διάφοροι επαγγελματίες επαναπροσεγγιστές, η λεγόμενη αριστερά, που χάνει βαθμηδόν τους συνομιλητές της στα κατεχόμενα και η δεξιά, η οποία ακροβατεί μεταξύ διαφόρων πολιτικών και προσεγγίσεων: Και επαναπροσεγγιστές, συνομοσπονδικοί και με τις φουστανέλες φωνάζοντας «αέρα».

Οι μπαλωματικές λύσεις, οι τακτισμοί, που έχουν στόχο το ροκάνισμα του χρόνου, οι ψευδαισθήσεις που έχουν πολλές φορές διαψευστεί, οδηγούν σε αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε. Να καταστεί η Κύπρος είτε με λύση είτε χωρίς…. οικόπεδο ελεγχόμενο από την Τουρκία. Με φοβίες και αφελείς εξυπνάδες δεν ασκείται πολιτική.