Οι “ρεαλιστές” του Κυπριακού προσεγγίζουν πολύ τον Φιντάν

Σε αυτό, έχει εν πολλοίς βοηθήσει και η τακτική που ακολουθήθηκε για δεκαετίες από την πλευρά των κυπριακών κυβερνήσεων, που έσπευδαν να προσεγγίσουν τις τουρκικές αξιώσεις για να σπάσει, δήθεν, το αδιέξοδο. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως αυτό που έμενε πάντα – κυρίως μετά από ένα αδιέξοδο – ήταν οι υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, σε πρόσφατη συνέντευξή του (στο “Α Χαμπέρ”), αναφερόμενος στο Κυπριακό επιχείρησε να εξηγήσει το γνωστό αφήγημα για τις «πραγματικότητες».

Είναι σαφές πως διαχρονικά επιχειρείται από τουρκικής πλευράς να δοθεί κάλυψη, μια μορφή “νομιμοποίησης”, στην κατοχή εδαφών, στη συνεχιζόμενη παρανομία. Είπε ο Φιντάν ότι «η πραγματικότητα στο νησί είναι ότι δύο κοινότητες ζουν χωριστά η μια από την άλλη. Τώρα, και οι δύο κοινότητες έχουν χαράξει το δικό τους μονοπάτι, ζουν τη δική τους ζωή, κόβουν τον αφαλό τους και συνεχίζουν τον δικό τους δρόμο. Η προσπάθεια να τους ενώσει κανείς με τη βία κάτω από μια φόρμουλα και να τους φέρει σε διαμοιρασμό εξουσίας δεν είναι μια αναζήτηση που θα αποφέρει αποτελέσματα».

Είναι σαφές πως εκείνο το οποίο διατυπώνει δεν είναι καινούργιο. Το αφήγημα για «δυο κράτη», για «δυο λαούς» και για διαβίωση «πλάι-πλάι», δεν συνιστούν νέα πολιτική. Είναι η διαχρονική πολιτική της Άγκυρας στην Κύπρο, που διαμορφώθηκε πριν από την ανεξαρτησία και υλοποιείται μετά την εισβολή του 1974.

Την ίδια ώρα, προφανώς και δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε αποσπασματικά το Κυπριακό, καθώς είναι σαφές πως η τουρκική πλευρά αντιμετωπίζει συνολικά και με την μορφή του πακέτου την ελληνική πλευρά, από την Κύπρο μέχρι τη Θράκη. Ο Φιντάν αναφέρθηκε και στα ελληνοτουρκικά και επανέλαβε τη θέση ότι «στο Αιγαίο δεν έχουμε µόνο ένα πρόβλημα», προσθέτοντας στη λίστα των διαφορών, εκτός της υφαλοκρηπίδας, «τα νησιά που δεν πρέπει να είναι στρατιωτικοποιηµένα, τα χωρικά ύδατα, τον εναέριο χώρο».

Δηλαδή, η κατοχική πλευρά έχει ανοίξει και συζητά όλο το πακέτο των αξιώσεων της. Και φαίνεται πως συζητήσεις διεξάγονται αν και υπάρχουν διαφορές. Και, σύμφωνα με όσα λέγονται και γράφονται την τελευταία περίοδο στην Αθήνα, ο Φιντάν βρίσκει στην Αθήνα κάποιους “ειδικούς” και πολιτικούς να δέχονται αυτές τις αξιώσεις. Να τις θεωρούν “λογικές” και “φυσιολογικές” και τις όποιες αντιδράσεις στην ελληνική πλευρά υπερβολικές και “εθνικιστικές”.

Ενιαία η τουρκική πολιτική 

Η πολιτική της Τουρκίας έναντι στον Ελληνισμό είναι ενιαία. Η Άγκυρα έχει επενδύσει σε μια πολιτική αποδοχής από την ελληνική πλευρά των αξιώσεων της. Οι “πραγματικότητες” των Τούρκων συνιστούν την απαίτηση για προσαρμογή της ελληνικής πλευράς στις αξιώσεις της κατοχικής δύναμης. Στην Κύπρο το πράττει τούτο εδώ και πενήντα χρόνια, στην Ελλάδα προσπαθεί να το επιβάλλει με διαφορετικά εργαλεία.

Η απάντηση στις τουρκικές μεθοδεύσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Και στο επίπεδο της ρητορικής, αλλά και των ενεργειών. Όπως εξήγησε και την περασμένη Κυριακή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, «οι πραγματικότητες στο νησί είναι ότι έχουμε μια παράνομη εισβολή, μια παράνομη κατοχή. Την ίδια στιγμή, έχουμε μια Κυπριακή Δημοκρατία, που είναι κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα συνεχίσει να είναι και μετά από μια ενδεχόμενη λύση…».

Από το 1974 και εντεύθεν αφέθηκε η Άγκυρα να “περιοδεύει” και να εξηγεί το παραμύθι με τις “πραγματικότητες”, τις οποίες έθεσε με τον ένα ή άλλο τρόπο στην ατζέντα των κατά καιρούς συνομιλιών. Και για να τεθούν και συζητηθούν σε μια διαπραγμάτευση, αυτό σημαίνει πως έγιναν μερικώς αποδεκτές.

Εκείνο, το οποίο όμως έχει σημασία, για όσους θέλουν λύση και όχι προσαρμογή στις τουρκικές αξιώσεις και επιδιώξεις, είναι η ανατροπή των κατοχικών δεδομένων. Κι αυτό δεν θα γίνει με τη συζήτηση του τουρκικού αφηγήματος, αλλά με την ανατροπή του.