Οι ευρωπαϊκές (και οι ελληνικές) ελίτ γατζώνονται στoν Eρντογάν!

Τα εθνικά θέματα είναι το κλειδί των εξελίξεων. Εξ’ ου και η αιφνιδιαστική, έμμεση, αλλά σαφής αναφορά του πρωθυπουργού για άσκηση βέτο στις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο (όπως παλαιότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που τον οδήγησε τελικά στο καταφύγιο της Ραφήνας), ενώ ταυτόχρονα ο υπουργός Εξωτερικών, κ. Γεραπετρίτης, συνεχίζει την παλαιά γραμμή, κατά το υπόδειγμα «και τούτο ποιείν κα΄κείνο μη αφιέναι», με αποτέλεσμα την διγλωσσία.

Η γραμμή Σαμαρά, σταθερότητα απέναντι στην Τουρκία και τελικά εκλογές, εντάσσεται, προφανώς, στις υπό διαμόρφωση νέες συνθήκες στο πολιτικό περιβάλλον. Μετεκλογικό αντίβαρο η πρόσκληση Ντόρας σε Τσίπρα και Γιώργο Παπανδρέου να συμβρεθούν στην Κρήτη.

Εκλογές και υποτέλεια

Η υποτέλεια της Ελλάδας στην Τουρκία ποτέ δεν ήταν, ούτε τώρα είναι, αναγκαστική και αναπόφευκτη. Η δυσανάλογη έως παράλογη προβολή στα ελληνικά ΜΜΕ των τουρκικών πρόσφατων επιτυχιών, αντικατροπτίζει την διαχρονική και διακαή προθυμία της ισχυρής μερίδας των ελίτ της χώρας (που ελέγχει την πλειοψηφία των ΜΜΕ) να τελειώνει με τον μπελά της αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό και να κάνει επιτέλους άνετα τις δουλειές της.

Να έχουμε στον νου μας ότι, άκρως δυσμενής όρος για την Ελλάδα είναι ότι η Δυτική Ευρώπη αγωνιά, βλέποντας ότι καταρρέει η επιρροή της στη διεθνή σκηνή, γαντζώνεται στην Τουρκία και μπορεί να φανεί διατεθειμένη να ακούσει ευνοϊκά το αίτημα ένταξης της Άγκυρας στην ΕΕ. Η διαδικασία είναι μακρά, αλλά η προοπτική θα προσφέρει διαπραγματευτικά ατού. Φρούδες ελπίδες και για τους δυο – Τουρκία και ΕΕ – καθ’ υπόθεση, εταίρους. Αλλά γι’ αυτά μια άλλη φορά.

Να φύγει ο μπελάς

Στην Ιστορία της Ελλάδας, από τη στιγμή που ξέσπασε η Επανάσταση του 1821 ως σήμερα, αυτό το θέμα, του μπελά της αντίστασης, έχει τεθεί, δεν έχει λυθεί και δεν προβλέπεται οριστική απάντηση στο ορατό μέλλον. Οι ιθύνοντες της Τουρκίας, θέλουν να επανιδρύσουν μια τουρκική αυτοκρατορία. Όπως, κάποτε, θέλαμε να πάρουμε την Πόλη…Να επανιδρυθεί η Βυζαντινή… πάλι με χρόνους …Τα όνειρα επιζούν και όταν ο ρεαλισμός τα διαψεύδει. Τελικά, απόφασή μας έμεινε να υπερασπιστούμε αυτό που έχουμε.

Το πρόβλημα είναι ότι οι ελίτ της χώρας, δεν ενδιαφέρονται, ούτε νιώθουν αυτή την ανάγκη. Αρκούνται στην “μικρή και αν-έντιμη” Ελλάδα. Ο λόγος είναι απλός: Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας συγκροτήθηκε, μετά το 1821, από τους κοτζαμπάσηδες, δηλαδή τους πλούσιους και συνεργάτες των Τούρκων, και από Έλληνες του Εξωτερικού, που είχαν πρότυπο τις Δυτικές χώρες, με τις αποικιοκρατικές και περιφρονητικές ελίτ, για την υπόδουλη Ελλάδα, εξ’ ου και η κλεπτοκρατία, που γέμισε με κλεμμένα αρχαία αγάλματα την Αγγλία και την Δυτική Ευρώπη. Ο αγωνιστές του 1821 δεν κρατούσαν τα ηνία της χώρας. (Βεβαίως, απλοποιώ, δεν είμαι ιστορικός, όπως έχω ξαναπεί. Αλλά, απλοποιώ δεν σημαίνει διαστρέφω ή θάβω την πραγματικότητα…)

Το πατριωτικό ρεύμα 

Στην Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες της ισχυρής μερίδας των ελίτ, είναι υπαρκτό, έστω μειοψηφικό στις κορυφές, ένα ρεύμα πατριωτικό, που βρίσκει ανταπόκριση στα λαϊκά στρώματα και ματαιώνει τις προσπάθειες υποταγής. Οι διαχρονικοί “Νενέκοι”, οι προδότες που κυνηγούσε ο Κολοκοτρώνης επί ποινή θανάτου, φοβούνται και σήμερα, μια απροσδόκητη “εξέγερση των πληβείων”. Η συμπεριφορά της ελληνικής ελίτ δηλώνει με σαφήνεια ότι ούτε ενδιαφέρεται για τη χώρα, ούτε, κυρίως, την αγαπάει.

Την κρατάνε στον αφρό η υιοθεσία ξένων πρότυπων, η προσκόλληση και οι υπηρεσίες σε ξένα συμφέροντά και τα συναισθήματά της τρέφονται από έξω και στρέφονται προς τα έξω, από όπου αναζητούν ζωτική δύναμη. Σχετικά, δεν ήταν λίγοι οι πνευματικοί, καλλιτεχνικοί, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, που απέφυγαν να συγχαρούν την “αστερομάτα” της Κλαυδίας ή/και να καταδικάσουν το παπούτσι πάνω από την Ακρόπολη, ταυτόσημες, αντίστροφες, εκδηλώσεις για το ίδιο θέμα: την μοίρα της χώρας.

Σοβαρή ΠΛΗΓΗ (το υπογραμμίζω με κεφαλαία) στην πολιτική ζωή είναι η εξαφάνιση του πολιτικού Κέντρου, ισοδύναμο της μεσαίας τάξης, αλλά και η ουσιαστική ενσωμάτωση στο Σύστημα της πάσης φύσεως Αριστεράς, λόγος ενθουσιασμού μόνο για τους άμυαλους. Το σύνθημα «δεν παραχωρούμε τίποτα δεν διεκδικούμε τίποτα» αποδείχθηκε καταστροφικό. Οι Έλληνες παραμένουμε σε βρεφονηπιακό Σταθμό ως προς την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, όπως αποδεικνύουν οι κάτοχοι του ΥΠΕΞ. Διότι διεκδικείς όταν είσαι θαρραλέος, αλλά, όπως διδάσκει ο Θουκυδίδης, υποχωρείς και παραχωρείς ανάλογα με το πόσο αδύναμος είσαι.

Πόσο αδύναμος και πόσο δειλός, ταυτοχρόνως. Με επικεφαλής τις εν λόγω ελίτ, δεν υστερούμε σε κανένα από τα δυο. Υπάρχουν, λέει, αντικειμενικοί λόγοι για την καχεξία της χώρας. Υπάρχουν όντως. Ένας καθ’ όλα αντικειμενικός λόγος είναι ότι: Όταν ο κόσμος κρατιέται με ποικίλους τρόπους χαμηλά και η επιβίωση είναι το κεντρικό θέμα. Όταν οι πόρτες ανοίγουν για τους πονηρούς δικούς μας και μένουν κλειστές για τους άλλους, τότε βασιλεύει η διαφθορά, ο εγωισμός, η αδιαφορία και κυρίως η δουλοφροσύνη. Οπότε λέμε ότι φταίει ο λαός. Και κανείς άλλος.