Πώς μπορεί να αποτραπεί ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος

Δυστυχώς κάθε μέρα που περνάει η τουρκική εξτρεμιστική ρητορεία ενισχύεται με συνέπεια μια πολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας σήμερα να πιθανολογείται σφόδρα. Αποκαλύπτοντας το πραγματικό της πρόσωπο η Άγκυρα απέναντι στην Ελλάδα ευθέως διακηρύσσει ότι διεκδικεί παράνομα το μισό Αιγαίο και τη μετατροπή των ελληνικών νησιών που κατοικούνται από ελληνικό πληθυσμό εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια σε χώρο αμφισβητούμενης κυριαρχίας, έτσι ώστε να συντελεστεί η μεγάλη στρατηγική της επιδίωξη, που είναι η φινλανδοποίηση των δύο κρατικών οντοτήτων του Ελληνισμού, της Ελλάδος και της Κύπρου.

Υπάρχει ,δε, πλέον ορατός κίνδυνος η Ελλάδα λόγω των διαχρονικών πολιτικών ευθυνών όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της, που επέδειξαν υποχωρητικότητα και κατευναστική αντίληψη με αποκορύφωμα τη μη αντίδραση της χώρας στην κατάληψη της Μεγαλονήσου το 1974, να της ζητηθεί από τους “συμμάχους” της να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας στην περιοχή για μια ακόμη φορά. Είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό το γεγονός ότι κατά τη συνάντηση του δεξιού χεριού του Ερντογάν Καλίν στο Βερολίνο με τους υπεύθυνος ασφαλείας των ΗΠΑ, Γερμανίας, Βρετανίας και Γαλλίας προκειμένου να συζητηθεί το ζήτημα της εισδοχής της Φιλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, δημοσιοποιήθηκε ότι πέραν αυτού συζητήθηκε και το ζήτημα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, για τα οποία με διαρροές του ο Καλίν φρόντισε να καταστήσει γνωστό ότι η Τουρκία δεν κάνει πίσω στις παράνομες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο.

Η σημερινή κατάληξη των πραγμάτων στα ελληνοτουρκικά δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά είναι το αποτέλεσμα των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής στάσης απέναντι στις τουρκικές παράνομες επιδιώξεις, με την κυριαρχία του φοβικού συνδρόμου και της κατευναστικής πολιτικής που είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή έμμεση νομιμοποίηση των τουρκικών παράνομων απαιτήσεων, με συνέπεια σήμερα το θρασύτατο τουρκικό καθεστώς να αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία της χώρας στα ελληνικά νησιά και στο μισό Αιγαίο, με το δε, παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο να παραμονεύει να υφαρπάξει τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις της ελληνικής ΑΟΖ.

Όταν το 1993 ο μεγάλος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης στο προφητικό επίμετρο του στο βιβλίο του “Θεωρία του Πολέμου”, για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις επισήμανε με ενάργεια και επιστημονικό ορθολογισμό τους κινδύνους του Ελληνισμού από τη τουρκική απειλή, βάσει της προβολής που έκανε στο μέλλον (δημογραφικό, οικονομική ανάπτυξη, στρατιωτικοί εξοπλισμοί κλπ) λοιδορήθηκε από το ελληνικό κατεστημένο, το οποίο του προσήψε την εύκολη ετικέτα του εθνικιστή και του πολεμοκάπηλου!!! Την ίδια περίπου αντιμετώπιση είχαν και όσοι έθεταν το πρόβλημα της εθνικής ασφάλειας έναντι της Τουρκίας και ζητούσαν να ενισχυθεί σοβαρά η αποτρεπτική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων, σε συνδυασμό με την λειτουργία και ενίσχυση της παλλαϊκής άμυνας.

Τα λάθη του παρελθόντος

Αντί όμως αυτών, ιδιαίτερα στην περίοδο της λεγόμενης ύστερης Μεταπολίτευσης και της μνημονιακής κηδεμονίας, επικράτησε μια γενική αμεριμνησία, πρωτίστως του πολιτικού προσωπικού και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, τμήματα της οποίας έκαναν και χρυσές δουλειές με τη γείτονα χώρα, αλλά και της κοινωνίας που βυθίστηκε σε μια ιδιότυπη μαλθακότητα μέσα από την κατευθυνόμενη καταναλωτική ψευδο-ευημερία με δανεικά , τα οποία οδήγησαν στη χρεωκοπία. Αυτή, δε, η άφρων πολιτική εξέλιξη για την Ελλάδα, πέραν της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, που πιθανόν να έχει σημαντικές επιπτώσεις στο μέλλον, είχε ως δραματικό αποτέλεσμα αφενός τη διάλυση της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας, αλλά και πριόνισμα της αποτρεπτικής ισχύος. Συνεπίκουρη σε αυτή την προσπάθεια υπήρξε και η πλειοψηφία της “φτωχής διανόησης” της Ελλάδος, που πρωτοστάτησε στην υπονόμευση των πατριωτικών αντανακλαστικών του λαού μέσα από ξενόφερτα μετα-ιστορικά ιδεολογήματα, και έναν ιδιότυπο αυτοχειριαστικό εθνομηδενισμό.

Αυτό το υπόστρωμα της κατευναστικής αντίληψης και το φοβικού συνδρόμου έναντι του τουρκικού παράγοντα ενισχύθηκε μέσω και της εξαρτησιακής σχέσης του πολιτικού συστήματος εξουσίας με τις ΗΠΑ πρωτίστως και δευτερευόντως με την Γερμανία, όταν η Ελλάδα έπεσε στα “νύχια της” εξαιτίας της χρεωκοπίας του 2010. Είναι γνωστό ότι το μόνιμο μοτίβο όλων αυτών, είναι στην καλύτερη περίπτωση η ουδέτερη στάση έναντι της Ελλάδος και της Τουρκίας, κάτι που ευνοεί πρόδηλα την τελευταία αφού είναι η μόνη που απειλεί και προβάλει παράνομες διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο έναντι της Ελλάδος. Η Ελλάδα ακόμα και σε χονδροειδείς τουρκικές παραβιάσεις της συνθήκης της Λωζάνης (Ίμβρος, Τένεδος, μειονότητα Κωνσταντινούπολης) ουδέποτε προέβαλε το παραμικρό αίτημα ως προς αυτές τις παραβιάσεις.

Αποκορύφωμα αυτής της δόλιας στάσης του Πόντιου Πιλάτου, πέραν της αξιοθρήνητης δημόσιας περιφοράς του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, Στόλτενμπεργκ, ο οποίος λειτουργεί ως οιονεί εκπρόσωπος του τουρκικού κατεστημένου, αποτελεί η αιδήμων σιωπή των ΗΠΑ στο δικαίωμα των ελληνικών νησιών να έχουν στρατό προκειμένου να αμυνθούν έναντι των άμεσων τουρκικών απειλών σε βάρος τους. Το ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ψελλίζει υποδόρια απέναντι στην ανεξέλεγκτη τουρκική επιθετική ρητορεία, περί μη αμφισβητήσεως της ελληνικής κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά, χωρίς να πράττει το οτιδήποτε για να μπει φραγμός στην τουρκική εξτρεμιστική επιθετικότητα δεν συνιστά κατ’ ελάχιστον αυτό που θα ανέμενε η Ελλάδα. Μια χώρα όπου το πολιτικό της προσωπικό έχει φροντίσει να της παραχωρήσει όλο το έδαφός της για ανάπτυξη στρατιωτικών της βάσεων, χωρίς κανένα μάλιστα αντάλλαγμα.

Τα μαθήματα του παρόντος

Για μια ακόμα αφορά δοκιμάζεται και διαλύεται με πάταγο η κοντόθωρη αντίληψη των ελληνικών ελίτ ότι ο ρόλος του υπάκουου και πιστού συμμάχου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ θα μας εξασφάλιζε αυτομάτως την προστασία έναντι του τουρκικού κινδύνου. Κάτω, δε, από αυτές τις ανιστόρητες θεωρήσεις υπήρξε και η ακατανόητη διάλυση των ελληνο-ρωσικών σχέσεων με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία από την παρούσα κυβέρνηση.

Δεν πρέπει άλλωστε να μας διαφεύγει ότι ο βασικός άξονας του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου αποτελεί η δημόσια παραίνεση του πρώην υπουργού Εξωτερικών Πομπέο για μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά, δηλαδή την απόσυρση των βαρέων όπλων πυροβολικού και τεθωρακισμένων, έτσι ώστε να ικανοποιηθούν οι τουρκικές αξιώσεις, που είναι η αποψίλωση της αμυντικής ικανότητάς αυτών, καθιστάμενα έτσι έρμαιο στις ορέξεις του επεκτατικού τουρκικού καθεστώτος.

Εάν στα παραπάνω συνυπολογίσει κανείς την ερμαφρόδιτη στάση του ΝΑΤΟ στο ζήτημα αυτό και τη διατυπωμένη νομική ερμηνεία από τον φιλότουρκο πρώην γενικό γραμματέα Joseph Luns, ότι το άρθρο 5 περί της αμυντικής συνδρομής, αφορά μόνο την περίπτωση που μέλος δεχθεί επίθεση από τρίτη χώρα και όχι από μέλος του ΝΑΤΟ (!) συνάγεται ότι το μέχρι σήμερα ελληνικό αφήγημα–ψευδαίσθηση, περί ασφαλιστικής δικλείδας από την υποτιθέμενη ισχυρή συμμαχία με τις ΗΠΑ και την εικόνα του πιστού μέλους του ΝΑΤΟ, πάσχει σοβαρά και δεν παρέχει καμία προάσπιση της χώρα έναντι των τουρκικών απαιτήσεων, δεδομένου ότι η Τουρκία αποτελεί σημαντικό γεωπολιτικό στόχο της Δύσης, που ανέχεται τα πάντα από αυτήν προκειμένου να παραμείνει στο άρμα της.

Τι πρέπει να γίνει 

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση και τους μεγάλους διαφαινόμενους κινδύνους για τον Ελληνισμό, 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Παρά το γεγονός ότι το μεγάλο εμπόδιο και το μεγάλο πρόβλημα σε αυτό αποτελεί το φθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας, ο εφησυχασμός του πολιτικού προσωπικού και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας που επέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια το φοβικό σύνδρομο αλλά και την καταστρεπτική εθνική αμεριμνησία έναντι του πρόδηλου τουρκικού κινδύνου, οι νέες συνθήκες εθνικής επιβίωσης πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν τον καταλύτη για αλλαγή της σημερινής κατεύθυνσης. Για να υπάρξει η διάλυση της εικόνας της Ελλάδος ως υποχωρητικής και κατευναστικής δύναμης, ακόμα και όταν θίγονται άμεσα τα εθνικά της συμφέροντα, κάτι που θρέφει την τουρκική επεκτατικότητα, θα πρέπει άμεσα, συντονισμένα και σωρευτικά να πραγματοποιηθούν τα παρακάτω:

Πρώτον, επιθετική διπλωματική εκστρατεία ανάδειξης της τουρκικής δολιότητας στη διεθνή κοινότητα, εκμεταλλευόμενοι τις ιδιαίτερες συνθήκες στο παγκόσμιο χώρο που επέφερε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ο εκεί συνεχιζόμενος πόλεμος.

Δεύτερον, ξεκάθαρη δήλωση στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ ότι οποιαδήποτε τουρκική ενέργεια σε βάρος ελληνικού νησιού ή κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, π.χ. γεώτρηση στην ελληνική υφαλοκρηπίδα μέσω του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου θα αντιμετωπιστεί ως επιθετική ενέργεια που θα έχει ως συνέπεια τον γενικευμένο πόλεμο.

Τρίτον, επεξεργασία και κατάλληλη δημοσιοποίηση του δικαιώματος της Ελλάδος για προληπτικό χτύπημα έναντι των επιθετικών δυνάμεων της Τουρκίας προς προστασία των νησιών του Αιγαίου και της εθνικής της κυριαρχίας, δεδομένου ότι ήδη η Άγκυρα απειλεί ευθέως την κυριαρχία τους έχοντας κηρύξει υβριδικό πόλεμο κατά της Ελλάδος.

Τέταρτον, άμεση περαιτέρω ισχυροποίηση της στρατιωτικής αποτρεπτικής δύναμης των νησιών με εγκατάσταση πυραυλικών και άλλων αντιπλοϊκών συστημάτων που να είναι σε θέση σε περίπτωση που δεχθούν επίθεση να πλήξουν απευθείας εσωτερικούς τουρκικούς στόχους.

Πέμπτον, ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα μέσω της παλλαϊκής άμυνας. Η αμεριμνησία και η επιβληθείσα μαλθακότητα στην ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αρθεί μέσω της συνειδητοποίησης των κινδύνων που απειλούνται για την εθνική κυριαρχία της χώρας.

Έκτον, ουσιαστική ενεργοποίηση και υλοποίηση του δόγματος ενιαίας άμυνας Ελλάδος και Κύπρου.

Έβδομον, διαβούλευση με τη Γαλλία για την πρακτική εφαρμογή της ελληνογαλλικής στρατιωτικής συνεργασίας και απαίτηση για δημόσια επιβεβαίωση αυτής. Η συμμετοχή Γάλλων στρατιωτικών στην τελευταία άσκηση της Τουρκίας στη Σμύρνη, με στόχο τη κατάληψη νησιού εγείρει πολλά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τη γαλλική πλευρά.

Μόνο ένα τέτοιο ισχυρό πλέγμα άμεσων πρωτοβουλιών θα έδινε ισχυρό αποτρεπτικό μήνυμα απέναντι στον τουρκικό παραλογισμό, αλλά και στους συμμάχους μας και θα μπορούσε να αποτρέψει ένα καταστρεπτικό γενικευμένο πόλεμο.