Ολική επαναφορά των νεο-οθωμανικών σχεδίων του Ερντογάν

Μεταξύ άλλων προσδιορίζοντας με σαφήνεια τους μεγαλεπήβολους στόχους της Τουρκίας, ο Ταγίπ Ερντογάν τόνισε ότι η επιρροή και η ευθύνη της χώρας του είναι πολύ μεγαλύτερη από τα σημερινά της σύνορα, διότι οι καρδιές δισεκατομμυρίων ανθρώπων, από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο και από την Ασία ως τα βάθη της Αφρικής, είναι στραμμένα προς αυτήν. Ως προς τη χώρα μας χωρίς καμία υποσημείωση ανέφερε επακριβώς ότι «η πολιτική μας δεν έχει αλλάξει θα προστατέψουμε τη γαλάζια πατρίδα από το Αιγαίο ως την Ανατολική Μεσόγειο τόσο σε διπλωματικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο».

Είναι σαφές ότι ο στόχος της “γαλάζιας πατρίδας” αποτελεί ακλόνητη στρατηγική επιλογή της νεο-οθωμανικής Τουρκίας αίροντας και εξαφανίζοντας πλήρως τους αφελείς πανηγυρισμούς και τις ψευδαισθήσεις της φοβικής ελληνικής πολιτικής τάξης, που λειτουργεί όπως η στρουθοκάμηλος. Ανεξαρτήτως των πρόσκαιρων τακτικών αναδιπλώσεων της Τουρκίας όπως έχει πράξει το τελευταίο χρόνο έναντι της χώρας μας σε επίπεδο ρητορείας και μη συνεχών παραβιάσεων προκειμένου να πετύχει τους βραχυπρόθεσμους στόχους της , που είναι η παραλαβή των F-16 από τις ΗΠΑ, αλλά και η ομαλή της οικονομική ανάκαμψη μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς στην Ανατολία ο Ελληνισμός της ευρύτερης περιοχής βρίσκεται σε κίνδυνο απέναντι σε μία χώρα που μετατρέπεται στρατιωτικά, δημογραφικά και διπλωματικά σε αυτόνομη ισχυρή περιφερειακή δύναμη εκμεταλλευόμενη την παγκόσμια γεωπολιτική ρευστότητα και τον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο.

Με βάση το ιδεολόγημα της “γαλάζιας πατρίδας” υποσκάπτει τα θεμέλια της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού διεκδικεί με τον τρόπο αυτόν το μισό Αιγαίο, τεράστια τμήματα της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου, καθώς και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στα κατεχόμενα της μαρτυρικής Μεγαλονήσου. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των μακροπρόθεσμων στοχεύσεων της Τουρκίας, καθόσον ο χρόνος δουλεύει υπέρ της λόγω της γιγάντωσης της εν σχέσει με τη χώρα μας που έχει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα χωρίς καμία πρόνοια από το εξαρτημένο και ελλιποβαρές πολιτικό προσωπικό, ότι συνεχίζεται αμείωτη η ενίσχυση και η άνοδος της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία κατέχει την 7η θέση σε παγκόσμιο επίπεδο με εξαγωγές πολεμικού υλικού αξίας 5 δισ. δολαρίων.

Παράλληλα προμηθεύει μεγάλες ποσότητες στρατιωτικού υλικού στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, ενισχύοντας έτσι και την αυτονομία τους. Ιδιαίτερα, πρέπει να επισημανθεί η γιγαντιαία ενίσχυση του τουρκικού ναυτικού με κατασκευή από τουρκικά ναυπηγεία πολλών φρεγατών και κορβετών, υποβρυχίων, αλλά και επιθετικών drones και κατευθυνόμενων πλοίων, προκειμένου στο άμεσο μέλλον να είναι σε θέση να διεκδικήσει με αξιώσεις τις παράνομες απαιτήσεις της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Αντίθετα, στην Ελλάδα έχουμε τη μείωση της αναγκαίας ενίσχυσης του ελληνικού ναυτικού με πρόσχημα την προσωρινή νηνεμία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με συνέπεια να πάει στις καλένδες η προμήθεια τεσσάρων κορβετών και να μην παραγγελθεί η τέταρτη belharra όπως είχε δικαίωμα η χώρα. Μάλιστα αυτή θα έπρεπε να γίνει από κοινού με την Κύπρο για να τεθεί στην ευρύτερη υποστήριξη της άμυνας της Μεγαλονήσου, υλοποιώντας έτσι κατ’ ελάχιστο αναγκαίο το αναγκαίο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδος – Κύπρου.

Οι στρατηγικοί στόχοι του Ερντογάν

Οι δηλώσεις Ερντογάν δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας των πραγματικών μακροπρόθεσμων στόχων της Τουρκίας, αφού ο νεο-οθωμανικός ισλαμικός παντουρκισμός, που αποτελεί την ιδεολογική βάση και τη πολιτική στόχευση του καθεστώτος Ερντογάν είναι η συνέχεια του προηγούμενου καθεστώτος εξουσίας του κεμαλικού αυταρχισμού των προηγούμενων δεκαετιών, αποτελώντας τις δύο όψεις του ιδίου αυταρχικού – επιθετικού νομίσματος.

Συστηματικά το στρατο-ισλαμιστικό καθεστώς της Άγκυρας πρώτα υπό τον μανδύα του δυτικού κεμαλισμού και εν συνεχεία υπό τον μανδύα του αντιδυτικού ισλαμο-οθωμανισμού, χωρίς όμως καμία ρωγμή μεταξύ τους ως προς τις επεκτατικές επιδιώξεις του, φιλοτέχνησε τις ανύπαρκτες νομικές με βάση τις υπογραφείσες συνθήκες και το διεθνές δίκαιο παράνομες διεκδικήσεις του, χωρίς τη στιβαρή και οργανωμένη ελληνική αντίδραση.

Αν κάποιος δει αντικειμενικά από απόσταση το ιστορικό διάβα των 100 χρόνων θα διαπιστώσει, ότι ουδέποτε υπήρξε πραγματική περίοδος ειλικρινούς φιλικής προσέγγισης των δύο χωρών και άρσης της ιστορικής αντιπαλότητας από την πλευρά της Τουρκίας. Μετά τη σύναψη της συνθήκης της Λωζάνης το 1923 που υπήρξε η γενέθλια πράξη ιδρύσεως του σημερινού τουρκικού Κράτους ο Κεμάλ Ατατούρκ επιδίωξε τη σταθεροποίηση και ισχυροποίηση του τουρκικού κράτους υπό τον μανδύα του φιλοδυτικού ηγέτη. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος και λόγω των τότε συνθηκών του ψυχρού πολέμου υπήρξε η ανάπτυξη μεγάλων ερεισμάτων της Τουρκίας στη Δύση.

Η σχέση όμως αυτή αποδείχθηκε πάντα ετεροβαρής σχεδόν σε όλα τα επίπεδα καθόσον ο βασικός πυρήνας του τουρκικού κεμαλικού καθεστώτος παρά τον επιφανειακό κοσμικό χαρακτήρα, παρέμεινε βαθιά αυταρχικός και υπέκρυπτε τις ανομολόγητες επιθετικές και κατακτητικές επιδιώξεις του τουρκικού κράτους. Για αυτό όταν ισχυροποιήθηκε και αναπτύχθηκε η ενδογενής τουρκική οικονομική ολιγαρχία υπήρξε η επανάληψη της βασικής τουρκικής πολιτικής που ήταν η εξολόθρευση όλων των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας με συνέπεια τον εξανδραποδισμό της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης στα θλιβερά γεγονότα του 1955 με στόχο τη βίαιη υποκατάσταση της ακμάζουσας εμπορικής δραστηριότητας του ελληνικού στοιχείου από την αναδυόμενη τουρκική οικονομική ολιγαρχία.

Επικίνδυνες οι ψευδαισθήσεις

Στη συνέχεια, στη δεκαετία του ’70 υπήρξε η επιχείρηση “Αττίλας” με κατάληψη της Μεγαλονήσου εξαιτίας της μικρονοητικότητας της χουντικής τριανδρίας στην Ελλάδα και η σταδιακή αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, εκμεταλλευόμενη την οποιαδήποτε ασάφεια στις υπογραφείσες συνθήκες, αλλά και τη συνεχή ελληνική κατευναστική πολιτική. Στη συνέχεια μέσω της πολιτικής το γκριζαρίσματος των 152 βραχονησίδων με αφορμή τα Ίμια οδηγηθήκαμε στην αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεων, που είναι το μοίρασμα του Αιγαίου κατ’ ισομοιρίαν, η δημιουργία ασαφούς καθεστώτος κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά και η υφαρπαγή τεραστίων θαλασσίων ζωνών της εν δυνάμει ελληνικής ΑΟΖ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μέσω του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου. Επιδιώξεις που έχουν ως τελικό σκοπό τη “φινλανδοποίηση” της Ελλάδος και της Κύπρου και μετατροπή τους σε δορυφόρους της τουρκικής επικυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή.

Έτσι το αφήγημα της “γαλάζιας πατρίδας” και ο συνεχής υπερεξοπλισμός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων δεν επιτρέπουν σε καμία περίπτωση τη ραθυμία και τις ψευδαισθήσεις του ελληνικού προσωπικού εξουσίας στο οποίο κυριαρχεί το φοβικό σύνδρομο και η ατελέσφορη και λανθασμένη αντίληψη περί κινήσεων για εξημέρωση του θηρίου μέσω της μη ανάδειξης και διεκδίκησης των νομίμων εθνικών δικαίων της χώρας.

Χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της βλαπτικής τακτικής αποτελεί η αφωνία της κυβέρνησης της ΝΔ απέναντι στις κινήσεις της μη νομιμοποιούμενης λιβυκής κυβέρνησης για καθορισμό της συνορεύουσας ζώνης στα 24 μίλια και του παράνομου κλεισίματος του τεράστιου κόλπου της Σύρτης, που έχει άμεση αντανάκλαση στα ελληνικά νόμιμα συμφέροντα. Η Ελλάδα η οποία δεν τολμά καν να επεκτείνει τα 12 μίλια νοτίως της Κρήτης, κρυβόμενη από το άδειο περιεχομένου «Σύμφωνο φιλίας των Αθηνών» την ώρα που όπως προαναφέρθηκε το καθεστώς Ερντογάν επιβεβαιώνει πανηγυρικά, αλλά και υπογείως τις στρατηγικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου.