Όταν ο Φιντάν κουβεντιάζει με την “εκλιπούσα” με φόντο τα ευρωτουρκικά

Πρέπει, ωστόσο, να αναφερθεί ότι η κινητικότητα έχει προκληθεί από τις ενέργειες της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία συστηματικά και μεθοδικά οδήγησε τις εξελίξεις στη Γενεύη. Στη Γενεύη δεν λύθηκε το Κυπριακό, ούτε καν αποφασίσθηκε επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Κανείς δεν το ανέμενε τούτο. Γίνεται μια προσπάθεια. Είμαστε στην αφετηρία. Η μη κινητικότητα, η απραξία ποιόν εξυπηρετεί; Τον κατακτητή, που βολεύεται με την ακινησία, η οποία προσφέρει πεδίο στην κατοχική δύναμη να επιβάλλει τετελεσμένα και για να πιέζει για αναγνώριση της αποσχιστικής οντότητας.

Ακόμη και να μην συμφωνεί κάποιος, ή δεν βλέπει δυνατότητα να προχωρήσει η πρωτοβουλία αυτή της Λευκωσίας, δεν μπορεί παρά να αναμένει την έκβασή της. Τουλάχιστον εγκαταλείπεται η απραξία και παράλληλα φαίνεται να γίνεται προσπάθεια να ξεπερασθούν αδιέξοδες πορείες προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις. Τούτα, βέβαια, θα επιβεβαιωθούν στη διαπραγμάτευση, όταν και όποτε ξεκινήσει.

Τι παρακολουθούμε όμως στο εσωτερικό τις τελευταίες ημέρες; Στο παρελθόν, ακόμη και να μην μιλούσαν στην τουρκική πλευρά, απέφευγαν να επαναλάβουν τις θέσεις τους ( χωρίς να τις αναιρούν), θεωρείτο από κάποιους “πρόοδος”. Θυμάστε και τις “δεήσεις” που γίνονταν για να κερδίσει τις εκλογές ο Ερντογάν, τον οποίον θεωρούσαν “σωτήρα”. Οι λογικές των “χαρούμενων”, των “πρόθυμων” να ανακαλύψουν διαφοροποιήσεις εκφράζουν μια πολιτική τάση. Τάση, που εκφράζει πρωτίστως μια πολιτική σκέψη βυθισμένη στις ψευδαισθήσεις. Εκφράζουν μια αδιέξοδη πολιτική. Πώς, όμως, αντιμετωπίζεται από κάποιους η Γενεύη, κυρίως από τη σχολή σκέψης, που περιγράφηκε πιο πάνω; Διαμορφώνουν τη θέση τους στη βάση ενός άλλου πλέον κριτηρίου. Το κριτήριο ότι δεν θέλουν τον Πρόεδρο.

Το να διαφωνεί κάποιος είναι δημοκρατία. Η στάση τους, ωστόσο, φαίνεται, να καθορίζεται με μη πολιτικούς όρους και με τις λογικές του “δώστα όλα”. Κάποιοι μέχρι και διαφοροποίηση του Τατάρ εντόπισαν και τον πίστωσαν και με… δεξιοτεχνικούς χειρισμούς. Ο κατοχικός ηγέτης τους διέψευσε, βέβαια, πριν στεγνώσει το μελάνι. Όπως και ο Φιντάν, τον οποίο σε κάποια στιγμή τον χαρακτήρισαν τον μόνο κερδισμένο, που ξεγέλασε τους Ελληνοκύπριους! Και η προσέγγιση αυτή προέρχεται από αυτούς που επιμένουν πως είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά αυτή που πρέπει να κάνει υποχωρήσεις. Πρέπει να κάνει δώρα στην κατοχική πλευρά, ώστε να προχωρήσει η διαδικασία. Αυτό ήθελαν και στη Γενεύη. Αυτό θέλουν διαχρονικά.

Μετά την Γενεύη

Η Γενεύη δεν είναι το τέλος του δρόμου. Η Γενεύη ανέδειξε τουλάχιστον ότι μπορούμε να παίξουμε το ευρωπαϊκό χαρτί, να αξιοποιηθούν οι διεθνείς συγκυρίες. Ένα διεθνές ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται στα στενά όρια του… μικρού χωριού. Μια τακτική, όταν αξιοποιεί τις συγκυρίες και τα δεδομένα, μπορεί να παράγει αποτέλεσμα.

Το θέμα είναι πως και η Τουρκία αξιοποιεί τις συγκυρίες αλλά δεν διαφοροποιείται επί της ουσίας, στο θέμα της συνεχιζόμενης κατοχής. Ωστόσο, φαίνεται να αναγνωρίζει πως η πορεία προς τους ευρωπαϊκούς της στόχους, κυρίως η συμμετοχή στους μηχανισμούς άμυνας, θα περάσει, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, από την Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος-μέλος της ΕΕ. Θα περάσει από την “εκλιπούσα” Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτό το αντιλαμβάνεται η κατοχική δύναμη και ενόψει τούτου έκανε προσεκτικούς χειρισμούς.

Δεν άλλαξε η Τουρκία. Δεν θέλει λύση εκτός κι αν τα πάρει όλα. Δεν θέλει λύση, εκτός κι εάν στη ζυγαριά θα τοποθετήσει τα ευρωπαϊκά, που έχουν γεωπολιτική και οικονομική βαρύτητα και στην άλλη πλευρά τη λύση του Κυπριακού και αποφασίσει τι την εξυπηρετεί περισσότερο. Και το ζητούμενο είναι να είμαστε έτοιμοι. Για να μην τα πάρει όλα η Τουρκία και να φύγει. Το ζητούμενο είναι να βρισκόμαστε μονίμως στην εξίσωση των διεργασιών. Την ώρα που οι Ευρωπαίοι και ο ΓΓ του ΟΗΕ θέλουν να συνεργασθούν για λύση, αυτό είναι προς αξιοποίηση και κεφαλαιοποίηση. Αμφότεροι οι Οργανισμοί έχουν ανάγκη από μια επιτυχία. Εμείς; Τα μάτια μας… δεκατέσσερα.