Οι παγίδες της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης

Μετά από ενάμιση περίπου μήνα συνεχούς εντάσεως και πολεμικής κλιμάκωσης από την Τουρκία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο με τις παράνομες NAVTEXT και την περιφορά του Ορούτς Ρέις εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, επέστρεψε στην Αττάλεια. Ανεξαρτήτως των τουρκικών κωμικών αιτιάσεων για αυτήν την επιστροφή (δήλωση Τσαβούσογλου περί συντήρησης), ο προφανής λόγος είναι η τακτική κίνηση της Τουρκία για αποφυγή κυρώσεων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 24 Σεπτεμβρίου.

Ο κλοιός λόγω της υπερβολικής τουρκικής επιθετικής έκθεσης, είχε σφίξει ακόμα και για τις χώρες, που κινούνται υποστηρικτικά προς αυτήν (Γερμανία κλπ), αφού δεν είχαν πολλά ακόμα περιθώρια αδιαφορίας απέναντι στην άμεση αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων δύο μελών της ΕΕ (Ελλάδα, Κύπρος) από τον νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό.

Εκτός αυτού, σημαντικός λόγος της αλλαγής τακτικής της Τουρκίας είναι η έναρξη του ελληνοτουρκικού διαλόγου, στο τραπέζι του οποίου φιλοδοξεί να θέσει το σύνολο των παράνομων διεκδικήσεων της (αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, γκρίζες ζώνες στις οποίες περιλαμβάνονται και 18 κατοικημένα ελληνικά νησιά!, μειονότητα στη Θράκη και προσφάτως τα Δωδεκάνησα), πέραν του παράνομου Τουρκου-Λιβυκού μνημονίου με το οποίο επιχειρεί να υφαρπάξει τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις στην Μεσόγειο.

Πρόκειται για τακτική την οποία ακολουθεί η Τουρκία από το 1976, προσπαθώντας πάντοτε μετά από περίοδο όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που η ίδια προκαλεί, να ακολουθεί περίοδος διαλόγου μέσω του οποίου προσπαθεί να “νομιμοποιήσει” τις παράνομες απαιτήσεις της. Η Ελλάδα, πλην του χρόνου που μπορεί να κερδίσει για να επουλώσει τις πληγές της στην αποτρεπτική της ισχύ από τον δεκαετή μνημονιακό οδοστρωτήρα, επί της ουσίας δεν μπορεί να αναμένει κάτι θετικό από τον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Το πλαίσιο διεκδικήσεων της Τουρκίας απέναντι στη χώρα μας, που αμφισβητεί ευθέως τον πυρήνα της κυριαρχίας της, δεν είναι μόνο υπόθεση του προσωποπαγούς καθεστώτος Ερντογάν, αλλά του συνολικού πολιτικού τουρκικού εποικοδομήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις κατηγορούν τον Ερντογάν για ενδοτισμό! Με βάση αυτήν την παραδοχή, ο επιχειρούμενος ελληνοτουρκικός διάλογος υπό την διαιτησία της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ, κρύβει πολλές παγίδες και κινδύνους για τη χώρα, που πρέπει να προσεχθούν.

Κίνδυνος πλήρους αποσύνδεσης του Κυπριακού

Πρώτον, ο κίνδυνος νομιμοποίησης των παράνομων τουρκικών αξιώσεων μέσω, έστω και της φαινομενικής αποδοχής της συζήτησης όλων αυτών των προδήλως παράνομων διεκδικήσεων του μιλιταριστικού τουρκικού κράτους.

Δεύτερον, ο κίνδυνος πλήρους αποσύνδεσης του Κυπριακού, που ναι μεν είναι διεθνές ζήτημα εισβολής και κατοχής και όχι ελληνοτουρκική διαφορά, πλην όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχωρίσει τη θέση της από την Κύπρο, ενόψει μάλιστα και της συζητήσεως στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο κορυφής.

Σε αυτό θέμα συζήτησης είναι και η παράνομη δραστηριότητα του ΑΤΤΙΛΑ ΙΙΙ με τις γεωτρήσεις του Γιαβούζ και του Μπαρμπαρόζ, που συνεχίζεται αμείωτα ως σήμερα. Είναι προφανές ότι τυχόν διάρρηξη των ελληνοκυπριακών σχέσεων προκειμένου να επιτευχθεί ο ελληνο-τουρκικός διάλογος, θα πρόκειται για εθνικό αυτοχειριασμό του Ελληνισμού.

Κίνδυνος αποπροσανατολισμού

Τρίτον, ο κίνδυνος ελληνικού αποπροσανατολισμού από την αναγκαία προώθηση και ολοκλήρωση της αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία. Υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο ο πραγματικός λόγος της τακτικής υπαναχώρησης των νέο-οθωμανών, σε συνεργασία με τους «προστάτες» τους να οφείλεται σε αυτόν τον παράγοντα, που φάνηκε να παίρνει σάρκα και οστά κατά τη μεσογειακή συνδιάσκεψη.

Ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού είναι πολύ μεγάλος, καθόσον η χώρα μας δυστυχώς με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό εξουσίας ως σήμερα αντιδρά σπασμωδικά και πάντοτε πίσω από τις τουρκικές προκλήσεις, λειτουργώντας κατευναστικά και φοβικά χωρίς μακροπρόθεσμη στόχευση. Απέναντι σε αυτούς τους υπαρκτούς κίνδυνους η Ελλάδα οφείλει μεταξύ άλλων:

• Πρώτον, να επιβάλει με απόλυτο τρόπο ότι η μοναδική συζήτηση της χώρας μας με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στις δηλώσεις και στις διατυπώσεις των αρμοδίων για το θέμα αυτό, καθώς επίσης και η αποφυγή ύποπτων διατυπώσεων σε κείμενα, που μπορούν να αποτελέσουν διπλωματικό κεκτημένο για την Τουρκία. Τα παραδείγματα της Μαδρίτης περί ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο και του Ελσίνκι περί συνοριακών διαφορών είναι ενδεικτικά και απαγορευτικά για τη σημερινή κατάσταση.
• Δεύτερον, απαιτείται άμεσα η συγκρότηση ενός σοβαρού επικοινωνιακού μηχανισμού, που θα απευθύνεται σε όλο το πλανήτη με στόχο την αποδόμηση των θέσεων για τις παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας. Η σιωπή της Ελλάδος απέναντι στις καθημερινές διατυπούμενες προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας λειτουργήσει αρνητικά για τη χώρα.
• Τρίτον, ανεξαρτήτως της τύχης του ελληνοτουρκικού διαλόγου, η Ελλάδα οφείλει να επικυρώσει και να βαθύνει την ισότιμη αμυντική της συνεργασία με τη Γαλλία, αφού μόνο αυτή αποτελεί το πραγματικό εισιτήριο ειρήνης για τη λεκάνη της Μεσογείου. Αυτό άλλωστε είναι και το μοναδικό στοιχείο, που φαίνεται να φοβίζει το μιλιταριστικό καθεστώς της Άγκυρας. Περαιτέρω, θα πρέπει συστηματικά και μεθοδικά να συνεχίσει την ανάπτυξη των σχέσεων της με τις χώρες, που συνιστούν ένα εν δυνάμει αντι-τουρκικό άξονα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, λόγω των επεκτακτικών μιλιταριστικών βλέψεων των νεο-οθωμανών.