Οι επιλεκτικές ευαισθησίες του Μπόρις Τζόνσον…

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, συνομιλώντας με τον Μπόρις Τζόνσον, τοποθετήθηκε υπέρ ενός “δίκαιου συμβιβασμού”, τονίζοντας ότι η ειρήνη ίσως προϋποθέτει παραχωρήσεις από την ουκρανική πλευρά, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης από τη Ρωσία κάποιων από τα κατεχόμενα εδάφη. Στο επίκεντρο της τοποθέτησής του ήταν η ανάγκη να μπει ένα τέλος στον πόλεμο και στις ανθρώπινες απώλειες, κυρίως όταν πρόκειται για μικρά παιδιά.

Η θέση αυτή προκάλεσε την έντονη αντίδραση του πρώην πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος απέρριψε με αυστηρότητα κάθε ενδεχόμενο συμβιβασμού με τον Πούτιν, χρησιμοποιώντας μια ιστορική αναλογία με την παραχώρηση της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακολούθως, με εμφανή ενόχληση, παρενέβη ακόμη και όταν ο συντονιστής επιχείρησε να αλλάξει θέμα, δηλώνοντας πως «ο Μαρινάκης κάνει λάθος».

Η Κύπρος δεν είναι Ουκρανία…

Είναι, θα μας επιτρέψετε, σχεδόν ειρωνική η εικόνα στη σκηνή ενός Βρετανού πρώην πρωθυπουργού που «βγαίνει από τα ρούχα του» επειδή κάποιος προτείνει έναν πολιτικό συμβιβασμό για να λήξει ένας πόλεμος. Και γίνεται ακόμη πιο ειρωνικό, όταν αυτός ο πολιτικός αυτός προέρχεται από μια χώρα που φέρει ιστορική ευθύνη για ένα άλλο, πολύ κοντινό μας έγκλημα. Και φυσικά μιλάμε για την τουρκική κατοχή της Κύπρου.

Η Μεγάλη Βρετανία δεν ήταν απλώς θεατής εκείνη τη περίοδο. Ήταν εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με τη Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960. Είχε νομικό και ηθικό δικαίωμα (αν όχι υποχρέωση) να αποτρέψει την τουρκική εισβολή του 1974. Και όμως, επέλεξε την παθητικότητα, προασπίζοντας τα στρατηγικά της συμφέροντα. Από τότε, η Τουρκία κατέχει παρανόμως σχεδόν τη μισή Κύπρο, αλλά η Βρετανία δεν έχει ποτέ επιδείξει παρόμοια οργή ή απόλυτο πολιτικό λόγο, όπως αυτόν που πρόβαλε ο Τζόνσον για την Ουκρανία όταν “θίχτηκε” με τη πρόταση του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Καλώς υπάρχει ευαισθησία για την Ουκρανία. Καλώς καταδικάζεται η προσάρτηση εδαφών από τη Ρωσία. Αλλά όταν η ίδια η Βρετανία δεν έχει ασκήσει ούτε το ελάχιστο πολιτικό βάρος για την επιστροφή της Καρπασίας ή της Αμμοχώστου, ο λόγος του Τζόνσον ακούγεται όχι μόνο επιλεκτικός, αλλά και ηθικά ασύμμετρος και προσβλητικός, ειδικότερα όταν τον εκφωνεί επί ελληνικού εδάφους.

Ορθώς η Δύση περιθωριοποιεί τη Ρωσία για τα εγκλήματα της στην Ουκρανία. Ωστόσο, η αντίφαση παραμένει κραυγαλέα. Την ίδια ώρα, η Τουρκία ενώ κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος εδώ και πενήντα χρόνια, δεν αντιμετωπίζονται ως παραβάτης, αλλά ως «πολύτιμοι συνομιλητές», στρατηγικοί εταίροι στο ΝΑΤΟ και συχνά ως πελάτες στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα. Μάλιστα σε ότι αφορά το Ουκρανικό, της έχει δοθεί και το δικαίωμα να αναλάβει ειρηνευτικές διαδικασίες. Ο απόλυτος “τραγέλαφος”!

Καταλήγοντας λοιπόν, καλό θα ήταν όταν ο Μπόρις Τζόνσον απευθύνεται σε έναν Έλληνα για το πώς πρέπει να αποτρέπονται υποχωρήσεις σε έναν πόλεμο, καλό θα ήταν να είναι πιο προσεκτικός. Όχι μόνο από σεβασμό στην Ιστορία, αλλά και από συναίσθηση της ευρωπαϊκής υποκρισίας που η χώρα του, διαχρονικά, έχει συμβάλει να συντηρεί.