Πάσχα “κεκλεισμένων των θυρών” – Η κρίση ως ευκαιρία

Οι δοκιμασίες προσγειώνουν τους ανθρώπους στις πραγματικότητες. Αυτό το Πάσχα θα το θυμόμαστε για πάντα. Όπως και τη χρονιά που διανύουμε το 2020. Αυτή η χρονιά θα αποδειχθεί πολύ χειρότερη από το 2013 και η κρίση που θα προκληθεί θα είναι μεγαλύτερη εκείνης της περιόδου 2010-2015.

Σε περιόδους κρίσης κρίνονται συμπεριφορές και αξιολογείται η διαχείριση, η αντιμετώπιση της. Πολλά, όμως, αναμένονται να γίνουν στην περίοδο που θα ακολουθήσει. Θα είναι δύσκολη η συνέχεια και θα επιβεβαιωθούν, φευ, οι αδυναμίες του συστήματος. Ένα σύστημα σε παρατεταμένη κρίση και παρακμή, δέχεται καθοριστικά κτυπήματα από την πανδημία.

Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος, μόλις περάσει η πανδημία, να ξεχαστούν όλα και να επανέλθουν όλοι σε μια “κανονικότητα”, με συμπεριφορές από τα παλιά. Να επανέλθουμε στην εδραιωμένη αντίληψη ότι η πολιτική και οικονομική διαχείριση, θα γίνεται με βάση το συμφέρον μιας μικρής ελίτ και όχι το συλλογικό.

Θα μπορέσουμε με την εκρίζωση της πανδημίας, να θεραπευθούν διαχρονικές παθογένειες και στρεβλώσεις; Πόσο αυτό είναι εφικτό; Δύσκολο. Επειδή εξυπηρετούνται κάποιοι να έχουν κοντή μνήμη. Γιατί προφανώς έτσι τους εξυπηρετεί και τους συμφέρει. Να διαιωνίζεται μια κατάσταση πραγμάτων, που αφήνει “μαύρες τρύπες” και στρεβλώσεις, για να λειτουργούν ως τροχοπέδη.

Συνήθως μια οικονομική κρίση, στην προκειμένη περίπτωση ως αποτέλεσμα του κορονοϊού, έχει ανατρέψει σχεδιασμούς και προπαντός το βιοτικό επίπεδο. Δεν είναι πολύ νωρίς για να διαπιστωθεί τούτο. Φαίνεται ήδη και βιώνεται. Το ζητούμενο είναι να αντιμετωπιστεί και να μην αφεθεί ανεξέλεγκτα να οδηγήσει σε φτωχοποίηση.

Εκτός λογικής οι συμπεριφορές “ταλιμπάν”

Πάσχα λοιπόν “κεκλεισμένων των θυρών”. Το επέβαλε η πανδημία. Θα ισχύσουν εκ των πραγμάτων τα περιοριστικά μέτρα. Επιβάλλεται να τηρηθούν, από όλους χωρίς εξαιρέσεις. Γι’ αυτό και δεν μπορούν να ερμηνευθούν με τη λογική οι ενέργειες κάποιων στο χώρο της Εκκλησίας. Το “αντάρτικο” που ξεσηκώθηκε επιβεβαιώνει δογματικές λογικές, όπου η αγάπη προς τον άνθρωπο υποβαθμίζεται για χάριν ενός θρησκολαϊκισμού.

Τέτοιες προσεγγίσεις, υποβαθμίζουν την ασφάλεια των πολιτών και τη δημόσια υγεία. Εάν τούτο δεν το αντιλαμβάνονται, τότε το θέμα είναι πιο σοβαρό. Εάν δεν τελεστούν λειτουργίες δεν χάνεται, για τους θρήσκους, η πίστη. Η πίστη, όπως λένε στην Εκκλησία, είναι παντού.

Το μόνο, πάντως, που λείπει σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε με την πανδημία, είναι να παρακολουθούμε συμπεριφορές ταλιμπάν. Ο αυτοπεριορισμός προσφέρεται και για ενδοσκόπηση, προσφέρεται και πρέπει να αξιοποιείται στο έπακρο. “Συναντούμε” όσα δεν έχουμε χαρεί και δεν έχουμε ενσκήψει όσο έπρεπε. Αυτό να μας γίνει συνήθεια.

Τα πραγματικά μηνύματα

Μέρες που είναι, η σκέψη είναι στραμμένη στη συνεχιζόμενη κατοχή. Εκεί που ορθώνεται το συρματόπλεγμα της κατοχής, που δεν μπορεί να σταματήσει τις μνήμες και την προσδοκία. Εκεί που δεν μπορεί καμία κατοχική δύναμη, δια της ισχύος, να σταματήσει την ελπίδα και το πάθος για απελευθέρωση. Το τραγικό θα είναι, μετά την πανδημία, να επανέλθουμε στα ίδια.

Με τα ξεφτισμένα μοντέλα λύσης, που εκφράζουν τις επιδιώξεις του τουρκικού εθνικισμού. Η διαχείριση του κορονοϊού από την τουρκική πλευρά πρέπει, επιτέλους, να ξυπνήσει και όσους ζουν στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Τα επαναλαμβανόμενα, ξύλινα στο λόγο και στις ανακοινώσεις, μηνύματα παραμένουν αρχειοθετημένα για να ανασύρονται κάθε χρόνο για χρήση. Είναι εκείνα τα μηνύματα, που περνούν απαρατήρητα.

Φέτος τα αληθινά μηνύματα τα εισπράττουμε από τους επαγγελματίες υγείας της πρώτης γραμμής. Μέσα από τις στολές προστασίας, που μοιάζουν με εκείνες των αστροναυτών, διαμηνύουν πως μπορούμε να καταφέρουμε. Όχι γιατί κάποιοι, λίγοι, δίνουν τη μάχη για εμάς τους υπόλοιπους. Αλλά επειδή δίνουν το σύνθημα πως υπάρχουν δυνάμεις και δυνατότητες για αντιμετώπιση των επιθέσεων, από όπου κι εάν αυτές προέρχονται.

Την ίδια ώρα, οι επιστήμονες που έχουν διαμορφώσει το ακολουθούμενο μοντέλο αντιμετώπισης της πανδημίας καθορίζουν το πεδίο δράσης και η κοινωνία ακολουθεί. Αποτελεί και τούτο ένα παράδειγμα για τις δυνατότητες που υπάρχουν. Από την κρίση δημιουργούνται ευκαιρίες, προοπτικές. Για να μην επανέλθουμε στη μιζέρια, πρέπει να γίνουν ανατροπές. Η Ανάσταση να σημάνει επανάσταση.