Οι τρεις παράλληλοι πόλεμοι της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και ο εγχώριος Δούρειος Ίππος

Στο προηγούμενο άρθρο του στο SLpress.gr ο γράφων αναφέρθηκε στον μηχανισμό του υβριδικού πολέμου που εφαρμόζει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας. Ωστόσο, ο πιο σωστός όρος για να χαρακτηρίσουμε την στρατηγική της Άγκυρας θα ήταν μάλλον το δόγμα των “τριών πολέμων” που εφαρμόζει από το 2003 και η Κίνα.

Εδώ και καιρό η Τουρκία αντιγράφει, σχεδόν κατά γράμμα, τις μεθόδους της Κίνας στη Νότιο Σινική Θάλασσα και προσπαθεί να της επιβάλλει στο Αιγαίο. Εξ ού και το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, το οποίο βασίζεται στις κινεζικές αντιλήψεις περί “γαλάζιου εδάφους”. Η μόνη διαφορά, όπως πρώτος έχει επισημάνει ο στρατηγικός αναλυτής Ζαχαρίας Μίχας, είναι ότι ενώ η Κίνα προσπαθεί να δημιουργήσει νησιά εκεί που δεν υπάρχουν και εν συνεχεία να επιβάλει με βάση αυτά την κυριαρχία της στη Νότιο Σινική Θάλασσα, η Τουρκία, αντιθέτως, επιχειρεί να “βυθίσει” τα ελληνικά νησιά.

Τί σημαίνει αυτό; Θέλει να μειώσει έως και να εξαλείψει τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, έτσι ώστε μετά να διεκδικήσει το μισό(;) Αιγαίο ως δικό της “γαλάζιο έδαφος”. Μέσα σε αυτό το τουρκικό “γαλάζιο έδαφος” θα βρεθούν ως θύλακοι μειωμένης εθνικής κυριαρχίας τα ελληνικά νησιά, έχοντας κάνει το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για να απορροφηθούν στην κατάλληλη στιγμή στο μέλλον, τυπικά ή άτυπα, από την Τουρκία.

Οι “τρεις πόλεμοι” λοιπόν, με τους οποίους η Κίνα και η Τουρκία προσπαθούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους χωρίζονται σε:

• “Νομικό πόλεμο” (legal warfare), δηλαδή, επιβολή των δικών τους αντιλήψεων περί διεθνούς δικαίου, έστω κι αν δεν έχουν καμιά νομική βάση. Χαρακτηριστική περίπτωση, αλλά όχι μοναδική, είναι αυτή ενός υφάλου, του James Shoal, ο οποίος αντιμετωπίζεται από την Κίνα σαν να ήταν κινεζικό έδαφος, αν και βρίσκεται περισσότερα από είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και απέχει μόλις 45 ναυτικά μίλια από τις ακτές της Μαλαισίας. Αντίστοιχου επιπέδου είναι οι περισσότερες τουρκικές αξιώσεις κατά της Ελλάδας.
• Ψυχολογικό πόλεμο, ο οποίος περιλαμβάνει απειλή πολεμικής βίας και τρομοκράτηση του αντιπάλου. Επίσης, περιλαμβάνει και αλλοίωση της πραγματικότητας, έτσι ώστε να δημιουργηθούν “αφηγήσεις” (narratives), οι οποίες “εκλογικεύουν” και “νομιμοποιούν” τις θέσεις του επιτιθέμενου.
• “Πόλεμο κοινής γνώμης” (public opinion warfare), που περιλαμβάνει την πλύση εγκεφάλου και των πολιτών του κράτους-στόχου, έτσι ώστε να επιβληθούν οι βολικές “αφηγήσεις”. Δηλαδή, να δεχθούν οι πολίτες του κράτους-στόχου σαν “αναντίρρητη αλήθεια”, ή έστω σαν αναγκαίο κακό, τις αυθαίρετες-παράνομες αξιώσεις των επιτιθέμενων.

Ο εγχώριος μηχανισμός

Αυτήν ακριβώς τη μεθοδολογία ακολουθεί εναντίον της Ελλάδας η Τουρκία σήμερα στο Αιγαίο, όπως ο γράφων περιέγραψε στο προηγούμενο άρθρο του. Δηλαδή, έχουμε:

• Αυθαίρετη ανάγνωση του διεθνούς δικαίου ώστε να υποστηρίζεται “η αλήθεια της Τουρκίας”,
• Ψυχολογικό πόλεμο που στηρίζεται στην απειλή πολέμου και σε ψευδή ανάγνωση των στρατιωτικών ικανοτήτων των δύο χωρών.
• Χειραγώγηση της ελληνικής κοινής γνώμης, έτσι ώστε να αποδεχθεί την απώλεια εθνικής κυριαρχίας και την αυτοκατάργηση της Ελλάδας σαν “λογικό συμβιβασμό για την εξασφάλιση της ειρήνης”.
• Τέλος, δαιμονοποίηση των αντίθετων απόψεων σαν “υπερεθνικιστικών”, “ακροδεξιών”, “παραληρημάτων” και τα συναφή, με σκοπό να καμφθούν οι εθνικές αντιστάσεις στην επιχείρηση κυριαρχίας των τουρκικών “αφηγήσεων”.

Σε αντίθεση δε με την Κίνα και τους αντιπάλους της, η Τουρκία υποστηρίζεται αντικειμενικά από ένα εγχώριο μηχανισμό άσκησης επιρροής στην ελληνική κοινή γνώμη, ο οποίος έχει στην πράξη ταυτιστεί με τις τουρκικές επεκτατικές “αφηγήσεις” και ως εκ τούτου αντικειμενικά λειτουργεί σαν Δούρειος Ίππος. Ουσιαστικά προσπαθεί να τις επιβάλλει στους Έλληνες και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα μέσω της αυθαίρετης ανάγνωσης της πραγματικότητας, της ψυχολογικής βίας και της δαιμονοποίησης όσων αντιστέκονται.

Σε αυτόν τον μηχανισμό συμμετέχουν διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και πάσης φύσεως διαμορφωτές της κοινής γνώμης και φυσικά πολιτικοί από όλο σχεδόν το εύρος του πολιτικού φάσματος. Και ενώ ο μηχανισμός αυτός έχει να επιδείξει εντυπωσιακές επιτυχίες επιρροής στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος και των επιμέρους ελίτ, παραμένει ακραία μειοψηφικός στην κοινωνία. Αυτή η αποτυχία του, ωστόσο, δεν τον εμποδίζει να είναι συμπαγής, φανατισμένος, με μεγάλους πόρους και με πολύ ισχυρές προσβάσεις στους εγχώριους μηχανισμούς εξουσίας, αλλά και σε κέντρα του εξωτερικού.

Ο Δούρειος Ίππος

Αν μέχρι σήμερα μπορούσαμε να δικαιολογούμε κάποια πράγματα λόγω αφέλειας, άγνοιας ή ιδεοληψιών, πλέον ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του ενώπιον της πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα είναι πως η Τουρκία ασκεί εναντίον μας μια πολυσχιδή επίθεση ολοκληρωτικού χαρακτήρα, η οποία αν στεφθεί με επιτυχία η Ελλάδα θα πάψει να υφίσταται ως κανονική χώρα στο διεθνές σύστημα.

Δεν πρόκειται για υπερβολή. Όλες αυτές οι “συμβιβαστικές”, “μετριοπαθείς” και “ρεαλιστικές” φωνές, μας καλούν να θέσουμε εαυτόν εκτός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου και να υποταχθούμε στο δίκαιο του (υποτιθέμενου) ισχυροτέρου, δηλαδή της Τουρκίας. Φυσικά, όποια χώρα αποδεχθεί κάτι τέτοιο, παύει να υπάρχει στον διεθνή χάρτη ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Μετατρέπεται αυτομάτως σε προτεκτοράτο.

Είναι φυσικά δικαίωμα του καθενός να έχει όποιες απόψεις θέλει, ακόμα κι αν οι απόψεις του αντικειμενικά βλάπτουν τη χώρα του. Όμως, οι πολιτικές ηγεσίες, η εκάστοτε κυβέρνηση και τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται στη Βουλή με αποστολή να υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους ενώπιον των πολιτών. Αν αποδέχονται ή έστω αν διαπραγματεύονται μεθοδεύσεις που καταφανώς πλήττουν την εθνική κυριαρχία, όπως προπαγανδίζει ο προαναφερθείς εγχώριος μηχανισμός, ο ελληνικός λαός δικαιούται να το γνωρίζει.