Πώς να πλήξουμε χωρίς κόστος την Τουρκία

Καμία έκπληξη δεν προκάλεσε η τουρκική συμπεριφορά στην Λιβύη, με το σπάσιμο του εμπάργκο όπλων, ούτε βέβαια η λυμφατική ευρωπαϊκή (μη) αντίδραση. Δυστυχώς, δεν ήταν αναγκαίο το προορατικό χάρισμα για την ασφαλή πρόγνωση άλλης μίας παράνομης και προκλητικής τουρκικής ενέργειας με στόχο νέα τετελεσμένα.

Έχει περάσει ο καιρός των λόγων και των ημιμέτρων. Σωστά υποστήριξε ο πρωθυπουργός στις 17 Ιουνίου ότι η αντίδραση της ΕΕ δεν πρέπει να μείνει μόνο σε επίπεδο δηλώσεων. Μένει να αποδείξει, όμως, την δική του ικανότητα να κινητοποιήσει εκείνες τις δυνάμεις που θα εγγυηθούν κάτι περισσότερο από μια υφολική ρητορική καταδίκη.

Κατ’ αρχήν και επειδή, ευκαίρως ακαίρως, επανέρχεται το θέμα της Χάγης, ξεκαθαρίζουμε τα ακόλουθα: ως οδοδείκτης υφίσταται η πάγια, από το 1975, ελληνική θέση, ότι το μόνο θέμα το οποίο προσφέρεται προς διευθέτηση στην Χάγη αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Η μοναδική εξέλιξη έκτοτε, συνίσταται στην έννοια της ΑΟΖ. Όθεν, τυχόν προσφυγή θα αφορούσε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ σε Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειο. Οτιδήποτε άλλο είναι ανάξιο λόγου και ανεπέρειστο.

Έφτασε η ώρα των αποφάσεων, λοιπόν, και προέχουν ενέργειες που, συντονίζοντας όλους τους συντελεστές εθνικής ισχύος, θα προασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα και την αφαλκίδευτη άσκηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αρχικά, προκύπτει αδήριτη η ανάγκη να εκμεταλλευθούμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το ιδεώδες για εμάς θα ήταν η υιοθέτηση πραγματικών οικονομικών κυρώσεων που θα πλήξουν αληθινά την Τουρκία, στο πρότυπο εκείνων του 2014 σε βάρος της Ρωσίας, με όλα τα πολιτικά και γεωστρατηγικά συμπαρομαρτούντα.

Εάν ο συγκεκριμένος στόχος φαντάζει υπερβολικά φιλόδοξος, είναι γιατί δεν έχουμε εξακτινώσει όσο πρέπει τις προσπάθειές μας. Η λύση της εξίσωσης βρίσκεται στην κεφαλαιοποίηση του Brexit, την αξιοποίηση ριζωμένων γαλλογερμανικών συμφερόντων και πεποιθήσεων και την δεξίωση ενίων Ανατολικοευρωπαίων.

Το Ηνωμένο Βασίλειο υπήρξε σταθερός, διαχρονικός σύμμαχος στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους και μια χώρα με την οποία και σήμερα διατηρούμε πολύπτυχες σχέσεις, αλλά (φευ!) μετά την παραχώρηση των Δωδεκανήσων, λίγες ήταν οι περιστάσεις όπου ταυτίστηκαν οι ημέτερες επιδιώξεις με εκείνες της, κατά Βοναπάρτη, “ύπουλης Αλβιώνος”, ήδη από την εποχή της Τριμερούς για το Κυπριακό. Παρέλκει συνεπώς η εκτενής αναφορά για το πόσο ωφέλιμο υπήρξε το Brexit σε ότι αφορά την ισορροπία δυνάμεων εντός της ΕΕ και τους ελληνικούς γεωπολιτικούς στόχους.

Η αντιτουρκική τάση των Γερμανών

Ερχόμαστε τώρα σε Γαλλία και Γερμανία. Αμφότερες βδελύσσονται στην πραγματικότητα το ενδεχόμενο ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, παρά την ρητορική υποστήριξη, αλλά η Γερμανία έχει σχέσεις και συμφέροντα στην Τουρκία. Επιλέγει έτσι να κρύβεται πίσω από Ελλάδα και Κύπρο, καθώς κεφάλαια ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ παραμένουν κλειστά λόγω Κυπριακού. Συγχρόνως, το γερμανικό κατεστημένο συνεχίζει μια παράδοση που ανάγεται στα χρόνια του Κάιζερ Γουλιέλμου και του φον ντερ Γκολτς, πλουτίζοντας μέσω των εξαγωγών στην Τουρκία. Εδώ, σημειώνεται ο καίριος ρόλος της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.

Ωστόσο, η πίεση της κοινής γνώμης και η εσωτερική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών έχουν ήδη καταλήξει σε αλλαγές στο ποιόν και την στάθμη των γερμανικών δεσμών με την Τουρκία. Μετά την επιβολή στρατιωτικού νόμου και κατάστασης πολιορκίας από τον Ερντογάν το 2016, η Μέρκελ προχώρησε σε μια σειρά από κυρώσεις που προξένησαν σημαντικές βλάβες στην τουρκική οικονομία, κυρίως στον τουρισμό, με επίσημη οδηγία του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών προς τους Γερμανούς πολίτες ότι διατρέχουν άμεσο κίνδυνο σύλληψης σε περίπτωση επίσκεψης στην Τουρκία.

Το 2018 έγινε άρση των κυρώσεων (με την θεωρητική αναστολή της έκτακτης νομοθεσίας) αλλά η γερμανική κοινή γνώμη παραμένει σφόδρα αντιτουρκική: με βάση στοιχεία του Οκτωβρίου του 2019, το 58% των Γερμανών επιθυμεί την αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, το 61% την επιβολή οικονομικών κυρώσεων και το 69% ολοκληρωτικό εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τουρκία. Σε αυτά προστίθενται μεταβλητές όπως η άνοδος της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) και η ουσιαστική αποτυχία ενσωμάτωσης των Τούρκων μεταναστών στην Γερμανία, ακόμα και μετά από τόσες δεκαετίες. Συνεπώς, υφίστανται όλες οι προϋποθέσεις για μια ελληνική επικοινωνιακή καταιγίδα με στόχο νέες κυρώσεις.

Terra incognita

Εδώ ακριβώς προστίθενται στην εξίσωση και οι Ανατολικοευρωπαίοι. Οι χώρες αυτές δυστυχώς αποτελούν terra incognita για το ελληνικό διπλωματικό κατεστημένο. Με την κληρονομιά τόσο της ναζιστικής όσο και της σοβιετικής επικυριαρχίας αλλά και την διδακτική (έως προσβλητική) επιμονή των Βρυξελλών στο φροντιστήριο υψιπετών φιλελευθέρων ιδανικών, έχουν θεριέψει ο εθνικισμός και η ανοιχτή απέχθεια για την πολυπολιτισμικότητα και το Ισλάμ. Δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να πείσουμε (τροχιοδεικτικά) Πολωνούς, Ούγγρους και Κροάτες να συμφωνήσουν σε μια δέσμη κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας, με ταυτόχρονη διακήρυξη σκληρής γραμμής στο προσφυγικό.

Τέλος, επιβάλλεται να ληφθούν μέτρα και από την Κύπρο. Αληθινά, όχι για το θεαθήναι. Το κλείσιμο των οδοφραγμάτων (όχι μόνο για Τουρκοκύπριους, αλλά και για τουρίστες) αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στην φαρέτρα της Λευκωσίας, όπως και η αφαίρεση διαβατηρίων και ιθαγένειας της Κυπριακής Δημοκρατίας από όσους αποδεδειγμένα λυμαίνονται κλεμμένες περιουσίες Ελλήνων της Κύπρου. Να και κάτι στο οποίο θα συμφωνήσουν (ή μήπως όχι;) και οι τελάληδες της διεθνούς νομιμότητας.

Δράση λοιπόν, για να μην βρεθούμε να κοιτάζουμε ασκαρδαμυκτί όταν μας παρουσιαστεί ένα υποτίθεται “ρεαλιστικό” και “δίκαιο” package deal για Αιγαίο, Κύπρο και Ανατολική Μεσόγειο.