Πήγε καλά η εκδήλωση στον Λευκό Οίκο για την 25η Μαρτίου;

Φυσικά, τα εθνικά συμφέροντα δεν καθορίζονται από προσωπικές συμπάθειες, όπως άλλωστε έδειξε η αδυναμία της καλής χημείας μεταξύ Μπάιντεν και Μητσοτάκη να επιφέρει απτά θετικά αποτελέσματα για την Ελλάδα (π.χ., άνθρακας ο επαγγελθείς εξοπλιστικός θησαυρός Μπλίνκεν με δωρεάν παραχωρήσεις πολεμικών πλοίων, κτλ, αμερικανική ανοχή της υλοποίησης της “Γαλάζιας Πατρίδας” από την Τουρκία, κ.α.). Παρομοίως, η κακή σχέση Μπάιντεν-Ερντογάν (ο Τούρκος πρόεδρος δεν βρέθηκε στον Λευκό Οίκο επί θητείας του προκατόχου του Τραμπ) δεν εμπόδισε την σύναψη συμφωνίας για την αναβάθμιση των τουρκικών F-16 από τις ΗΠΑ.

Άλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή της πρόσφατης εκδήλωσης για την 25η Μαρτίου υπήρξε η πολυσυζητημένη προσφώνηση του Αμερικανού προέδρου Τραμπ από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, ο οποίος τον παρομοίασε… με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, χαρίζοντάς του και έναν σταυρό ευλογίας, με την ευχή να του χαρίζει την νίκη, όπως και στον μεγάλο αυτοκράτορα της Ρωμιοσύνης. Η κίνηση αυτή σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τα ελληνικά μέσα, ενώ ως εικός, γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί και ως δήθεν απόδειξη των στενών σχέσεων Τραμπ-Ελπιδοφόρου, μολονότι ο τελευταίος έχει αφήσει ένα μάλλον φιλελεύθερο αποτύπωμα από την έλευσή του στις ΗΠΑ προς εξαετίας.

Η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος παραλληλισμός δεν ήταν η πρώτη φορά που έχει συγκριθεί Αμερικανός πρόεδρος με μεγάλο ιστορικό ηγέτη του Ελληνισμό, αφού ο άμεσος προκάτοχος του σημερινού αρχιεπισκόπου είχε, σε παλιότερη εκδήλωση για την 25η Μαρτίου το 2009, παροτρύνει τον Πρόεδρο Ομπάμα να μιμηθεί τον Μεγάλο Αλέξανδρο και να λύσει τον γόρδιο δεσμό σε θέματα που απασχολούν τον Ελληνισμό, όπως η θρησκευτική ελευθερία για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Κυπριακό και το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων. Είδαμε, βέβαια, πόσο περίφημα πήγαν αυτά τα θέμα μέχρι στιγμής…με ένα μέρος της ευθύνης, ειδικά όσον αφορά στο τελευταίο ζήτημα, να αποδίδεται στην διπλωματική αβελτηρία και ιδεοληψία διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων.

Ο Τραμπ και οι ρητορείες στον Λευκό Οίκο

Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας, οι όπου γης Χριστιανοί έχουν μεγάλη ανάγκη από έναν παγκόσμιο ηγέτη που ενδιαφέρεται να τους προστατέψει από τους απηνείς διωγμούς που εξαπολύονται εναντίον τους. Ειδικά στην Μέση Ανατολή, η εμπλοκή ενός προστάτη του Χριστιανισμού κρίνεται αναγκαία όσο ποτέ… διότι οι τοπικοί Χριστιανικοί πληθυσμοί βιώνουν μια εξόφθαλμη εθνοκάθαρση ή μάλλον γενοκτονία. Ωστόσο, ο απομονωτισμός που έχει διακηρύξει ο κ. Τραμπ δεν μοιάζει να είναι συμβατός με τον ρόλο αυτό, ούτε δικαιολογεί μέχρις στιγμής την συγκεκριμένη παρομοίωση με τον Μεγάλο Κωνσταντίνο… όμως η ιστορία είναι γεμάτη από εκπλήξεις.

Εννοείται ότι η συγκεκριμένη διατύπωση ήταν υπερβολική και θα ήταν προτιμότερο ο αρχιεπίσκοπος να ευχόταν απλά στον πρόεδρο το όμορφο και συμβολικό δώρο του σταυρού να του φέρνει την ίδια ευλογία και προστασία που χάρισε στον μεγάλο αυτό άγιο και ισαπόστολο της Ορθοδοξίας, χωρίς να προχωρήσει σε κάποια λεκτική ακροβασία.

Επίσης, όταν οι αναφορές στην Κωνσταντινούπολη (και μάλιστα ως Ιστανμπούλ) ξεπερνούν τις αντίστοιχες στην σημερινή ελληνική επικράτεια (π.χ. θα ήταν καλό να ακούγεται και η χρήση του όρου «Μακεδονία» από ελληνικά χείλη) από τον επίσημο ομιλητή της Ομογένειας και μάλιστα χωρίς να εκφράζεται κάποια αξίωση, όπως η μεταβολή της Αγιάς Σοφιάς στην προτέρα κατάσταση, κτλ., υπάρχει εναργέστατο οργανωτικό και επικοινωνιακό πρόβλημα. Το γεγονός αυτό από μόνο του καθιστά την ανάγκη μιας πιο πλουραλιστικής εκπροσώπησης του Ελληνισμού σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις έκδηλη.

Το θέμα είναι αλλού όμως. Το κατά πόσο δόκιμο είναι τα ρητορικά σχήματα που μετέρχεται ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ενώ υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά οργανωτικά θέματα της ομογένειας που παραμένουν άλυτα οφείλει να μας προβληματίζει. Για άλλη μια χρονιά, π.χ., η διανομή των προσκλήσεων στην εν λόγω εκδήλωση σχολιάστηκε αρνητικά από τα ΜΜΕ. Φυσικά, επειδή φροντίζουμε να εξωτερικεύουμε «τα του οίκου» μας, γίνονται γνωστά και εν «δήμω», με αποτέλεσμα να τσαλακώνεται η εικόνα μας. Πώς είναι δυνατόν να ασκηθεί σοβαρή πίεση υπέρ των εθνικών μας θεμάτων και να δρούμε αποτελεσματικά ως ομογένεια όταν τόσα χρόνια τώρα δεν έχει δημιουργηθεί ένας μηχανισμός για να προωθηθεί η δίκαιη διανομή των προσκλήσεων, χωρίς εκδικητικούς αποκλεισμούς και παρεμβάσεις;

Δεν αρκεί ένας εορτασμός στον Λευκό Οίκο

Πέρα από τα εθνικά θέματα και τις επιβουλές τρίτων χωρών εις βάρος του Ελληνισμού, η χρόνια έλλειψη κάποιας άρτιας και πλατιάς αποτελεσματικής οργανωτικής δομής δυσχεραίνει και την επίλυση εσωτερικών προκλήσεων, όπως η συντήρηση ελληνικών κοινοτικών σχολείων, η προώθηση της γλωσσικής και πολιτιστικής μας παρακαταθήκης, κτλ. Για παράδειγμα, δεδομένης της εκπεφρασμένης θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης υπέρ εναλλακτικών επιλογών στην δημόσια εκπαίδευση, στην εκδήλωση αυτή θα μπορούσε να εκφραστεί και το ενδιαφέρον των ελληνικών κοινοτικών σχολείων να συνεργαστούν με τις αμερικανικές αρχές για χρηματοδότηση και διεύρυνση του έργου τους διαμέσου κρατικών επιχορηγήσεων.

Γενικώς, εάν συγκρίνει κανείς την αρτιότητα οργάνωσης άλλων εθνικών μειονοτήτων της Διασποράς, με κορυφαίο παράδειγμα την εβραϊκή κοινότητα, καταλαβαίνει αμέσως πόσο υστερεί στον τομέα αυτό η ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ. Αυτό είναι πράγματι τραγελαφικό αν σκεφθεί κανείς πόσο καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της Ελληνικής Διασποράς στην οργάνωση και διεξαγωγή της επανάστασης του 1821.

Η παρατήρηση αυτή αφορά και σε κάτι ακόμη πιο γενικό… την παθολογική ευθυνοφοβία και αναζήτηση από μηχανής θεών για την επίλυση ζωτικών για τον Ελληνισμό θεμάτων. Πρόκειται για μια θλιβερή διαπίστωση που ήκιστα αρμόζει σε έναν λαό που υπερηφανεύεται ότι οι πρόγονοί του διατύπωσαν το σοφό γνωμικό «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Με λίγα λόγια, πέρα από τις κολακείες προς τους ξένους αρχηγούς όπως ο Τραμπ, θα πρέπει να ψάχνουμε και Έλληνες ηγέτες που θα είναι άξιοι να διαχειριστούν την κληρονομιά του Αλεξάνδρου και του Κωνσταντίνου, αλλά και τους αυριανούς ρήτορες, φιλοσόφους, στρατηγούς και δασκάλους που Γένους που θα μπορέσουν να οδηγήσουν τον Ελληνισμό εντός και εκτός ελλαδικής επικράτειας σε νέες επιτυχίες και λαμπρά πεδία δόξης.

Πέρα από τις θετικές συγκυρίες της εποχής, που πρέπει το δίχως άλλο να αξιοποιηθούν, όπως κάθε έθνος, χρειάζεται και το δικό μας να είναι αυτόφωτο για να προοδεύει. Για να βοηθηθεί από τρίτους, οφείλει πρώτα να αποδείξει ότι μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του και να έχει να προσφέρει και κάτι σε εκείνους από τους οποίους περιμένει βοήθεια. Αυτός είναι βασικός κανόνας, άσχετα με το ποιοι είναι οι ένοικοι του Λευκού Οίκου και του Μεγάρου Μαξίμου ή ποιοι είναι οι οιακοστρόφοι των κατά τόπους Εκκλησιών.