Όταν η Ελλάς απειλείται με πόλεμο αποκτά δικαίωμα για προληπτικό πλήγμα

Αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα κάθε κράτους –με βάση το διεθνές δίκαιο– η ένοπλη αυτοάμυνα, όταν υπάρχει παραβίαση της εθνικής του κυριαρχίας και κυρίως όταν δέχεται επίθεση. Η Ελλάδα σήμερα υφίσταται και τα δύο. Εδώ και αρκετό καιρό ο Ερντογάν έχει εισβάλει μέσα σε χώρο ελληνικής ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας. Κι αυτές τις ημέρες, με πρόσχημα απειλεί ευθέως την Ελλάδα με πόλεμο.

Η Τουρκία δεν θίγει μόνο κάποια “μακρινά” κυριαρχικά δικαιώματα, όπως προσπαθούσε όλο το προηγούμενο διάστημα να μας πείσει το εγχώριο σύστημα παραπληροφόρησης. Αμφισβητεί τη νομική υπόσταση και την ελληνικότητα όλων των νησιών του ανατολικού Αιγαίου κι όχι πλέον μόνο την ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα τους. Με άλλα λόγια, η Τουρκία δεν διεκδικεί κάποιο μεγαλύτερο κομμάτι ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας από αυτό που θεωρούμε εμείς ότι της αναλογεί. Ωμά υποστηρίζει πως τα ελληνικά νησιά δεν έχουν κυριαρχικά δικαιώματα και τον τελευταίο χρόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σ’ αυτά.

Ουσιαστικά, προσπαθεί να επιβάλει μια γεωπολιτική πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία ολόκληρη η νησιωτική Ελλάδα στο Αιγαίο δεν υφίσταται. Και όταν μια χώρα δεν έχει δικαίωμα να ασκεί κυριαρχία σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της επικράτειάς της, ακυρώνεται γενικότερα ως χώρα. Με άλλα λόγια, η Τουρκία έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία “εξαφάνισης” της Ελλάδας από τον παγκόσμιο χάρτη ως κανονικό κράτος. Διεξάγει, δηλαδή, έναν ιδιότυπο ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον μας.

Εδώ και μερικές ημέρες έχουν φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα οι πολεμικές απειλές εναντίον της Ελλάδας. Ο Ερντογάν ξεκάθαρα προαναγγέλλει πόλεμο κατά της Ελλάδας. Κι αυτό ενεργοποιεί το δικαίωμα της Ελλάδας στην αυτοάμυνα. Όταν ένα κράτος, καθαρά και ξάστερα, λέει σε ένα άλλο ότι προτίθεται να του επιτεθεί, το αμυνόμενο κράτος έχει ξεκάθαρα το δικαίωμα να υπερασπίσει την ύπαρξή του μέχρι και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία. Σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεούται να περιμένει παθητικά να δεχθεί πρώτο την επίθεση, ώστε μετά να δικαιούται να αμυνθεί.

Άρα, δεν ισχύουν κάποιες απόψεις που διακινούνται και στην Αθήνα, σύμφωνα με τις οποίες αν είναι να γίνει κάτι, θα πρέπει πρώτα η Ελλάδα να υποστεί πολεμική επίθεση και μετά να προτάξει την όποια αντίσταση. Σύμφωνα με αυτές τις απόψεις, αν η Ελλάδα δεν λειτουργήσει ως παθητικός αποδέκτης των τουρκικών πολεμικών πρωτοβουλιών «θα απομονωθεί», «θα υποστεί συνέπειες από τη διεθνή κοινότητα» και παρόμοια άλλα σοφίσματα.

Προληπτικό πλήγμα

Με βάση τις τελευταίες δηλώσεις Ερντογάν, Τούρκων αξιωματούχων και βέβαια των τουρκικών Μίντια, η Τουρκία είναι αποφασισμένη να υποστεί αν χρειαστεί και μεγάλες ανθρώπινες θυσίες, ώστε να επιβάλει τις θέσεις της. Οι δηλώσεις αυτές δείχνουν πως πιθανόν οι Τούρκοι θέλουν να σύρουν την Ελλάδα σε έναν πολεμικό μαραθώνιο, εκμεταλλευόμενοι το πληθυσμιακό τους πλεονέκτημα και τον εθνικιστικό-επεκτατικό φανατισμό που κυριαρχεί στις μάζες, με στόχο να την εξαντλήσει.

Το ενδεχόμενο αυτό θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της σκοπιμότητας ενός ελληνικού συντριπτικού πρώτου πλήγματος, με στόχο να αδρανοποιηθούν τα επιθετικά “κεντριά” της Τουρκίας. Το ζήτημα δεν είναι καθόλου εύκολο και ούτε απαλλαγμένο από παγίδες. Δεν πρέπει, όμως, να είναι και εξ υπαρχής απορριπτέο. Υπό ορισμένες συνθήκες, οι οποίες τείνουν να διαμορφωθούν στο ελληνοτουρκικό μέτωπο, ενδέχεται να καθίσταται και η πιο ορθολογική επιλογή. Κι αυτό για να αποφύγουμε τον παρατεταμένο πόλεμο και τις καταστροφές που αυτός θα φέρει.

Με άλλα λόγια, η λογική να “αποφύγουμε πάση θυσία τον πόλεμο”, πιθανώς να είναι πλέον εκτός πραγματικότητας, αν όντως –όπως φαίνεται και όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι κυβερνώντες, αλλά και οι αντιπολιτευόμενοι, επαναλαμβάνουν με δυνατή φωνή– η Τουρκία έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε πολεμική δράση κατά της χώρας μας. Αν πράγματι είναι έτσι, η Ελλάδα οφείλει να σκεφθεί σοβαρά μήπως είναι προτιμότερο να θέσει την σύγκρουση στα δικά της μέτρα, όχι να προσαρμοστεί στα μέτρα που θα επιλέξει και βολεύουν την Άγκυρα.

Ας το πούμε αλλιώς: η Ελλάδα έχει ζωτικό συμφέρον να περιορίσει τον κίνδυνο εγκλωβισμού της σε μια παρατεταμένη πολεμική αναμέτρηση, η οποία θα αποβεί σε βάρος της. Αυτό σημαίνει ότι οφείλει, αν μην τι άλλο, να εξετάσει σοβαρά την περίπτωση αδρανοποίησης των τουρκικών επιθετικών ικανοτήτων, δια ενός προληπτικού πλήγματος. Επαναλαμβάνουμε ότι πρόκειται για μία έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά δύσκολη απόφαση, η οποία, μάλιστα, είναι απολύτως ξένη από τον τρόπο σκέπτεσθαι του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Κι αυτά καθιστούν σχεδόν αδύνατη ακόμα και την θεωρητική εξέταση ενός τέτοιου ενδεχομένου. Αλλά και στην απίθανη περίπτωση που με ένα μαγικό τρόπο η Αθήνα αποφάσιζε να προβεί σ’ ένα προληπτικό πλήγμα είναι δεδομένο πως η ίδια η κουλτούρα των ελληνικών αρχουσών ελίτ, ακόμα και της ίδιας της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας θα ήγειρε εμπόδια, υπονομεύοντας την αποτελεσματικότητα μίας τέτοιας ενέργειας.

Πολύ περισσότερο σήμερα, που λόγω του πολέμου στην Ουκρανία η Ουάσινγκτον και οι δυτικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες θέλουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν την ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, αλλά αποφεύγουν επιμελώς να προσφέρουν στην Ελλάδα εγγυήσεις ασφαλείας, ούτε καν να προειδοποιήσουν την Άγκυρα ότι θα πληρώσει βαρύ κόστος εάν επιχειρήσει να υλοποιήσει τις ρητές απειλές της.