Όνειρο θερινής νυκτός η δίκαιη λύση του Κυπριακού

Επί χάρτου, οι πολιτικοί προϊστάμενοι της ελληνικής διπλωματίας, διατηρούν τη στόχευση για μία “δίκαιη λύση” του Κυπριακού, στη βάση των όσων ορίζει η διεθνής έννομη τάξη και ο ΟΗΕ. Είναι αυτό ένα θέμα “αρχής” για την εξωτερική πολιτική, κάθε κυβέρνησης των Αθηνών. Ο στόχος αυτός είναι απολύτως εξαρτημένος, όμως, από την “πραγματικότητα” που δημιούργησε η στρατιωτική εισβολή και κατοχή του κυπριακού Βορρά από την Τουρκία, πριν από μισό αιώνα, καθώς και από την αδυναμία του ΟΗΕ και γενικότερη της διεθνούς κοινότητας να προκαλέσει μία νίκη της διεθνούς έννομης τάξης στο νησί.

Ο τρίτος λόγος που καθιστά πλέον “όνειρο αθηναϊκής νυκτός” τη “δίκαιη και βιώσιμη” λύση του Κυριακού είναι ο υψηλός βαθμός της μακράς πολιτικής ραθυμίας της ελληνικής πλευράς, η οποία δεν είναι – ακόμα και σήμερα – σε θέση να έχει διατυπώσει μια στρατηγική για την Κύπρο ως σταθερού σημείου μίας συνολικής εθνικής γεωστρατηγικής της Ελλάδας στην περιοχή μας και βεβαίως απέναντι στην Τουρκία.

Η πολιτική Αθήνα πάντοτε δυσκολεύεται πολύ (και αυτό είναι απολύτως κατανοητό) να αποδεχθεί το πόσο πολύ ακριβά στοίχησε το 1974 η δήλωση αδυναμίας της για μια στρατιωτική “απάντηση” της Ελλάδας στην τουρκική εισβολή, που όμως είχε αποκτήσει νόμιμο “διαβατήριο” αποβίβασης από τους ολιγοφρενείς δικτάτορες της Αθήνας.

Ο Ελληνισμός δέχθηκε τότε ένα πλήγμα, που ως “ανοικτή” πληγή, καθόρισε πολλά στις επόμενες δεκαετίες και ταλαιπωρεί άσχημα έως και σήμερα την πολιτική τάξη της χώρας. Επιπλέον, η κατάσταση των πραγμάτων στα πεδία των ευθέως εχθρικών προθέσεων της Τουρκίας, επιτρέπει τη διατήρηση μίας διπλωματικής φαρσοκωμωδίας στο “Κυπριακό”, η οποία και οδηγεί την τελευταία 20ετία σε αναζήτηση “λύσεων” που πρωτίστως να ικανοποιούν την Τουρκία.

Αυτό δεν είναι περίεργο. Διότι είναι η Τουρκία αυτή που έχει καταλάβει κοντά στο 40% της νήσου και διαβεβαιώνει τους πάντες από το 1974, με επίσημες δηλώσεις κυβερνητικών και κρατικών αξιωματούχων της, ότι δεν πρόκειται ποτέ να αποσυρθεί στρατιωτικά από την στρατηγικά πολύτιμη Κύπρο, την οποίαν και θεωρεί απαραίτητη για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας. Επιπλέον, ήδη στην πράξη επιβεβαιώνει η Άγκυρα, ότι θωρεί την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο ως έδαφος τουρκικό, που διοικείται εσωτερικά από εκπροσώπους του καθεστώτος Ερντογάν και όχι από Τουρκοκύπριους.

Η “δίκαιη λύση” του “εθνικού κέντρου”

Η Άγκυρα μπορεί εύκολα να οργανώνει και να υλοποιεί τις κατακτητικές πολιτικές της για την Κύπρο, δεδομένου, ότι τη στρατηγική της αποδέχονται απολύτως όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Τουρκίας. Τι ακριβώς, όμως, θέλει να πετύχει στην Κύπρο, το “εθνικό κέντρο”, η Ελλάδα; Μήπως μια βιώσιμη-δίκαιη λύση “ομοσπονδιακή”, χωρίς γνώμη και έλεγχο της Τουρκίας για το σύνολο της νήσου, χωρίς  “εγγυητικά” δικαιώματα της και χωρίς τουρκικά στρατεύματα στο νησί; Πόσο πολιτικά αφελής μπορεί να είναι κανείς για να ελπίζει σε κάτι τέτοιο;

Κι’ όμως, στην Αθήνα υπάρχουν πολιτικοί κύκλοι, δολίως “αφελείς”, που κατά καιρούς συζητούν σοβαρά για άλα-τούρκα “βιώσιμη” λύση, με κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, Μάλιστα, οι κύκλοι αυτοί, γνωστοί “ρεαλιστές” των πολιτικών σαλονιών, επικρίνουν εντόνως την εκάστοτε ελληνική διαπραγματευτική πλευρά ως «αδιάλλακτη» και αποκλειστικώς υπεύθυνη για «αδιέξοδο», όταν αυτή δεν αποφασίζει τελικώς να συνυπογράψει τις τουρκικές απαιτήσεις!

Σε τι οφείλεται αυτή η διαστροφή; Προφανώς οφείλεται, στην πεισματική άρνηση των αθηναϊκών κύκλων που διαχειρίστηκαν σε κρίσιμες φάσεις το Κυπριακό, από το 1974 και με άθλια αποτελέσματα, να παραδεχθούν τη βαριά εθνική ζημιά που προκάλεσαν με θλιβερές επιλογές τους στον κυπριακό Ελληνισμό και την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας. Είναι οι κύκλοι που “στραβοκοιτάζουν” τις συνεργασίες της Ελλάδας με χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και είναι πάντοτε έτοιμοι να υποστηρίξουν, με πρώτη ευκαιρία, μια “λύση” που θα μπορούσε να “απαλλάξει” την Αθήνα απ’ το μέγα “βάρος” της Κύπρου – για το καλό της ειρήνης και της “σταθερότητας” στην περιοχή, εννοείται….

Τελευταίως, μέσα στην παρασκηνιακή “αναμπουμπούλα” που έχει διεθνώς προκληθεί λόγω Ουκρανικού, έχουν εμφανιστεί κάποιοι από αυτούς με “επιδέξια” κείμενα τους στον αθηναϊκό Τύπο. Να περιμένουμε, άραγε, ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην υπόθεση της Κύπρου; Με “τράμπες” στα ελληνοτουρκικά;

Για την ώρα, πάντως, αν ρωτήσετε σημαίνοντες παράγοντες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, ποια στρατηγική ακριβώς έχουν κατά νου για την Κύπρο και ποια στρατιωτικά σχέδια, με δεδομένη την τουρκική στόχευση, το πιθανότερο θα είναι να εισπράξετε απλανή βλέμματα ή παγωμένα μέσα στο χρόνο διπλωματικά σλόγκαν του είδους “η Λευκωσία αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται”. Όχι, σίγουρα δεν είναι στην αθηναϊκή πολιτική μόδα αυτό τον καιρό το Κυπριακό, αλλά δεν χάνουμε τίποτε να το παρακολουθούμε με προσοχή, καθώς οι “καραμπόλες” του πολέμου ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί να αγγίξουν προσεχώς και την Ανατολική Μεσόγειο.