Οι φρεγάτες, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η εθνική ξευτίλα

Είναι έναν χρόνο τώρα, που όποιο site και να ανοίξεις διαβάζεις για την αναγκαιότητα να αγοραστούν νέες φρεγάτες που θα αλλάξουν τα δεδομένα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Έχουν γραφεί πολλά για τους μνηστήρες, για τα χαρακτηριστικά της “άμυνας περιοχής”, για τις “ναυμαχίες” των μνηστήρων των πέντε δισ. ευρώ, για την ενδιάμεση λύση, για το πακέτο, για την διάσωση των ναυπηγείων κ.ο.κ.

Σήμερα, μετά τη σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό, είμαστε μπροστά στη “μητέρα των μαχών”. Αλλά ίσως να περιμένουμε τον Οκτώβριο, μήπως και οι Αμερικανοί, οι οποίοι  μας έκαναν μία προσβλητική – αν όχι ύποπτη– πρόταση, επανέλθουν. Την ίδια ώρα όμως, το χρονόμετρο της ιστορίας τρέχει. Τι να σκεφτεί ο πολίτης για όλα αυτά; Το πρώτο είναι πως παίζουμε καθυστέρηση –όπως λένε οι κακεντρεχείς και εμείς δεν τα πιστεύουμε– για να βγουν οι μίζες. Για βελτιωμένες προτάσεις μιλάμε! Το δεύτερο είναι ότι αντί να κοιτάξουν την καλύτερη επιχειρησιακά λύση, βάζουν μέσα τον γεωπολιτικό παράγοντα.

Μακάρι να συμφωνούσαν οι Αμερικανοί σε μία συμφωνία του τύπου “σου δίνω 5 δισ., αλλά άμα χτυπήσει ο Τούρκος θα εμπλακείς στρατιωτικά για να με βοηθήσεις”. Έλα ντε, όμως, που δεν το λένε ούτε κατά προσέγγιση… Κανά καλό λόγο μας λένε και πολύ μας πάει! Γι’ αυτό και χαρακτηρίσαμε τον γεωπολιτικό παράγοντα ανύπαρκτο, τουλάχιστον στην αμερικανική πρόταση.

Τι τρέχει με τις φρεγάτες

Το τρίτο είναι η δήθεν διάσωση των ναυπηγείων και των θέσεων εργασίας που όμως, μέχρι τώρα οι ιδιώτες στους οποίους “χαρίστηκαν” τα ναυπηγεία απέτυχαν παταγωδώς. Γιατί, όμως, αυτό να μπερδεύεται με το ποια φρεγάτα θα προμηθευτεί το Πολεμικό Ναυτικό. Και οι Αμερικανοί που στην αρχή τα διασύνδεσαν, στο τέλος το μόνο που πρόσφεραν είναι συμβουλές!

Ο πολίτης μπορεί να σκεφτεί ακόμα την ανεπάρκεια (τεχνική, διανοητική, ηθική) των εμπλεκόμενων και πολλά άλλα δυσάρεστα. Η συνεχώς αυξανόμενη δημοσιότητα του θέματος της προμήθειας των φρεγατών, με δεκάδες αξιολογήσεις, συγκρίσεις και κριτικές φανερώνουν πως έχουν αμοληθεί οι λομπίστες στην πιάτσα και πως ήδη κάποιοι τα κονομάνε χοντρά.

Το βέβαιο είναι ότι ο πολίτης αντιλαμβάνεται, πως σε καμιά σοβαρή χώρα μια τέτοια προμήθεια δεν θα είχε τόση προβολή και με τέτοια ένταση. Από την άλλη, όμως, δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη, ότι οι αρμόδιοι, με πρώτη την κυβέρνηση, θα επιλέξουν με βάση το εθνικό συμφέρον. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή… Η ανασφάλεια του πολίτη πάντως είναι δεδομένη και έντονη για την εθνική άμυνα και ειδικότερα για την αποτελεσματικότητα της επικείμενης επιλογής. Το ζουμί από όλα αυτά είναι ότι διογκώνεται στην κοινωνία το καταθλιπτικό αίσθημα της εθνικής ξευτίλας.