Οι σιωπές Μητσοτάκη και Μπάιντεν…

Οι ΗΠΑ έχουν αναμφίβολα, τουλάχιστον, μια νίκη στον oυκρανικό πόλεμο. Έχουν πετάξει τη Ρωσία εκτός Ευρώπης, όπως προέβλεπε η ιδρυτική πράξη του ΝΑΤΟ και γονάτισαν τους Ευρωπαίους. Ειδικά τη Γερμανία την έχουν “πατημένη χάμω”, όπως την ήθελαν οι ιδρυτές του ΝΑΤΟ. Το ρολόι πήγε σχεδόν 80 χρόνια πίσω. Η σιδερένια πειθαρχία στο εσωτερικό μέτωπο είναι, εκ των ων ουκ άνευ, όρος για να μην ηττηθείς.

Αλλά ο πόλεμος κατά της Ουκρανίας φαίνεται πολύ λιγότερο πετυχημένος, παρά τις αισιόδοξες νότες που εκπέμπουν τα δυτικά ΜΜΕ. Ακόμα και η σύγκριση του Ζελένσκι με τον Μπότσαρη (προσωποποιώντας, δημοσιογραφική αδεία, τους νεοναζί Αζοφίτες με τους “ελεύθερους πολιορκημένους” Μεσολλογγίτες του Σολωμού) όσο ακραία, ανίερη, και οπωσδήποτε αχρείαστη κι αν φαίνεται, δεν σώζει τις εντυπώσεις. Οι Ρώσοι στο Ντονμπάς και στην Οδησσό ματώνουν, αλλά προχωρούν όπου κρίνουν, κατέχοντας ήδη γύρω στο 25% της Ουκρανίας, κατά τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών κ. Βαληνάκη που φαίνεται να ξέρει τι λέει.

Η Τουρκία δεν μετέχει στη φιέστα μιας νίκης που, ακόμα τουλάχιστον, δεν είναι επί θύραις. Ο Ερντογάν, με τον Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον, έδωσε ρέστα. Τα ελληνικά ΜΜΕ, αμήχανα, κατηγόρησαν τον Τούρκο ηγέτη ότι “χάλασε τη σούπα” της γενικής ευφορίας για την ένταξη Σουηδίας-Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, ότι μολύνει τη νίκη με αθέμιτα βρώμικα παζάρια.

Στην αναμπουμπούλα που προκάλεσε ο Ερντογάν, κανείς (ή σχεδόν) δεν σχολίασε ότι οι Αμερικάνοι ήταν όντως θερμοί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά ο Αμερικανός πρόεδρος (“Μπαϊντενόπουλος” ή “Μπαϊντενάκης”;) διόλου αφηρημένος αλλά πανέτοιμος και απόλυτα κυρίαρχος των λόγων του, δεν είπε λέξη για το τί συζήτησαν με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Αν είχε κάτι καλό να πει, γιατί να το κρύψει;

Οι σιωπές Μητσοτάκη και Μπάιντεν

Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, επίσης σιωπηλός στην ουσία, ήταν κατηγορηματικός μόνο στο ότι η Τουρκία πρέπει να ξεχάσει τα δυο κράτη στην Κύπρο. Για την ακρίβεια το θέμα ενδιαφέρει πρωτίστως τις ΗΠΑ (που μπορούν να αντιδράσουν) και το έκαναν σαφέστατο, μέσω Ελλάδας σε αδυναμία αντίδρασης. Η Τουρκία ζητάει επέκταση της επιρροής της και οι ΗΠΑ λένε, έλεγαν και θα λένε όχι, επειδή αυτό θίγει δική τους επιρροή στην ευρεία περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Επιγραμματικά: “το όχι στα δυο κράτη” το είπε ο Μητσοτάκης, αλλά στο βάθος ακούγονταν καθαρά η φωνή του Μπάϊντεν! Οι σιωπές Μπάϊντεν-Μητσοτάκη ενθαρρύνουν ποικίλες υποθέσεις και καλλιεργούν αμφιβολίες. Θα έλεγα το παράλογο ότι οι τουρκικές παραβιάσεις, αν συνεχιστούν, ίσως είναι δείκτης ότι πράγματι η Τουρκία μένει στα κρύα του λουτρού και διαμαρτύρεται.

Η κατοχή της Κύπρου από αυθαίρετη δεν θα γίνει νόμιμο καθεστώς, ενισχύοντας ένα πολύτιμο αλλά ανήσυχο, άτακτο σύμμαχο, καθιστώντας πιο ευάλωτη τη θέση κυριαρχίας των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η τουρκική παρουσία παραμένει παράνομη και ως εκ τούτου ετοιμόρροπη, αν οι ΗΠΑ ενοχληθούν πραγματικά από τα τουρκικά τσαλίμια. Έτσι, Ελλάδα και Τουρκία προσβλέπουν στην επιδιαιτησία της Ουάσιγκτον. “Τί είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…”

Η πλάστιγγα θα μπορούσε ίσως να γείρει, έστω λίγο, υπέρ ημών αν η Αθήνα είχε τη γνώση και κυρίως το σθένος για μια άλλη πολιτική όπου το παζάρι θα ήταν στο τραπέζι, έτσι ώστε π.χ. το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης να μην παραχωρηθεί τζάμπα, εκνευρίζοντας ακόμα και τον Παπαχελά. Η δε ενίσχυση των Ουκρανών με όπλα να έχει αντάλλαγμα ουσίας, να μην είναι προσφορά στον αγώνα για τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Η “αμαρτωλή” λέξη “παζάρι”

Αλλά η λέξη παζάρι, η πιο κοινή και τετριμμένη λέξη στους Δυτικούς ηγετικούς κύκλους, είναι αμαρτωλή στην Αθήνα, όχι τώρα αλλά από χρόνια, με ορατή αρχή τη διακυβέρνηση Σημίτη. Οι διάδοχοι δεν την αποκήρυξαν, έτσι ώστε να γίνεται καθημερινά πιο δύσκολο έως αδύνατον να αναιρεθεί. Για τα αθηναϊκά ΜΜΕ η λέξη παζάρι είναι αμαρτία που διαπράττει ο Ερντογάν γιατί χαλάει τη νατοϊκή σούπα και δίνει το κακό παράδειγμα σε κάποιους ανήσυχους στην Αθήνα. Το αστείο είναι ότι έτσι νομίζουν πως πουλάνε εξυπηρέτηση στις ΗΠΑ.

Συνοψίζοντας, όσο οι κομμουνιστές ήταν δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στην ΕΣΣΔ, οι άλλοι παραδόθηκαν επίσης ολόψυχα στις ΗΠΑ, με τη χώρα να μένει ορφανή. Στις σημερινές συνθήκες, ο μόνος δρόμος που έχει απομείνει για τις εγχώριες ελίτ είναι ο σημερινός, της απόλυτης παράδοσης και της προσευχής να βγει σωστή η ένταξη στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”. Αυτά για όσους αναρωτιούνται ακόμα τί επιτέλους είπαν ο πρωθυπουργός με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ. Δυο λεξούλες (όχι στα δυο κράτη στην Κύπρο) λένε περισσότερα και από ένα κατεβατό περισπούδαστα άρθρα για τα δρώμενα.

Συνηθίζουμε να θεωρούμε τις συναντήσεις κορυφής, ή τις επισκέψεις ηγετών άκρως σημαντικές. Λάθος. Οι συναντήσεις κορυφής επισφραγίζουν προετοιμασία διπλωματική στο παρασκήνιο. Δεν υπήρξε καμία απολύτως ακριτομυθία πριν από την επίσκεψη Μητσοτάκη. Το Ουκρανικό ήταν, λογικά, το κύκνειο άσμα του κ. Πάιατ στην Ελλάδα, και τώρα ο ελληνικής καταγωγής διάδοχός του κ. Τσούνης θα ασχοληθεί με άλλα εξίσου σημαντικά.

Αν, όπως διαφαίνεται, το Ουκρανικό έχει μπει σε φάση τέλους, ο πόλεμος με τα όπλα θα δώσει τη θέση του στον πόλεμο για τα λεφτά. Ο εξοβελισμός της Ρωσίας κλείνει, προσωρινά τουλάχιστον, αυτή την πόρτα με αγκάθι το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Αλλά αυτό μπορεί να λυθεί μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ανοιχτό, όμως, στην Ελλάδα, μένει το κινέζικο παράθυρο –  λέγε με COSCO. Ο νέος Αμερικανός πρέσβης δεν θα μείνει άπραγος. Καθήκον του, λογικά, θα είναι να κλείσει τα ανοιχτά παράθυρα