Όλα τα είχαμε, τα πυρηνικά μας έλειπαν! – Το τρίγωνο Ελλάδα-Ρωσία-Τουρκία

Η Αθήνα δεν έχει αντιρρήσεις στη μεταφορά και εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων στην Ελλάδα. Αυτό τουλάχιστον μας είπαν κυβερνητικές πηγές. Το ζήτημα έχει τεθεί και λόγω της πιθανής απομάκρυνσης των αμερικανικών πυρηνικών όπλων από τη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία, αλλά και ανεξάρτητα, λόγω του προγράμματος εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης των αμερικανικών τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ευρώπη.

Έχει κανείς την εντύπωση ότι και αυτή η κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, “πετάει τη σκούφια” της σε οποιαδήποτε ευκαιρία της δοθεί να ευχαριστήσει τον κ. Πάιατ και τους προϊσταμένους του. Δεν φαίνεται να παίρνουν υπόψη τους το πιθανό κόστος των ενεργειών τους για την εθνική ασφάλεια του ελληνικού λαού, αφού η εγκατάσταση τέτοιων όπλων στην Ελλάδα σημαίνει ότι η χώρα θα γίνει στόχος πρώτης προτεραιότητας σε περίπτωση γεωγραφικά περιορισμένης τακτικής πυρηνικής σύγκρουσης στην περιοχή μας.

Τα όπλα αυτά στρέφονται κατά πρώτο λόγο εναντίον της Ρωσίας, αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν θεωρητικά και σε άλλα σενάρια. Από τη στιγμή που εγκατασταθούν στην Ελλάδα, η εξουδετέρωσή τους με συμβατικά ή πυρηνικά μέσα θα μπει στον προγραμματισμό των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων για τα πρώτα λεπτά μιας σύγκρουσης. Η Ελλάδα είναι μια μικρή σε έκταση χώρα, που πολύ δύσκολα θα επιβιώσει ακόμα και πολύ περιορισμένης χρήσης πυρηνικών όπλων εναντίον της.

Οι κίνδυνοι από την εγκατάστασή τους είναι φοβεροί. Εκτός όμως αυτών, η εγκατάσταση θα έχει μείζονες συνέπειες στη διπλωματική θέση της χώρας, αφού αυτά τα όπλα στρέφονται κατ’ αρχήν κατά της Ρωσίας, ενώ η ελληνική κυβέρνηση δεν ζητάει αντάλλαγμα από τις ΗΠΑ για τις κολοσσιαίες παραχωρήσεις που κάνει. Η Ουάσινγκτον δεν αισθάνεται οποιαδήποτε υποχρέωση να ανταποδώσει, αφού η Αθήνα θεωρείται προβλέψιμη και δεδομένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κανένα αντάλλαγμα έστω και από μακριά ισοδύναμο με τον αναλαμβανόμενο κίνδυνο.

Κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία

Υποθέτουμε ότι δεν θα ανοίξουν σαμπάνιες στο Κρεμλίνο, βλέποντας την ελληνική προθυμία να εγκατασταθούν αυτή την εποχή, μάλιστα, πυρηνικά όπλα που στρέφονται εναντίον της Ρωσίας. Πόσο μάλλον λίγο μετά την “ουκρανική εκστρατεία” της ελληνικής Εκκλησίας, που την ένιωσαν ως “μαχαιριά” στα πιο ζωτικά τους συμφέροντα. Θα είναι το επιστέγασμα μιας σειράς πολιτικών, που εδώ και μία δεκαετία έχουν ουσιαστικά σχεδόν καταστρέψει το υπόβαθρο των ελληνορωσικών σχέσεων και έχουν αποξενώσει τις δύο χώρες. Πρέπει να πάει κανείς πολύ πίσω, π.χ. στα 1919-22 ή στο μοιραίο 1974, για να βρει τόσο κακές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με σοβαρότατη διπλή απειλή από την Τουρκία (Λιβύη και μεταναστευτικό), που εμπεριέχει στην εξέλιξή της την πιθανότητα πολεμικής αναμέτρησης, ανεξαρτήτως τι αντιλαμβάνονται οι Έλληνες πολιτικοί. Είναι άραγε σκόπιμο η Αθήνα να καταστρέψει και οτιδήποτε, πολύ λίγο πλέον, της έχει απομείνει από διπλωματικό κεφάλαιο και συμπάθειες στην πλευρά της Ρωσίας;

Είναι λογικό να προκαλέσουμε περισσότερη εχθρότητα όταν οι σύμμαχοι και εταίροι στους οποίους τόσα δώσαμε, χωρίς να πάρουμε τίποτα, μας λένε οι ίδιοι ότι θα μείνουμε μόνοι μας σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία. Ίσως θέλουν εκ των προτέρων να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για ό,τι εκτιμούν ότι θα γίνει; Μήπως πρέπει να πάψουμε να είμαστε δεδομένοι πριν είναι πολύ αργά; Μήπως πρέπει να “επανεθνικοποιήσουμε” βασικούς κρατικούς τομείς, από τους οποίους εξαρτάται η ασφάλεια και η ύπαρξη της Ελλάδας και να αναθεωρήσουμε τολμηρά, εκ του μηδενός, τις συντεταγμένες της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας;

Διεθνές περιβάλλον αστάθειας

Προτού αναλύσουμε τους λόγους που καθιστούν εξαιρετικά επικίνδυνη την εγκατάσταση στην Ελλάδα πυρηνικών όπλων, εφιστούμε την προσοχή στο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον, στο οποίο παίρνονται αυτές οι αποφάσεις. Το κάνουμε επίσης, γιατί οι ιθύνοντες δίνουν την εντύπωση ότι ζουν στο παρελθόν, στην εποχή 1950-1990. Θεωρούν ότι η Δύση είναι παντοδύναμη και ότι κάποιας μορφής “Γιάλτα” υπάρχει μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον.

Όπως συνήθιζε να λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ξεκινάς από το γενικό για να καταλάβεις το ειδικό. Ακριβώς επειδή η δυτική ηγεμονία κλονίζεται σοβαρά παγκοσμίως, αυξάνει και η πιθανότητα τυχοδιωκτικές δυνάμεις στη Δύση να παροξύνουν τις αντιθέσεις, με τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, για να βρουν μια διέξοδο. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η επανεμφάνιση της απειλής χρήσης πυρηνικών μετά την εκλογή Τραμπ. Οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί στη Συρία παρά την εκεί ανάπτυξη ρωσικών δυνάμεων, η Κορέα, οι αμερικανικές απειλές κατά του Ιράν, οι πιθανές παρασκηνιακές παροτρύνσεις στον Μόντι να οξύνει την ένταση με το Πακιστάν, είναι ενδείξεις.

Ακόμα κι αν εκτιμήσουμε ότι αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά πρόθεση πραγματικής χρήσης πυρηνικών, αλλά μόνο απειλή, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια κατάσταση εμπεριέχει τον κίνδυνο και σύγκρουσης από λάθος εκτίμηση και κλιμάκωσης λόγω εγκλωβισμού των αντιμαχομένων σε κατάσταση που δεν θα μπορεί κανείς να υποχωρήσει. Το να μην εξετάζει κανείς την πραγματικότητα και να οχυρώνεται πίσω από την ψευδή αίσθηση “κανονικότητας” που προβάλλει η Δύση για προπαγανδιστικούς λόγους, δεν είναι σοβαρός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα.

Τα δύο στρατόπεδα

Είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού, εξάλλου, ο βαθύς εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στον πυρήνα της δυτικής αυτοκρατορικής εξουσίας για τα προσφορότερα μέσα κυριαρχίας στον κόσμο. Από τη μία οι “παγκοσμιοποιητές”, από την άλλη οι νεοσυντηρητικοί–εθνικιστές. Εκτιμούμε ότι το δεύτερο στρατόπεδο έχει λόγους να θέλει την τελική “εξουδετέρωση” και της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και τον κατακερματισμό της ΕΕ σε μικρότερα σύνολα.

Υπό όρους, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος θα μπορούσε να είναι βολικός γι’ αυτό. Η πρώτη τάση στις ΗΠΑ, αντίθετα, είναι διατεθειμένη να κάνει μεγαλύτερες παραχωρήσεις στην Τουρκία για να την κρατήσουν εντός δυτικής τροχιάς και θα πιέσουν την Αθήνα να κάνει όσες υποχωρήσεις χρειαστεί γι’ αυτό το σκοπό. Μόνο αν η Ελλάδα ξαναγίνει “υποκείμενο”, “παίκτης”, αν παύσει να είναι δεδομένη και προβλέψιμη, υπάρχει πιθανότητα να γλυτώσει την καταστροφή.

Από την πρώτη στιγμή που εγκατασταθούν αυτά τα όπλα, η Ελλάδα θα αναβαθμιστεί σε στόχο πρώτης γραμμής των Ρώσων στα Βαλκάνια. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση σύγκρουσης στα Βαλκάνια, πιθανώς με χρήση πυρηνικών όπλων, η πρώτη πράξη του δράματος θα είναι η εξαΰλωση του ελληνικού λαού. Γιατί κάτι τέτοιο είναι απίθανο να συμβεί;

Μπορούμε να πιστεύουμε ότι, παρά τη διαρκή αύξηση της παγκόσμιας και περιφερειακής αστάθειας, μια πυρηνική σύγκρουση είναι αδιανόητη και επομένως δεν θα συμβεί. Πιθανώς. Δεν είναι, πάντως, αυτή η γνώμη των αρχηγών των αμερικανικών Επιτελείων, που εκδηλώνουν ένα εντονότερο ενδιαφέρον για τα “τακτικά” πυρηνικά όπλα, δηλαδή για τη δυνατότητα γεωγραφικά περιορισμένου πυρηνικού πολέμου. Την ίδια ώρα η Ουάσινγκτον αρνείται κατηγορηματικά να αποκλείσει την “πρώτη χρήση” πυρηνικών όπλων.

Ερωτοτροπούν με χρήση τακτικών πυρηνικών

Όπως σημειώνουν στο φετινό πυρηνικό τους δόγμα: «Η χρήση πυρηνικών όπλων (θεάτρου) μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για αποφασιστικά αποτελέσματα και αποκατάσταση της στρατηγικής σταθερότητας. Ειδικά, η χρήση ενός πυρηνικού όπλου μπορεί να αλλάξει θεμελιωδώς την εξέλιξη της μάχης και να επηρεάσει το πως οι διοικητές θα επικρατήσουν σε μια σύγκρουση».

Δεν γνωρίζουμε τι προβλέπει το ρωσικό πυρηνικό δόγμα, αλλά και μόνο λόγω συμμετρίας υποθέτουμε ότι πιθανότατα θα προβλέπει τα ίδια. Αυτά όλα εκδηλώνονται και στην Ευρώπη, όπου ο αμερικανορωσικός ανταγωνισμός εντείνεται και εκδηλώνεται πρακτικά με την κατάργηση κάθε κανόνα και κάθε συνθήκης ελέγχου των πυρηνικών εξοπλισμών. Την ίδια ώρα νατοϊκές δυνάμεις περικυκλώνουν τη Ρωσία από όλες τις πλευρές, από τη Βαλτική έως τη Μαύρη Θάλασσα.

Στη Σερβία, δίπλα μας, εγκαθίστανται τώρα S-400. Στη Μέση Ανατολή τίποτα δεν έχει λυθεί, ενώ η ίδια η Τουρκία γίνεται το κέντρο αντιθέσεων, μετατρέπεται δυνητικά σε μητέρα μιας σοβαρής, παγκόσμιας στη σημασία της, κρίσης. Σε μια τέτοια κατάσταση, πως μπορεί να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα σε μια αυριανή γεωγραφικά περιορισμένη σύγκρουση. Επίσης, τι ακριβώς μεταβολή προκαλεί στην άμυνα της Ελλάδας η εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών όπλων;

Τα πυρηνικά δεν είναι κονφετί

Μία στα πέντε εκατομμύρια είναι η πιθανότητα αεροπορικής καταστροφής, αλλά αυτό δεν σας εμποδίζει να φοράτε ζώνη ασφαλείας. Και η πιθανότητα αυτή είναι μάλλον μικρότερη από την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης. Γιατί, λοιπόν, ένα ολόκληρο έθνος πρέπει να αποδεχθεί έναν τόσο τρομερό κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του, έστω και αν είναι πολύ μικρή η πιθανότητα να συμβεί το κακό;

Για να πάρει κάποιος μια ορθολογική απόφαση πρέπει να πολλαπλασιάσει την πιθανότητα να συμβεί κάτι επί το αναμενόμενο κόστος αυτού που θα συμβεί. Όσο μικρή κι αν είναι η πιθανότητα, το γινόμενο στην περίπτωση που εξετάζουμε  είναι άπειρο, γιατί το κόστος είναι άπειρο. Οι πολιτικοί μας τα ξέρουν αυτά, αλλά προτιμούν να μην τα παίρνουν υπόψιν τους. Η χώρα γιορτάζει το κάθε χρόνο το “Όχι” του 1940, αλλά αυτό το έχουν απαγορεύσει στον εαυτό τους, εξουδετερώνοντας έτσι και οποιαδήποτε αξία του “Ναι”.

Κλείνοντας, να προσθέσουμε ότι το αμερικανικό Πεντάγωνο αναγνώρισε ότι υφίστανται σοβαρά προβλήματα ασφαλείας με τα τακτικά πυρηνικά όπλα και την φύλαξή τους, γι’ αυτό, μεταξύ άλλων, ξεκίνησε και το πρόγραμμα αναβάθμισής τους. Εκτός δηλαδή από τον πόλεμο, έχουμε και την πιθανότητα ατυχήματος και ραδιενεργού μόλυνσης.