Οι σειρήνες του κατευνασμού μας σπρώχνουν στην αγκαλιά του νεοσουλτάνου

Το τι γράφεται και τι λέγεται τις τελευταίες ημέρες από τους φοβικούς δεν περιγράφεται. Το θέμα, βέβαια, είναι πως αυτές οι απόψεις έχουν επίδραση και στη διαχείριση κρίσιμων ζητημάτων. Είναι σαφές πως το θέμα σήμερα είναι η τουρκική επιθετικότητα και πώς αυτή αντιμετωπίζεται. Το ζητούμενο, για να αναζητήσει κανείς τους τρόπους αντιμετώπισης, είναι η αφετηρία. Και η αφετηρία καθορίζει και την πορεία, ενδεχομένως και την κατάληξη.
Για παράδειγμα οι φοβικοί αναπτύσσουν μια λογική που οδηγεί σε μια προσέγγιση παράδοσης στις τουρκικές αξιώσεις.

Διατυπώνονται, μεταξύ άλλων, τα εξής… επιχειρήματα:

• «Δεν έπρεπε να γίνουν τριμερείς συναντήσεις επειδή ενοχλούν την Τουρκία». Τώρα, μάλιστα, που αντιδρά η Τουρκία θεωρούν πως δικαιώθηκαν, επιβεβαιώθηκαν και πιέζουν προς την κατεύθυνση «συμβιβασμού», όπως τον εννοεί η κατοχική δύναμη.
• «Δεν έπρεπε να γίνουν οριοθετήσεις ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας με τις γειτονικές της χώρες επειδή αυτό εξαγρίωσε την Τουρκία».
• «Δεν έπρεπε να αρχίσουν οι ενεργειακοί σχεδιασμοί επειδή… ανεξέλεγκτη θα είναι η αντίδραση η κατοχικής Τουρκίας».
Επιπροσθέτως των πιο πάνω, είναι γνωστό πως η κατοχική Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, την θεωρεί εκλιπούσα.

Τι πρέπει με βάση την πιο πάνω λογική να κάνουμε; Να αποαναγνωριστούμε; Αυτό για κάποιους δεν είναι πρόβλημα. Στήριξαν και στο παρελθόν μια τέτοια προσέγγιση: Θα θυσίαζαν την Κυπριακή Δημοκρατία στον βωμό της όποιας λύσης.

Την ίδια ώρα, πέραν και ανεξαρτήτως των προσεγγίσεων που εκφράζονται από τους οπαδούς της πολιτικής του κατευνασμού, δεν μπορεί παρά να ελεγχθούν και οι χειρισμοί που έγιναν διαχρονικά. Τα μεγάλα στρατηγικά ανοίγματα στηρίζονται από πολιτικές που αντέχουν, είναι πρωτίστως ανατρεπτικές και χαρακτηρίζονται από πρωτοβουλίες που βαθμηδόν οδηγούν στην υλοποίηση της στρατηγικής. Υπήρξαν λάθη, έγιναν κινήσεις του κουτουρού, δεν αξιολογήθηκαν ορθολογιστικά τα δεδομένα. Αυτά, όμως, δεν αποτελούν δικαιολογία για προσαρμογή στις τουρκικές αξιώσεις.

Τουρκικές αντιδράσεις και πολιτική κατευνασμού

Οι αντιδράσεις της Τουρκίας ήταν αναμενόμενες. Κι αυτό γιατί το στρατηγικό άνοιγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας στα ενεργειακά και οι συνεργασίες με άλλες χώρες έθεταν και θέτουν την κατοχική Τουρκία εκτός του παιχνιδιού. Και ήταν αναμενόμενο πως αυτές οι αντιδράσεις στηρίζονται στην ίδια μεθοδολογία, αυτή που πάντα ξέρει να ασκεί διά της ισχύος.

Συντελείται στην περιοχή αλλά και στον κόσμο μια ανακατανομή ισχύος. Η Άγκυρα προφανώς και γνωρίζει πως μέσα από αυτή την ανακατανομή είτε θα κερδίσει είτε θα χάσει. Είτε θα μεγαλώσει εδαφικά είτε όχι. Γι’ αυτό και επιστρατεύει τη στρατηγική τής ισχύος για να κερδίσει. Ακόμη και όταν ασκείται στο πεδίο της διπλωματίας είναι τη λογική της ισχύος που προτάσσει.

Είναι σαφές πως δεν μπορεί να αγνοηθεί το στοιχείο του συσχετισμού δυνάμεως, ούτε και να υποβαθμιστεί. Δεν μπορεί, ωστόσο, αυτό το στοιχείο να προτάσσεται ως εργαλείο για συνθηκολόγηση με τουρκικούς όρους. Την ίδια ώρα, είναι πρόδηλο πως κανείς δεν θα πολεμήσει για εμάς. Ούτε θα παρουσιαστεί βασιλικότερος του βασιλέως. Δίνεται συνεχώς το μήνυμα πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μόνη της σ’ αυτή την αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η φραστική στήριξη δεν συνιστά εργαλείο αποτροπής. Αυτό οφείλομε να το γνωρίζαμε και να διαμορφώνονταν πολιτικές. Υπάρχουν, όμως, πολλά και διαφορετικά συμφέροντα στην περιοχή, που μπορούν να αξιοποιηθούν.

Η επιλογή σήμερα είναι η επιβολή τετελεσμένων διά της υλοποίησης σχεδιασμών ενεργειακών κι άλλων. Ταυτόχρονα θα πρέπει χωρίς ταμπού να υπάρξει ενίσχυση της αποτρεπτικής μας δύναμης. Οι πολιτικές του κατευνασμού κάθε άλλο παρά αποδίδουν. Αυτές οι πολιτικές σπρώχνουν Ελλάδα και Κύπρο στην αγκαλιά του νεοσουλτάνου.