Οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ και το “δόγμα Κορλεόνε”

Παράλληλα, μας θυμίζουν τους αγώνες και τις θυσίες που χρειάστηκαν ώστε να κερδηθούν. Και όπως όλα τα αγαθά, που κτώνται με τόσο μεγάλο κόστος και παραδίδονται από γενεά σε γενεά ως πολύτιμο κληροδότημα, οι “καταστάσεις” αυτές δεν πρέπει ποτέ να θεωρηθούν δεδομένες. Αντιθέτως, η κάθε εποχή συνοδεύεται από τους δικούς της ξεχωριστούς αγώνες, μέσα από τους οποίους οι γενιές, που απολαμβάνουν τα συγκεκριμένα αγαθά, καλούνται να αναμετρηθούν με την ιστορία και να αποδείξουν ότι είναι άξιοι της κληρονομιάς που φέρουν.

Με αφορμή τις σημερινές γεωπολιτικές εξελίξεις, αξίζει να σταθούμε λίγο στην φύση των διεθνών συμμαχιών μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο τοπίο. Καθώς οι ΗΠΑ πραγματοποιούν την περιβόητη “στροφή προς την Ασία” και επιχειρούν να κλείσουν ανοικτά μέτωπα, σφυρηλατώντας μιαν εύθραυστη ειρήνη μέσα σε έναν ολοένα και πιο πολυπολικό κόσμο, η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον μιας ιστορικής ευκαιρίας να αναδειχθεί σε ζωτικό ενεργειακό κόμβο της Ευρώπης, κρίσιμο κομμάτι του νέου εμπορικού διαδρόμου IMEC, που ενώνει την Ινδία, Μέση Ανατολή και Ευρώπη, και βασικός παράγων για την σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ωστόσο, εμπόδιο στην πραγματοποίηση του στρατηγικού αυτού οράματος στέκεται πάντα ο γνώριμος αντίπαλος, που λέγεται Τουρκία, ο οποίος βυθίζεται μέρα με την μέρα σε όλο και πιο ανεδαφική μεγαλομανία, εξαιτίας των επεκτατικών σχεδίων του νεοοθωμανισμού. Αυτή την στιγμή, η Άγκυρα λειτουργεί ως η υπ’ αριθμόν 1 αποσταθεροποιητική και αναθεωρητική δύναμη μέσα στην περιοχή.

Το προβληματικό ιστορικό και οι σημερινές θέσεις της Άγκυρας κάνουν την οποιαδήποτε προοπτική ελληνοτουρκικής προσέγγισης και καλλιέργειας μιας αληθινής και διαρκούς εταιρικής σχέσης εξαιρετικά απίθανη, όσο και αν προσπαθούν να θολώνουν τα νερά οι εγχώριοι απολογητές της πολιτικής του ενδοτισμού προς την Τουρκία. Οι νέες παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου της Ελλάδας από οπλισμένα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη και η εμπρηστική ρητορική της Άγκυρας σηματοδοτούν την πλέον εναργή απόδειξη ότι δύο μόλις χρόνια μετά την υπογραφή της, η περιβόητη Διακήρυξη των Αθηνών έχει χάσει κάθε ισχύ και αξίζει λιγότερο από το χαρτί επάνω στο οποίο τυπώθηκε.

Είναι πια καιρός να εννοήσουν οι Έλληνες (και γηγενείς αυτοαποκαλούμενοι “φιλέλληνες”) πολιτικοί και η αθηναϊκή “ελίτ” ότι η φιλία και καλή γειτονία μεταξύ κρατών είναι ένας “δρόμος διπλής κατεύθυνσης” και χωρίς την απαραίτητη αμοιβαιότητα, το μόνο που καταφέρνει η μονομερής τήρηση συμφωνιών και η άτεχνη επίκλησή των είναι να αποδυναμώνει την πλευρά που τις τηρεί και να μειώνει την θέση τους διεθνώς.

Η σοφία του Κορλεόνε

Μια και εξετάζουμε την σύναψη συμμαχιών και την καλλιέργεια εταιρικών σχέσεων, υπάρχει μια σκηνή από την γνωστή κλασική ταινία “ο Νονός νούμερο 2”, η οποία ταιριάζει απόλυτα με το θέμα και εξηγεί τα πράγματα ευκρινώς και συνοπτικά, όπως μόνο η τέχνη μπορεί. Έχοντας μόλις γλιτώσει από μια αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του και προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιος τον πρόδωσε μέσα από την οικογένειά του, ο Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο) εξηγεί στον αδελφό του Τομ Χέιγκεν (Ρόμπερτ Ντουβάλ) ότι: «όλοι οι άνθρωποί μου είναι επιχειρηματίες και η αφοσίωσή τους πηγάζει από αυτό. Ένα πράγμα που έμαθα από τον πατέρα μου είναι να προσπαθείς να σκέφτεσαι όπως ο περίγυρός σου…».

Εάν εξετάσουμε τις εταιρικές σχέσεις της Ελλάδας μέσα από τον κανόνα αυτόν, θα δούμε ότι τα συμφέροντα υπερισχύουν έναντι της ηθικής υποχρέωσης κάθε φορά. Η εκκωφαντική σιωπή του ευρω-ιερατείου και των προβεβλημένων κρατών-μελών της ΕΕ για την επανέναρξη των τουρκικών παραβιάσεων του εθνικού εναερίου χώρου της Ελλάδας τα λέει όλα. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να φτιασιδώσουν έστω την διάχυτη υποκρισία τους, οι ίδιες αυτές χώρες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με την παραμικρή παραβίαση που πραγματοποιεί μη επανδρωμένο αεροσκάφος, πολεμικό αεροσκάφος, αερόστατο, κτλ. ρωσικής ή λευκορωσικής προέλευσης εντός των βορείων συνόρων της ΕΕ.

Την ίδια στιγμή, όμως, παραβλέπουν σκανδαλωδώς τις τουρκικές παραβιάσεις ή ακόμη χειρότερα, τις δικαιολογούν, χαρακτηρίζοντάς τες απόρροια διμερούς διαφοράς, σαν να μην έχει η ΕΕ νοτιοανατολικά σύνορα. Αντιθέτως, το μόνο κράτος που υιοθέτησε μια ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ελλάδας και χρησιμοποιεί τα μέσα που διαθέτει για να αναδείξει το επικίνδυνο φαινόμενο των δύο μέτρων και δύο σταθμών που ισχύει στην ΕΕ είναι το Ισραήλ.

Το δόγμα “Κορλεόνε” ισχύει πλήρως στην προκειμένη περίπτωση. Κράτη, όπως η Γερμανία και η Ισπανία, τα οποία θα έπρεπε να στηρίζουν την Ελλάδα απλά και μόνο βάσει της ιδιότητάς της ως κράτους-μέλους του κοινού τους μπλοκ, αθετούν την υποχρέωσή αυτή από φόβο μήπως διαταραχθούν οι κερδοφόρες εξοπλιστικές συμφωνίες που έχουν με την Άγκυρα. Κι έτσι, βιώνουμε το εξής παράλογο: οι “εταίροι” της Αθήνας να εξοπλίζουν και ενισχύουν την μόνη χώρα που κατέχει σήμερα έδαφος της ΕΕ και απειλεί να καταλάβει ακόμη περισσότερο! Όποιος νομίζει ότι η ΕΕ μπορεί να μακροημερεύσει κάτω από αυτές τις συνθήκες πλανάται πλάνην οικτρά, κάτι που ορθώς φροντίζουν να τονίζουν οι ΗΠΑ των κ.κ. Τραμπ, Βανς και Μασκ με κάθε ευκαιρία.

Τι πρέπει να μάθει η Ελλάδα

Αντιθέτως, το Ισραήλ, που βρίσκεται σε πορεία απευθείας σύγκρουσης με την Τουρκία εξαιτίας της υποστήριξης που παρέχει η τελευταία προς ισλαμοφασιστικά τρομοκρατικά δίκτυα, όπως η Χαμάς, της ρητορικής μίσους που προάγει και των προσπαθειών της να δορυφοροποιήσει την Συρία, λειτουργεί στον αντίποδα της πρακτικής των ΕΕ, επειδή νοιώθει την Άγκυρα να απειλεί τα ισραηλινά συμφέροντα.

Η Ελλάδα και η Κύπρος παρέχουν στο Ισραήλ το ζωτικής σημασίας στρατηγικό βάθος, που χρειάζεται σε μια πιθανή αναμέτρηση με την Τουρκία, ενώ προσφέρουν πολύ πιο βιώσιμες εναλλακτικές για οικονομική και ενεργειακή συνεργασία. Το Ισραήλ μπορεί να μην είναι κράτος-μέλος της ΕΕ ή ούτε καν ευρωπαϊκή χώρα, αλλά προς το παρόν συμπεριφέρεται ως πολύ καλύτερη και πιο αξιόπιστη σύμμαχος για τα δύο ελληνικά κρατίδια.

Οι σχεδιαστές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει επιτέλους να αρχίσουν “σκέφτονται όπως σκέφτεται και ο περίγυρός τους” και να εννοήσουν ότι τα κοινά στρατιωτικο-επιχειρηματικά συμφέροντα είναι η μόνη βάση που μπορεί να εξασφαλίζει την αφοσίωση των συμμάχων. Η Αθήνα δεν πρόκειται να κερδίσει την υποστήριξη των υπολοίπων Ευρωπαίων “εταίρων” της κραδαίνοντας το σπαθί της προς την Μόσχα, πόσω δε μάλλον επικαλούμενη αφελώς τις κοινές “ευρωπαϊκές αξίες” και άλλα τέτοια φαιδρά.

Στην πραγματικότητα, το ευρω-ιερατείο ποσώς ενδιαφέρεται για όλα αυτά, διότι, σε τελική ανάλυση, το μοναδικό κριτήριο που έχει σημασία είναι το “ίδιον όφελος”. Ευτυχώς, αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή, τα συμφέροντα του Ισραήλ μοιάζουν να συμβαδίζουν με αυτά της Ελλάδας και της Κύπρου και το γεγονός αυτό έχει την δυνατότητα να αποτελέσει έναν από τους μεγαλύτερους πολλαπλασιαστές ισχύος του 2026.