Πως η δραστήρια Άγκυρα σέρνει στο “γήπεδό” της τη ράθυμη Αθήνα

Από κυβερνητικές και διπλωματικές πηγές μεταφέρεται σε δημοσιογράφους η πληροφορία, ότι προσεχώς, στο ξεκίνημα του 2021, θα ανοίξει ο κύκλος ενός “διαλόγου” της Αθήνας με την Άγκυρα. Εργάζονται ήδη πολλοί για να συμβεί αυτό. Από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το ΝΑΤΟ, την Ουάσινγκτον και τον ΟΗΕ, η Αθήνα είναι στο κέντρο “συστάσεων” και “μηνυμάτων” για ένα ελληνοτουρκικό διάλογο.

Ένας διάλογος που πιθανολογείται, ότι θα εξελισσόταν δια της πλαγίας οδού, σε μία “εφ όλης της ύλης” συζήτηση από τα θέματα της υφαλοκρηπίδας, των χωρικών υδάτων, των ζωνών δυνητικής ΑΟΖ έως και το Κυπριακό. Όλα έχουν στη βάση τους τις απαιτήσεις που έχει προβάλει σταδιακά η Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα μετά το 1974 με πολιτικά και στρατιωτικά όπλα.

Βεβαίως, δεν είναι εύκολο για την Τουρκία να πετύχει όλους τους στόχους της, ούτε της είναι εύκολο πλέον να κάνει πόλεμο, καθώς η Ελλάδα και ισχύ διαθέτει και έχει προχωρήσει στη σύναψη σημαντικών στρατιωτικών συμμαχιών στην Ανατολική Μεσόγειο. Όμως, σημασία έχει τώρα ότι η Αθήνα υποχρεώνεται, υπό διεθνή πίεση να μπει στον κόπο “να τα βρει” με την Τουρκία, το κεφάλαιο της οποίας κρίνεται από τους Δυτικούς μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας. Και το χειρότερο είναι ότι επί της ουσίας, οι Δυτικοί εταίροι και σύμμαχοι της Ελλάδας σιωπηρά αποδέχονται την τουρκική θέση που θέλει το “διάλογο” να διεξάγεται “χωρίς όρους και προϋποθέσεις”, κι ας μην δηλώνεται τώρα ευθέως αυτό από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Η Ελλάδα αναγκάζεται τώρα να ξεκινά από δυσμενή θέση τον πολιτικό διάλογο με την Τουρκία, όχι χωρίς λόγο. Η κυβέρνηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη έχει πολλή δουλειά μπροστά της. Η χώρα κινδυνεύει να υποστεί ένα βαρύ γεωπολιτικό πλήγμα εξαιτίας της ανικανότητας που επέδειξε η πολιτική τάξη εξουσίας της χώρας μας, να αντιληφθεί και να μελετήσει εγκαίρως τις τεράστιες διεθνείς αλλαγές που έφερε το 1990 με το τέλος της μεταπολεμικής εποχής των δύο κόσμων.

Η Άγκυρα αξιοποίησε τις ευκαιρίες

Απέναντι στη ράθυμη ελληνική ηγεσία, την καλομαθημένη να αναπαύεται στην αγκαλιά του Δυτικού συστήματος ασφαλείας, η δραστήρια Τουρκία ξεκίνησε την οργάνωση ενός πλέγματος σχεδίων για τη στρατηγική αξιοποίηση των νέων εξελίξεων, που έφερνε και στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον της, η δεκαετία του 1990. Ο ισλαμιστής Ερντογάν βρήκε έτοιμο ένα πλούσιο υλικό που κληρονόμησε από τους προκατόχους του.

Οι “νέοι δρόμοι” της Τουρκίας και οι αναθεωρητικές πολιτικές της τουρκικής “επέκτασης” άρχισαν να χαράσσονται επί των ημερών του Τουργκούτ Οζάλ. Τώρα, η ελληνική ηγεσία καλείται να καταβάλει στο “ταμείο” της πολιτικής, το τίμημα της μακράς αδράνειας μιας εσωστρεφούς πολιτικής τάξης, που άργησε πολύ να καταλάβει τι συνέβαινε στον μετά-ψυχροπολεμικό κόσμο και πώς κινούνταν τα πράγματα έως και κοντά στα σύνορα της Ελλάδας.