Πώς η Τουρκία σημειώνει νίκες επί της Αθήνας χωρίς να ρίξει σφαίρα

Όθεν και οι θερμές ευχαριστίες του τουρκικού Υπουργείου Άμυνας στην ελληνική πλευρά. Όταν το παράλογο γίνει γενικά αποδεκτό παύει να είναι παράλογο. Τον καιρό που επί του χάρτου καταγράφονται τέτοιου είδους εξελίξεις κυκλοφορεί ευρέως στην πρωτεύουσα το αφήγημα περί θωράκισης της χώρας και ενίσχυσης της ικανότητας αποτροπής ενάντια σε οποιαδήποτε εξωτερική επιβουλή. Δεν είναι σίγουρο ότι η τελευταία αναφέρεται στην Τουρκία.

Οπωσδήποτε όμως το σχετικό αφήγημα γίνεται αν όχι πιστευτό, τουλάχιστον κυρίαρχο καθώς αναπαράγεται από πλήθος έντυπα ή ηλεκτρονικά μέσα που καθημερινά παρουσιάζουν εκστασιασμένα τις ικανότητες των νέων ελληνικών όπλων. Το τερατώδες κόστος των νέων αυτών οπλικών συστημάτων πιστοποιεί εξάλλου τις «μαγικές» τους σχεδόν ιδιότητες. Τα F-35 που θα έρθουν, τα Rafale που ήρθαν, τα F-16 Viper που έρχονται και οι Belhara που καθελκύονται, τρομάζουν, λέγεται, κάθε εχθρό επιδρομέα.

Με απαρχαιωμένα πλοία κερδίζει η Τουρκία

Αυτά ακούγονται στην Αθήνα και ίσως υπάρχουν μερικοί που τα πιστεύουν – στην Αθήνα μόνο, όχι στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Μια προσεκτική ματιά στο συμβάν της Κάσου-Καρπάθου, θολώνει το παραπάνω αφήγημα. Τα πολεμικά πλοία που έστειλε η Άγκυρα για να πιστοποιήσει τα -κατ’ αυτή-  κυριαρχικά της δικαιώματα στον χώρο ερευνών του ιταλικού πλοίου ήταν γνωστά από όλες σχεδόν τις ανάλογες περιπτώσεις των τελευταίων χρόνων. Δεν επρόκειτο δε για ακριβά «υπερόπλα».

Η φρεγάτα Gokova (πρώην USS Samuel Eliot Morison της κλάσης Oliver Hazard Perry) μπήκε σε υπηρεσία τον Οκτώβριο του 1980 και παραδόθηκε στην Τουρκία το 2002 όταν ήδη βρισκόταν σε υπηρεσία 22 χρόνια. Η φρεγάτα Goksu (πρώην USSE stoci nτης κλάσης Oliver Hazard Perry) μπήκε σε υπηρεσία τον Ιανουάριο του 1981 και παραδόθηκε στην Τουρκία το 2003 όταν ήδη βρισκόταν σε υπηρεσία 22 χρόνια. Ένα τρίτο πλοίο που αναμίχθηκε στο επεισόδιο της Κάσου – Καρπάθου ήταν η κορβέτα Beykoz (πρώην D’ Estienned’ Orves του γαλλικού πολεμικού ναυτικού).

Το πλοίο αυτό μπήκε σε υπηρεσία το Σεπτέμβριο του 1976 και παραδόθηκε μαζί με άλλα πέντε του ίδιου τύπου (Α69) στην Τουρκία το 2002 όταν ήδη ήταν 26 ετών! Σήμερα, οι μεν οκτώ πρώην αμερικανικές φρεγάτες (Oliver Hazard Perry) έχουν ηλικία 41 ως 44 ετών ενώ οι πρώην γαλλικές έξι κορβέτες ηλικία μισού αιώνα. Συνήθως, όταν εξετάζουμε επεισόδια που έχουν και στρατιωτική πλευρά, συγκρίνουμε το αποτέλεσμα με τα στρατιωτικά μέσα που το προκάλεσαν.

Τι καταφέρνει η Τουρκία

Με άλλα λόγια, τι ακριβώς “επένδυσε” η απέναντι πλευρά για να πετύχει πολιτικά και διπλωματικά αποτελέσματα. Σε αυτού του είδους τα επεισόδια τα οπλικά συστήματα που επιστρατεύει συνήθως η Άγκυρα είναι οι οκτώ παλιές αμερικανικές φρεγάτες και οι έξι γαλλικές κορβέτες, πλοία που από καιρό έχουν χάσει την όποια μαχητική αίγλη που είχαν πριν από δεκαετίες. Σε αυτόν τον στόλο επιφανείας οφείλονται, κατά κύριο λόγο, οι τουρκικές επιτυχίες των τελευταίων ετών. Προφανώς τα πλοία αυτά δεν θα απέδιδαν τα μέγιστα σε μια τακτική αναμέτρηση, σε έναν πόλεμο. Είναι όμως άκρως αποτελεσματικά σε αυτό το είδος «ψαλιδίσματος», κομμάτι το κομμάτι, της θαλάσσιας κυριαρχίας της Ελλάδας και της Κύπρου.

Εάν συγκρίνουμε τις μαχητικές δυνατότητες των πλοίων αυτών -πραγματικών υποζυγίων στην δημιουργία της «Γαλάζιας Πατρίδας»- με τα πολιτικά αποτελέσματα που πέτυχαν, μπορούμε χωρίς φόβο να υποστηρίξουμε ότι οι δύο αυτές κλάσεις, στην τουρκική τους εκδοχή, ανήκουν στα πλέον αποτελεσματικά πολεμικά πλοία της ναυτικής ιστορίας. Επιγραμματικά να αναφέρουμε την de facto, εκ των πραγμάτων, συρρίκνωση στο ελάχιστο της θαλάσσιας κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τον ουσιαστικό έλεγχο της μεταξύ Κύπρου και Κρήτης θαλάσσιας ζώνης, της καρδιάς της ανατολικής Μεσογείου που πλέον, είναι περισσότερο γνωστή ως «Γαλάζια Πατρίδα». Το γκριζάρισμα, με τη συνεχή παρουσία τους της θαλάσσιας ζώνης ανάμεσα στην Κρήτη και την Λιβύη, και πέρα από αυτήν. Την de facto πάλι, εκ των πραγμάτων επιβολή του απίθανου όσο και παράλογου τουρκολιβυκού Μνημονίου. Τον περιορισμό -που με τις δηλώσεις Γεραπετρίτη φαίνεται να τον αποδέχθηκε και η ελληνική πλευρά- των όποιων δικαιωμάτων της Ελλάδας στα έξι ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων.

Ο φόβος που προκαλεί η απανταχού παρούσα εμφάνιση αυτών των απαρχαιωμένων πλοίων έχει επιβάλει στην Ελλάδα -και προοδευτικά και στην διεθνή κοινότητα- τους πλέον παράλογους ισχυρισμούς: όπως το ότι τα ελληνικά νησιά «επικάθονται» στην «τουρκική» υφαλοκρηπίδα και ως εκ τούτου «πλέουν σε τουρκικά ύδατα»!

Ο φόβος

Να σημειωθεί ότι ο φόβος προκαλείται απλά και μόνο από την παρουσία, δεν έχει ριχθεί ούτε οβίδα, ούτε πύραυλος, ούτε τορπίλη εκατέρωθεν. Υπάρχει άραγε στην παγκόσμια ναυτική ιστορία παρόμοιο παράδειγμα περιφανούς νίκης επί του εχθρού μόνο και μόνο δια του φόβου; Καθώς δε η αποτελεσματικότητα των υπαρχόντων ναυτικών μέσων έχει ξεπεράσει τις πλέον αισιόδοξες προσδοκίες, η Άγκυρα μπορεί να λειτουργεί με απόλυτη ψυχραιμία και να κρατά την πρωτοβουλία των κινήσεων χωρίς να βιάζεται.

Δεν χρειάστηκε να περιμένει την ένταξη των κορβετών Ada, των φρεγατών Istambul ή των μελλούμενων μεγάλων αντιτορπιλικών για να πετύχει τους πολιτικούς της στόχους! Έχει έτσι όλο τον καιρό να οργανώσει τα ναυπηγεία της, την πολεμική βιομηχανία της και να αφήσει να ωριμάσουν τα σχέδιά της. Οι πρόσφατες «δυσκολίες» που προέκυψαν στην Άγκυρα ως προς την απόκτηση των F-16/70 Viper,  δείχνουν το μέγεθος της αυτοπεποίθησης και της αυτοκυριαρχίας της γειτονικής χώρας.

Στο μεταξύ, στην Αθήνα, ο χορός των δισεκατομμυρίων συνεχίζεται χωρίς κανείς να αναρωτιέται ποιος είναι ο στόχος του και ποια είναι η λογική του. Πέρα από τους ισχυρισμούς των «φαρμακόγλωσσων» περί συστήματος πλουτισμού, με δημόσιο χρήμα, εταιρειών και μεσαζόντων, η «λογική» εξήγηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία.

Ότι δηλαδή οι τουρκικές απόψεις περί της ελληνικής επικράτειας και δικαιοδοσίας έχουν γίνει πλέον αποδεκτές στην Αθήνα και ότι η τελευταία μπορεί απερίσπαστα να εξοπλιστεί ενάντια στους εχθρούς της Δύσης, είτε η Ρωσία είναι αυτή, είτε οι Ανσαραλλάχ της Υεμένης, είτε οι Παλαιστίνιοι, είτε οι Σέρβοι της Βοσνίας. Πίσω λοιπόν, με θάρρος, ορμή και άφθονα ευρώ, στους καιρούς της οθωμανικής μεσογειακής ισχύος. Λέγεται ότι ο κύριος Ερντογάν αρέσκεται στην ιδέα του να γίνει Σουλτάνος. Να ομολογήσουμε ότι το πολιτικό σύστημα της Αθήνας κάνει ότι μπορεί για να επιταχύνει την στέψη του!