Πώς ακούστηκε η ήττα της Λεπέν στην Κύπρο

Το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία ακούστηκε με ανακούφιση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ευτυχώς δεν κέρδισε η Λεπέν. Κι αυτό δεν οφειλόταν στον Μακρόν, ο οποίος ήταν ο νικητής, αλλά στα αντανακλαστικά των Γάλλων ψηφοφόρων. Ούτε ο Μακρόν δεν μπόρεσε να αποτρέψει την αύξηση των ποσοστών της Ακροδεξιάς. Για τρίτη φορά μέσα σε 20 χρόνια, το Εθνικό Μέτωπο –τώρα η Εθνική Συσπείρωση– ήταν στον δεύτερο γύρο των εκλογών και ποτέ δεν βρέθηκε τόσο κοντά στη νίκη. Το συνολικό ποσοστό που εξασφάλισε στον πρώτο γύρο η Ακροδεξιά, υπολογίζοντας κι αυτά του ομοϊδεάτη της, Έρικ Ζεμούρ, ήταν πάνω από 32%. Κι αυτό αντικατοπτρίζει μια κοινωνική πραγματικότητα.

Ο Μακρόν ήταν -όπως ειπώθηκε-  «ο υποψήφιος των πλουσίων»,  κατέστειλε το Κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων”, έδωσε βάρος στον διεθνή ρόλο της χώρας, αντί στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Κυβέρνηση απόμακρος. Η Λεπέν κέρδισε ψήφους επενδύοντας σε ένα κοινωνικό πρόσωπο, αγγίζοντας τα μεγάλα προβλήματα των πολιτών. Επένδυσε σ’ αυτή την προσέγγιση με ξενοφοβικές, ισλαμοφοβικές ρητορικές. Επένδυσε στην απογοήτευση των ανθρώπων, προσφέροντας μόνο υποσχέσεις.

Από τον πρώτο στον δεύτερο γύρο, ο Μακρόν ανασυντάχθηκε, αναγκάστηκε να δει τις κοινωνικές πραγματικότητες. Πρωτίστως, όμως, επένδυσε στο γεγονός ότι οι Γάλλοι είχαν δημοκρατικά αντανακλαστικά και δεν θα άφηναν την Ακροδεξιά, που δεν κρύβει τα φασιστικά χαρακτηριστικά της, να κερδίσει και να ανέλθει στην εξουσία. Το αποτέλεσμα των εκλογών, παρά το γεγονός ότι απετράπη η εκλογή της Λεπέν, κτυπά καμπανάκι.

Η Ακροδεξιά συνολικά έχει ποσοστό πέραν του 32%, ενώ στον δεύτερο γύρο κατέγραψε σχεδόν 42%. Είναι προφανές πως έχει υψηλά ποσοστά στην εργατική τάξη και έχει διείσδυση στα λαϊκά στρώματα. Η Λεπέν, εάν δεν αντιμετωπίσει οποιοδήποτε εσωκομματικό ζήτημα -που δεν φαίνεται- και δεν αποτραπεί αυτή η αυξητική της πορεία, θα επανέλθει το 2027, με ενδεχομένως μεγαλύτερες απαιτήσεις και χωρίς αντίπαλο τον Μακρόν, που θα ολοκληρώσει τις θητείες του.

Βέβαια εκείνο που επείγει είναι οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, που θα οδηγήσουν και στον σχηματισμό κυβέρνησης. Από το αποτέλεσμα θα απαντηθεί και το ερώτημα με ποιόν ή ποιους θα “συγκατοικήσει” ο Μακρόν. Θα καταφέρει το κόμμα του, “Εμπρός Γαλλία”, έχοντας τη δυναμική των προεδρικών εκλογών να κερδίσει ή θα αναγκαστεί να συγκατοικήσει με μια… εχθρική κυβέρνηση;

Επιστροφή της Αριστεράς

Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου για τη ριζοσπαστική αριστερά, υπό τον Μελανσόν, είναι μια υποθήκη και για τις βουλευτικές εκλογές, αλλά και για τη μεγάλη μάχη επικράτησης στην κοινωνία. Πρωτίστως στις κοινωνικές ομάδες, που πιέζονται οικονομικά. Η μάχη σε αυτό το πεδίο είναι μεταξύ της Αριστεράς, που διαχρονικά είναι εκφραστής αυτών των ομάδων, και της Ακροδεξιάς.

Πρόκειται για αγώνα επικράτησης, που θα καθορίσει και τη στροφή της κοινωνίας. Κι αυτό δεν θα είναι άσχετο με τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Εάν κάτι, πάντως, μπορεί να αναδείξει κανείς από αυτές τις εκλογές είναι η μεγάλη επιστροφή της Αριστεράς. Και το στοίχημα είναι να έχει συνέχεια και όχι να αποτελεί μόνο επιτυχία του Μελανσόν, που βαδίζει το 70ό έτος της ηλικίας του.

Τα όσα παρακολουθήσαμε στη Γαλλία αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη. Τα Ακροδεξιά κόμματα, έχουν εισέλθει -σκοπίμως- σε μια φάση… κανονικότητας. Είναι μέρος του συστήματος, ενώ προβάλλονται ως εναλλακτικοί πόλοι εξουσίας. Η Λεπέν ήταν ιδιαίτερα προσεκτική σε αυτή την προεκλογική, δεν ανέδειξε την αντι-ευρωπαϊκή της ρητορική, δεν είπε κουβέντα για έξοδο από την Ευρωζώνη, όπως παλαιότερα.

Μας αφορά το φαινόμενο Λεπέν

Η άνοδος της Ακροδεξιάς αφορά όλους. Αφορά και την Κύπρο. Την αφορά η κανονικοποίηση της Λεπέν, που έχει καταγράψει ιστορική επίδοση, εξασφαλίζοντας στον δεύτερο γύρο το 41,45%. Δεν είναι ασφαλώς σχεδόν ο ένας στους δύο Γάλλους ψηφοφόρους, Ακροδεξιοί. Αυτό το ποσοστό, δείχνει πως οι πολίτες αποδέχονται τις πολιτικές αυτές, χωρίς ιδεολογικά να τοποθετούνται σε αυτό τον χώρο. Κι αυτό είναι επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Είναι επικίνδυνο γιατί η κανονικοποίηση της Ακροδεξιάς, η υιοθέτηση της ρητορικής της, θα οδηγήσει βαθμηδόν στην επικράτησή της.

Θα πρέπει συνεπώς, τα όσα έγιναν στη Γαλλία, να κτυπήσουν δυνατό κουδούνι και στην Κύπρο. Ιδιαίτερα όταν παρακολουθούμε το κατάντημα, η ακροδεξιά να είναι το παραχαϊδευμένο παιδί του συστήματος. Να προσφέρεται άλλοθι μέσα από μια προσέγγιση του «αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους(!)», «είναι… συνεργάσιμοι» και πολλά άλλα.

Κι όλα αυτά για να μπορούν να τους βάζουν στην εξίσωση των σχεδιασμών τους, οι συστημικοί τους δήθεν αντισυστημικούς. Ως αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης, τα ποσοστά του ΕΛΑΜ αυξάνονται, αναρριχήθηκε στην τέταρτη θέση. Στη Βουλή λειτουργεί ως εξαπτέρυγο του κυβερνώντος κόμματος, λαμβάνει ως αποζημίωση “δικαιωματικά” προεδρία επιτροπής. Είναι ένα “αντισυστημικό” κόμμα, πλήρως ταυτισμένο με το σύστημα.

Η εκλογή της Λεπέν απετράπη από τους Γάλλους όταν έγινε αντιληπτό πως ο κίνδυνος να επικρατήσει ήταν ορατός. Η “αποκαθήλωση” της Ακροδεξιάς, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Κύπρος, που καταστράφηκε από τις πολιτικές της, τις μεθοδεύσεις της, με αποκορύφωμα το 1974, είναι αναγκαία. Τώρα, πριν είναι αργά. Φτάνει να ακούστηκε μέχρι την Κύπρο η ήττα της Λεπέν.