Πολεμικές οφειλές: Το προεκλογικό πυροτέχνημα και τα ευτελή γερμανικά κόλπα

Γράφει ο Δημοσθένης Κούκουνας

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε για μια ακόμη φορά να υποτιμήσει τη νοημοσύνη του ελληνικού λαού. Την παραμονή της αποχώρησής της από την εξουσία προέβη στο φραστικό και μόνο πυροτέχνημα ότι με ρηματική διακοίνωση επιζητεί να ρυθμιστούν οι γερμανικές πολεμικές οφειλές προς την Ελλάδα, στις οποίες περιλαμβανομένου του κατοχικού δανείου.

Ανεξάρτητα από τις προφανείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες, προκύπτει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα: Ότι δηλαδή στα τέσσερα χρόνια που η κυβέρνηση αυτή βρέθηκε στην εξουσία, δεν φαίνεται μέχρι σήμερα να έχει συναινέσει στην απεμπόληση του γερμανικού πολεμικού χρέους μέσα από μια μυστική συμφωνία. Μπορεί να μην διεκδίκησε την εξόφλησή του, αλλά δεν παραιτήθηκε από την αξίωση. Κάτι ανάλογο είχαν πράξει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις στα τελευταία χρόνια που πολύ καθυστερημένα πήραν είδηση ότι ‘κάτι’ μας χρωστούσε η μεταπολεμική Γερμανία.

Όπως και άλλοτε έχω σημειώσει, η μόνη ρεαλιστική και αδιαμφισβήτητη οφειλή της Ομοσπονδιακής Γερμανίας δεν είναι ένα αόριστο και νεφελώδες πλέγμα αποζημιώσεων λόγω ανθρωπιστικών και υλικών καταστροφών από την πολεμική περίοδο, αλλά το Κατοχικό Δάνειο. Περί όλων αυτών γίνεται εκτενής μνεία στο βιβλίο μου ‘Κατοχικό Δάνειο – Η όλη αλήθεια για το γερμανικό χρέος’, που εκδόθηκε το 2015.

Από το 2015 κυβέρνησε την Ελλάδα η κυβέρνηση Τσίπρα και θα πρέπει να της είναι ευγνώμων η γερμανική κυβέρνηση που στο διάστημα αυτό όχι μόνο δεν το διεκδίκησε ποτέ, αλλά κατόρθωσε και να μειώσει την πραγματική αξία του, παραλείποντας να προσδιορίσει το ακριβές ποσόν με τιμαριθμική βάση. Αποφεύγω να αναφερθώ στο έργο μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής, το πόρισμα της οποίας είναι –για να κυριολεκτήσω– μειοδοτικό. Αλλά και πέραν αυτής καθεαυτής της ουσίας του πορίσματος, που με επιζήμιο τρόπο για την ελληνική πλευρά συγχέει τα θέματα των επανορθώσεων και αποζημιώσεων με το κατοχικό δάνειο, δεν αξιώθηκε ποτέ η εξόφληση του γερμανικού χρέους.

Σημειώνω ότι και οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουν αποδεχθεί την ύπαρξη γερμανικής οφειλής που έρχεται από τη λήξη του πολέμου. Δεν αρνούνται ότι οφείλουν όσα καταλήστευσαν οι πρόγονοί τους από την Ελλάδα, καθώς γνωρίζουν ότι αν ξεσηκωνόταν μια κυρίαρχη ελληνική κυβέρνηση και απαιτούσε όσα οι ίδιοι οι κατακτητές αναγνώριζαν ότι πρέπει να της επιστραφούν, η χώρα μας θα δικαιωνόταν αμέσως από τη διεθνή Δικαιοσύνη.

Οι συνιστώσες του γερμανικού χρέους

Ποιο είναι όμως το συγκεκριμένο γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα; Είναι η παντοειδής καταλήστευση της ελληνικής οικονομίας και παραγωγής κατά την Κατοχή, προκειμένου –πέραν των προβλεπομένων από διεθνείς νόμους εξόδων κατοχής– να χρηματοδοτήσουν οι κατακτητές πολεμικές ενέργειες, όπως π.χ. η εκστρατεία του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική. Καταληστεύθηκε το παν τότε από την ελληνική παραγωγή, γεωργική, κτηνοτροφική, βιομηχανική, μεταλλευτική κλπ.

Με την αρχική συμφωνία του Μαρτίου 1942 στη Ρώμη, που συνήφθη ανάμεσα στους δύο κατακτητές, Γερμανούς και Ιταλούς, και την οποία κλήθηκε υποχρεωτικά να προσυπογράψει η κατοχική κυβέρνηση Αθηνών, προσδιορίσθηκε ότι τα ποσά που αντιστοιχούσαν σ’ αυτή την καταλήστευση θα επιστρέφονταν στην Ελλάδα με το τέλος του πολέμου. Βεβαίως το τέλος αυτό βρήκε τη Γερμανία κατεστραμμένη και στη συνέχεια διχοτομημένη, αλλά το Συνέδριο Ειρήνης του 1946 αναγνώρισε το γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα, αναβάλλοντας την εξόφλησή του για αργότερα.

Το 1953, αφού πλέον υπήρχαν δύο διάδοχα γερμανικά κράτη (το δυτικό και το ανατολικό), δόθηκε μια νέα χαριστική παράταση μέχρι την ενοποίησή τους οψέποτε θα γινόταν. Και τελικά, το 1990, όταν η Γερμανία ενώθηκε έλαβε και μια πενταετή προθεσμία να ρυθμίσει την οφειλή της προς την Ελλάδα. Συνεπώς, το 1995 η Γερμανία όφειλε απροφασίστως να εξοφλήσει το χρέος της αυτό, δηλαδή το Κατοχικό Δάνειο. Και ως κατ’ εξοχήν δόλιος κακοπληρωτής αδιαφόρησε εντελώς.

Σημειωτέον ότι πλέον, στα πενήντα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από το τέλος του πολέμου, η Γερμανία είχε γίνει σύμμαχος με την Ελλάδα στους κόλπους του ΝΑΤΟ και ισότιμος(;) εταίρος στην ΕΕ. Αλλά καθώς η Γερμανία γνώριζε πολύ καλά πόσο βάσιμη είναι η οφειλή της, αναζήτησε νομικίστικους τρόπους για να αποφύγει την αποπληρωμή. Και αβασάνιστα κατέληξε στην ευτελή μεθόδευση να μην υπογράφει Συνθήκη Ειρήνης με την Ελλάδα, οπότε θα έπρεπε –κατά τους διεθνείς νόμους– να έχουν ρυθμισθεί και οι οικονομικές οφειλές! Και με το επιχείρημα αυτό αρνείται να εξοφλήσει το Κατοχικό Δάνειο.

Αυτή λοιπόν είναι η ξεκάθαρη πραγματικότητα. Παριστάνουν τους φίλους, έχουν σφετερισθεί τα πάντα στην Ελλάδα ως δανειστές με προνομιακές μνημονιακές συμφωνίες, έχουν κατορθώσει να επιβάλουν όρους δουλοπαροικίας και ταυτόχρονα αρνούνται να υπογράψουν το πιο αυτονόητο: Συνθήκη Ειρήνης! Ώστε να μην πληρώσουν ποτέ τίποτε…