Πως επηρεάζει την εθνική ασφάλεια της Ελλάδας η κρίση στη Μέση Ανατολή

Το κόμμα του πολέμου δεν το αποδέχεται. Στις ΗΠΑ αντιδρά, πχ, με τη δολοφονία γνωστού δημοσιογράφου, υποστηρικτή του Τραμπ. Στόχος, κυριολεκτικά, “να κόψει τα πόδια” στην πολιτική Τραμπ για προσέγγιση με την Ρωσία, που υποβαθμίζει τις γεροντοκόρες της Ευρώπης. Στην Ευρώπη, το κόμμα του πολέμου αρπάζει την ευκαιρία, όταν μερικά Ντρόουν παραβιάζουν τα Πολωνικά σύνορα.

Ο πρωθυπουργός Τουσκ κραυγάζει αμέσως για μέτρα εναντίον των κακών Ρώσων, ενώ ο Ντούντα, ο πρώην Πρόεδρος της χώρας, υποβαθμίζει απολύτως το γεγονός. Η απαίτηση του Κρεμλίνου να αναγνωριστεί ότι η Ρωσία είναι Μεγάλη Δύναμη, όπως ήταν η ΕΣΣΔ, θα έκλεινε (κατά το δυνατόν) την άμεση πολεμική αναμέτρηση των δυο πλευρών. Αλλά και θα καθιστούσε αυτομάτως ισότιμη τη Ρωσία όχι μόνο με την Δύση, αλλά και με την Κίνα. Φίλη η Κίνα. Αλλά, μεταξύ Ισχυρών, η αναγνώριση της ισοτιμίας είναι προφυλακτήρας αυτοτέλειας.

Μέση Ανατολή: Για ποιον χτυπά η καμπάνα

Ως γνωστόν το Εβραϊκό Κράτος “φυτεύτηκε” στην περιοχή από τους Άγγλους, με ιδεολογικό περίβλημα τον κυνηγημένο λαό του Ισραήλ. Δίκαιο οι Εβραίοι να βρουν πατρίδα, ανεπιφύλακτα. Αλλά δίκαιο, επίσης, να μην χάσουν οι κάτοικοι το χώρο που ήδη ζούσαν, την πατρίδα τους. Η Μέση Ανατολή είναι πόρτα προς την Αφρική, φρουρός προς την Ευρώπη, και έχει πόδι προς την Ασία. Δεν είναι παράξενες ούτε η αστάθεια των επιρροών, ούτε η διαπάλη των ισχυρών παικτών για κυριαρχία. Το “επεισόδιο” με την Μονή Σινά καταχωρείται στις συνεχείς απώλειες παρουσίας και επιρροής του Ελληνισμού τους δυο τελευταίους αιώνες.

Τα τελευταία γεγονότα στην Παλαιστίνη είναι κομβικά σημεία για τις προβλεπόμενες ανακατατάξεις στην ευρεία περιοχή, όπου περιλαμβάνονται και τα σχέδια της Τουρκίας στο Αιγαίο. Χωρίς έλεγχο σε όλο, και όχι στο μισό Αιγαίο, η Τουρκία θα είναι κουτσή, αδύναμη να επιβάλλει κυριαρχικά την παρουσία της στην περιοχή. Τα επεισόδια με το καλώδιο και άλλα περί το Καστελόριζο είναι “κόμποι” για την κυριαρχία στη θαλάσσια πρόσβαση-δίοδο προς την Μέση Ανατολή.

Σ’ αυτή τη φάση, αν εξασφαλίσουν την (επι)κυριαρχία στη θάλασσα, οι Τούρκοι μπορεί να αφήσουν την ιδιοκτησία για αργότερα… Είναι να απορεί κανείς για το γεγονός ότι οι όποιες πατριωτικές δυνάμεις δεν επισημαίνουν αυτές τις σημαντικές πλευρές για την ανάσα της χώρας στην γειτονιά μας. Αντιστάσεις σε τέτοια θέματα αγγίζουν τις ουσιαστικές πλευρές κατά πόσο η χώρα είναι ή θέλει να γίνει ανεξάρτητη, αν φυσικά αυτό μας ενδιαφέρει….

Στη “Μεγάλη Εικόνα” του μέλλοντος της περιοχής, ένα μικρό Ισραήλ είναι ανεπαρκές. Δεν εξυπηρετεί ως τοποτηρητής. Γι’ αυτό η λωρίδα της Γάζας είναι μόνο το πρώτο στάδιο. Δεν είναι η “αδιαλλαξία” Νετανιάχου που σέρνει πίσω της τους Αμερικάνους. Το αντίθετο συμβαίνει, αν κατανοήσουμε ότι κάθε αυτοκρατορία σχεδιάζει το μέλλον πολύ πριν από τους τωρινούς και μελλοντικούς υπηκόους της.

Το Ισραήλ είναι κατάλληλο…

Η ισχυρή χώρα, οι ΗΠΑ και τα συμφέροντά της ως παγκόσμιας Δύναμης, βρήκαν στον Νετανιάχου το κατάλληλο, αποφασισμένο και αδίστακτο πολιτικό πρόσωπο να εφαρμόσει “κατά γράμμα” σχεδιασμούς δεκαετιών. Ούτε τρελός είναι, ούτε αναγκαστικά απάνθρωπος, ως πρόσωπο. Ασκεί την πολιτική που υπαγορεύει ο ρόλος του. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πέριξ αποφεύγουν να πάρουν θέση. Τα Κράτη δεν έχουν συναισθήματα, έχουν μόνο συμφέροντα, είναι γνωστό το αξίωμα. Ας θυμηθούμε τον πατερούλη Στάλιν, που εγκατέλειψε στη Γιάλτα τους Έλληνες κομμουνιστές και πατριώτες αντιστασιακούς στους “Αγγλοαμερικάνους”.

Η Τουρκία τώρα εξυπηρετεί και τις δυο πλευρές. Θα συμβαίνει το ίδιο αν ευοδωθούν οι προσπάθειες του Ερντογάν για μια Μεγάλη Τουρκία; Στους Ευρωπαίους άρεσε πάντα μια Μεγάλη Τουρκία, περίμεναν πως και πως να πέσει η Κωνσταντινούπολη για να γλείψουν τον Σουλτάνο, σαν και τώρα. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ΗΠΑ και Ρωσία θέλουν μια μεγάλη και ισχυρή Τουρκία, που θα διεκδικεί ισχύ και περιοχές δικές τους. Απάντηση στο άγνωστο και ασταθές μέλλον…