Όταν η Αθήνα καταπίνει τη γλώσσα της, η Νούλαντ μας φταίει;

Η κατάσταση στην Ουκρανία αγριεύει ολοένα και περισσότερο με την Ελλάδα να επηρεάζεται πολυδιάστατα. Η Αθήνα προχώρησε χθες στην απέλαση 12 Ρώσων διπλωματών και σε “ανταμοιβή”, η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτώρια Νούλαντ, κατά την επίσκεψή της, με το ανάλογο ύφος, επιχείρησε αφενός να ενταφιάσει τον αγωγό EastMed, αφετέρου δεν παρέλειψε και να μας καλέσει να ενσωματώσουμε την Τουρκία στα ενεργειακά σχέδια απεξάρτησης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες στην περιοχή.

Κάθε χώρα που διαθέτει τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό, θα είχε λόγο να αισθάνεται σοβαρά προσβεβλημένη. Όσον αφορά στην απέλαση των Ρώσων διπλωματών, μια σοβαρή χώρα δεν θα είχε συγκαλύψει το πρόβλημα τόσα χρόνια, αλλά θα το είχε ερευνήσει εγκαίρως. Διότι κάποιες πληροφορίες μιλούν για τετραψήφιο αριθμό ατόμων και οντοτήτων των οποίων η δράση τελεί υπό διερεύνηση. Το ότι οι ελληνικές αρχές δεν είχαν κινηθεί, οδηγούσε στο λογικό συμπέρασμα ότι οι “δράσεις” των Ρώσων στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των εθνικών τους συμφερόντων (προώθηση θέσεων σε όλους τους τομείς μέσω παροχής κινήτρων), θεωρούνταν ανεκτές.

Τα συμπεράσματα της έρευνας δεν ήταν ανάγκη να δημοσιοποιηθούν, αλλά θα χρησιμοποιούνταν στο πλαίσιο των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας. Η στάση αυτή θα είχε προβάλλει την εικόνα μιας σοβαρής χώρας στη Μόσχα και θα είχε ορίσει συγκεκριμένο πλαίσιο. Η γνωστή φοβικότητα της Αθήνας, όμως, ευθύνεται κατά προτεραιότητα για τη σημερινή κατάσταση.

Μία ημέρα νωρίτερα, το State Department είχε φροντίσει να ξεκαθαρίσει την άποψή του ότι θα πρέπει να πουληθούν στην Τουρκία 40 μαχητικά F-16 στην πλέον σύγχρονη έκδοση του (Block 70/72), καθώς επίσης και να εγκριθεί η αναβάθμιση άλλων 80. Αναρωτιέται κάθε καλόπιστος για το που το πάει το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών και ειδικά η εν λόγω κυρία.

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, ποια είναι άραγε η σκοπιμότητα της συνάντησης μίας υφυπουργού με τον Έλληνα πρωθυπουργό; Ας έβλεπε τον υπουργό Εξωτερικών κι αυτό διότι εκπροσωπεί τις ΗΠΑ. Κανονικά, με τέτοια συμπεριφορά, θα έπρεπε να την είχε συναντήσει μόνο ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Είναι μάλλον γελοίο να μας ικανοποιούν τετριμμένες και άνευ ουσίας δηλώσεις, ότι η Ελλάδα «είναι πυλώνας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή». Η συμπεριφορά της κυρίας εξισώνει τη συγκεκριμένη διπλωματική φρασεολογία με το “χρήσιμος ηλίθιος” και αποτελεί απόδειξη του ότι η Ελλάδα στην Ουάσιγκτον θεωρείται δεδομένη, “κράτος-πελάτης”, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Προς τι η παρουσία της Νούλαντ; 

Θα είχε ενδιαφέρον να διευκρινιστεί εάν τη συνέντευξη στην “Καθημερινή” η Νούλαντ την παραχώρησε διά ζώσης ή μέσω γραπτών ερωτήσεων. Ίσως έτσι εξηγείται ότι απέφυγε “ενοχλητικά” ερωτήματα. Πώς άραγε η ίδια να κηρύσσει ανά τον κόσμο το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα και να το ξεχνά προκλητικά όταν η συζήτηση αφορά την Τουρκία.

Γιατί να μην το κάνει όμως όταν και εντός του ελληνικού πολιτικού και μιντιακού συστήματος προωθούνται τα “δίκαια” της Τουρκίας; Κι αυτό, όταν ουδείς αμφισβητεί τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως αυτά προβλέπονται από το διεθνές δίκαιο. Αντίθετα, είναι η Άγκυρα που συστηματικά αμφισβητεί και παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα, ακόμα και κυριαρχία της Ελλάδας.

Η Ελλάδα αποδέχεται την Συνθήκη της Λωζάννης, με την οποία απώλεσε πληθυσμούς και δυνάμει δικαιώματα στις μικρασιατικές ακτές. Είναι η Τουρκία που αμφισβητεί την εν λόγω Συνθήκη, δηλώνοντας ότι “ασφυκτιά”, λόγω των ελληνικών νησιών! Εν ολίγοις, όποιος στην Ελλάδα δικαιολογεί με διάφορους τρόπους την τουρκική στάση, καθίσταται αντικειμενικά συνεργός του τουρκικού επεκτατισμού.

Δυστυχώς, κατά την παρουσία της Νούλαντ στην Αθήνα, δεν βρέθηκε κάποιος Έλληνας αξιωματούχος να της πει ευθέως ότι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα προηγούνται των συμμαχικών και η εξυπηρέτησή τους είναι το βασικότερο κίνητρο συμμετοχής της χώρας σε μια συμμαχία. Κατά συνέπεια, ελάχιστη υποχρέωση του ΝΑΤΟ είναι να τοποθετείται με σαφήνεια και όχι αμφίσημα.

Επίσης, από τη στιγμή που ο καταστατικός χάρτης της Ατλαντικής Συμμαχίας αναφέρεται παντού στην τήρηση της διεθνούς νομιμότητας, είναι τουλάχιστον προκλητικό Αμερικανός αξιωματούχος να τοποθετείται με τρόπο που να υπονοεί την παράκαμψη των κανόνων του διεθνούς δικαίου και το ότι η “σύμμαχος” Τουρκία νομιμοποιείται να αρνείται την ένταξή της στο πλαίσιό του.

Που είναι το πρόβλημα

Η προκλητικότητα της κυρίας Νούλαντ έφτασε στο σημείο να μας υποδείξει ότι το υγροποιημένο φυσικό αέριο (και δη το αμερικανικό!) είναι η λύση, διότι το πρόβλημα με το φυσικό αέριο είναι προσωρινό και σε μια δεκαετία θα έχουμε όλοι “πρασινίσει”. Χωρίς να μπει κανείς στην ουσία της αναφοράς της, τα λόγια της αρκούν για να αποδείξουν το κόστος της σκόπιμης ολιγωρίας του πολιτικού συστήματος στον τομέα της έρευνας για υδρογονάνθρακες. Μήπως οι συστάσεις από αμερικανικής πλευράς για το… πράσινο μέλλον ήταν παρόμοιες και τότε. Εάν δεν είχε ολιγωρήσει η χώρα, σήμερα δεν θα ήταν μέρος του προβλήματος αλλά της λύσης. Για την ίδια και για την Ευρώπη.

Συμπερασματικά, το λιγότερο που θα έπρεπε να έχει εισπράξει η Νούλαντ κατά την παραμονή της στην Αθήνα είναι την ελληνική δυσαρέσκεια για την προσβλητική της στάση. Είναι, δε, εξαιρετικά αμφίβολο εάν η Αμερικανίδα υφυπουργός, με τον τρόπο που τοποθετήθηκε εκφράζει την αμερικανική πολιτική συνολικά, ή τις απόψεις τμήματος του κατεστημένου της χώρας της.

Διότι όπως αποδεικνύεται και σε ελληνικό έδαφος, η συνταγματική εξισορρόπηση (checks and balances) ανάμεσα στους πυλώνες εξουσίας στις ΗΠΑ, ήταν σοφή, διότι προστατεύει τη χώρα από την κατάχρηση εξουσίας. Η στάση της Νούλαντ απέναντι σε μια χώρα που έχει δώσει τα πάντα στις ΗΠΑ στο πλαίσιο της συμμαχικής στρατηγικής, χωρίς να έχει εξασφαλίσει κάτι χειροπιαστό ως αντάλλαγμα, καθιστά τη στάση της διπλά προσβλητική. Αν θέλουμε να είμαστε όμως δίκαιοι, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κάθε Νούλαντ, αλλά στην Αθήνα…