Πώς αντιμετωπίζεται η σε επιθετική διάταξη Τουρκία

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος –

Η Τουρκία βρίσκεται σε πλήρη επιθετική διάταξη. Έχει διαμορφώσει ένα πλαίσιο κινήσεων που στοχεύει στη συντήρηση ενός κλίματος έντασης από το Αιγαίο μέχρι και την Κύπρο, έχοντας βασική επιδίωξη τους υδρογονάνθρακες της κυπριακής ΑΟΖ. Κρατώντας στην πρίζα την Αθήνα με τις προκλήσεις, τις αμφισβητήσεις, θα επιχειρήσει να διευκολύνει τις δράσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στοχεύει με κάθε μέσο το φυσικό αέριο της Κυπριακής Δημοκρατίας και ως εκ τούτου επιδιώκει να μειώσει τις όποιες αντιδράσεις της Αθήνας, κρατώντας ανοικτό μέτωπο με την Ελλάδα. Είναι πρόδηλο από την εν γένει συμπεριφορά του καθεστώτος Ερντογάν πως τεντώνει το σχοινί σε σημείο που κινδυνεύει να κοπεί. Επιδιώκει σύγκρουση με την Ελλάδα; Όχι. Γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα είναι αβέβαιη ως προς το αποτέλεσμα που θα επιδιώξει και θα έχει οπωσδήποτε κόστος.

Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι δεν είναι βασικά στόχος του ο πόλεμος, οι σχεδιασμένες ενέργειες-προκλήσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ατύχημα. Η αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας μπορεί να γίνει σε ένα ενιαίο μέτωπο Ελλάδος και Κύπρου στη βάση του λησμονημένου ενιαίου αμυντικού δόγματος. Με σοβαρότητα αυτή τη φορά και καλούς στόχους και κατάλληλο σχεδιασμό για επίτευξή τους. Και όχι όπως τότε που αναλωνόταν το δόγμα στην ικανοποίηση εσωτερικών πολιτικών αναγκών των δυο κυβερνήσεων. Είναι απαραίτητο να υπάρχει δύναμη αποτροπής στην περίπτωση που χρειαστεί.

Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως θα πρέπει να μην παρασυρθούμε στο παιχνίδι της έντασης. Δεν είναι επιλογή μας αυτό το πεδίο δράσης. Αθήνα και Λευκωσία έχουν πολλά εργαλεία άσκησης πολιτικής για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα, φθάνει να αξιοποιήσουν όλα τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν μέσα από συνεργασίες και συμμαχίες, όπως και διά της συμμετοχής τους στην ΕΕ. Η τουρκική στρατηγική είναι σταθερή και διαχρονική, υποστηρίζεται από καθορισμένο πλαίσιο ενεργειών και δεν επηρεάζεται από εκλογές.

Ωστόσο, η επίσπευση των εκλογών από τον Ερντογάν και ο καθορισμός τους για τον Ιούνιο εκ των πραγμάτων θα ενισχύσουν τη ρητορική του καθεστώτος, όπως και την κλιμάκωση των ενεργειών διατήρησης του κλίματος έντασης. Γι’ αυτό και η περίοδος αυτή, όπως και η επόμενη, όταν ο Ερντογάν θα καταστεί διά των εκλογών ο απόλυτος σουλτάνος, θα είναι κρίσιμη και επικίνδυνη.

Ο Ακιντζί και οι αφελείς της όποιας λύσης

Όσοι αφελώς αναμένουν πως ο Ερντογάν, έχοντας εξασφαλίσει όλες τις εξουσίες και όντας κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα είναι έτοιμος να συζητήσει εποικοδομητικά με Ελλάδα και Κύπρο θα διαψευστούν. Μπορούν αυτοί να παραμένουν προσκολλημένοι και βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις τους, αλλά είναι επικίνδυνο να τις μετουσιώνουν σε πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για όσους επενδύουν ακόμη στον εγκάθετο του καθεστώτος Ερντογάν στα κατεχόμενα, Μουσταφά Ακιντζί. Ο τελευταίος, ευτυχής με το ψευδο-οφίκιό του, έχει προ πολλού παραδοθεί στον Μεγάλο Αφέντη στην Άγκυρας.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι μόνο ο Ακιντζί, ο οποίος φροντίζει να εκτελεί ως ευπειθής υπηρέτης τις οδηγίες που έχει από την Άγκυρα, αλλά κι οι οπαδοί της όποιας λύσης. Είναι αυτοί που δεν κρύβουν τη χαρά τους γιατί «βρέθηκαν οι δυο ηγέτες μετά από εννιά μήνες» και πως «το κλίμα ήταν καλό». Λες και το πρόβλημα ήταν διαπροσωπικό ή… κλιματικό. Το Κυπριακό δεν θα λυθεί περιμένοντας τον Ερντογάν ν’ αλλάξει. Αυτό είναι και αφελές και επικίνδυνο. Χρειάζονται πολιτικές δράσεις, που απουσιάζουν.

Είναι εύκολη μέθοδος τα μακροβούτια στις ψευδαισθήσεις και οι αφελείς αναλύσεις. Εδραιώνουν όμως τα κατοχικά δεδομένα και δημιουργούν το εφαλτήριο για το επόμενο τουρκικό επεκτατικό άλμα στην Κύπρο, αρχής γενομένης από τη θάλασσα. Στην περιοχή συντελούνται δραματικές εξελίξεις, η Τουρκία φαίνεται να έχει εγκλωβιστεί στη Συρία, οι βασικοί παίκτες φλερτάρουν με μεγάλες συγκρούσεις και στη Λευκωσία παραμένουν δογματικά προσκολλημένοι στην πεπατημένη και σε συνεταιρισμό με τον νεο-σουλτάνο Ερντογάν.