Πως ο εκ των έσω υβριδικός πόλεμος αυτοκαταργεί την Ελλάδα

Ένας από τους λόγους που ο γράφων αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την έναρξη των “διερευνητικών” επαφών ήταν ότι θα έδινε την ευκαιρία σε ένα πολυπλόκαμο σύστημα διαμορφωτών γνώμης εν Ελλάδι να επιχειρήσουν, για μια ακόμη φορά, να επιβάλλουν ως “αναντίρρητη” αλήθεια τις απόψεις τους περί “εξομάλυνσης” των σχέσεων με την Τουρκία, δια της παραχώρησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εάν αυτός δεν είναι εκ των έσω υβριδικός πόλεμος τι είναι;

Για να γίνουμε συγκεκριμένοι: Από ό,τι φαίνεται δεν μιλάμε μόνο για τη σχολή σκέψης που χαρακτηρίζουμε “κατευναστική”, αλλά ενδέχεται να βρισκόμαστε σε φάση στρατηγικής υβριδικής επίθεσης από πλευράς της Τουρκίας, στην οποία συμμετέχει, ελπίζουμε ασυνείδητα, ένα διευρυμένο τμήμα των ελληνικών ελίτ. Κεντρικός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι να παραιτηθεί η Ελλάδα από το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 μίλια, δηλαδή να γίνει η μόνη χώρα στον πλανήτη που θα απαρνηθεί, δια της απειλής βίας, θεμελιώδες κυριαρχικό της δικαίωμα.

Ο υβριδικός πόλεμος ξεκινά από κάποια fake news, τα οποία προβάλλονται σαν “φυσική” πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό εξ αυτών είναι ότι στην περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, το Αιγαίο θα μεταβληθεί σε “ελληνική λίμνη” και θα κλείσει, υποτίθεται, για την παγκόσμια ναυσιπλοΐα. Οι εν λόγω προπαγανδιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Αιγαίο είναι μια ξεχωριστή περίπτωση σε όλο τον κόσμο.

Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχουν δεκάδες σημεία κλειστών θαλασσών στον πλανήτη, όπου εμπορικά και πολεμικά πλοία διέρχονται –όπως ακριβώς προβλέπει το διεθνές δίκαιο– ανεμπόδιστα μέσα από εθνικά ύδατα, τα οποία πολλές φορές είναι μικρότερα των έξι μιλίων. Ένα εξ αυτών είναι το Αιγαίο σήμερα, όπου σε πολλά σημεία η διέλευση εμπορικών και ξένων πολεμικών σκαφών, συμπεριλαμβανομένων και τουρκικών, διεξάγεται μέσα από τα ελληνικά εθνικά ύδατα. Προφανώς, τα πλοία δεν κάνουν ζικ-ζακ στο Αιγαίο για να αποφύγουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα!

Υποχρέωση η επέκταση των χωρικών υδάτων

Ένα άλλο ψέμα είναι ότι η Τουρκία έχει μεγάλη ακτογραμμή και δεν μπορεί παρά να κατέχει μεγάλο κομμάτι του Αιγαίου. Πέραν του ότι η Ελλάδα έχει περίπου τριπλάσια ακτογραμμή από την Τουρκία, το πιο σημαντικό είναι ότι απέναντι από την Τουρκία βρίσκεται μια άλλη χώρα, με την αλυσίδα των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα. Το επιχείρημα της “μεγάλης τουρκικής ακτογραμμής” έχει νόημα μόνο στην περίπτωση που τα ελληνικά νησιά θεωρηθούν ως μη υπάρχοντα. Αυτός είναι άλλωστε και ο πυρήνας της τουρκικής στρατηγικής. Δηλαδή, να επιβάλει την κυριαρχία της στο Αιγαίο, “βυθίζοντας” τα ελληνικά νησιά.

Ο πυρήνας των fake news που διαμορφώνουν τον τουρκικό υβριδικό πόλεμο κατά της ελληνικής εθνικής υπόστασης, είναι η “συμβιβαστική” άποψη ότι ναι μεν το διεθνές δίκαιο σου δίνει το δικαίωμα να επεκτείνεις τα χωρικά σου ύδατα μέχρι τα 12 μίλια, αλλά δεν σε υποχρεώνει. Μπορείς, υποτίθεται, να απεμπολήσεις το δικαίωμα αυτό χάριν της καλής γειτονίας χωρίς συνέπειες στην εθνική σου κυριαρχία. Όμως, η εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας διεθνώς δείχνει μια άλλη ιστορία.

Όλες οι χώρες του πλανήτη έχουν επεκτείνει τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια. Επίσης, δεν υπήρξε καμία περίπτωση όπου διεθνή δικαστήρια να μην αναγνωρίσουν τα 12 μίλια σε νησιά, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι συνθήκες ευνοούσαν κατά πολύ τα ηπειρωτικά κράτη. Το γεγονός αυτό αυτομάτως μετατρέπει το δικαίωμα σε υποχρέωση, εκτός και αν θες να εμφανιστείς σαν κάτι λιγότερο από όλα τα άλλα κράτη.

Αρνείται κυριαρχικά δικαιώματα σε νησιά

Επιπροσθέτως, η Τουρκία δεν αντιτίθεται μόνον στην επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, αλλά αρνείται και όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα των ελληνικών νησιών, δηλαδή της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ. Και φυσικά, η προσπάθεια επιβολής αυτής της αξίωσης γίνεται υπό την απειλή πολέμου. Έχουμε δηλαδή από πλευράς της Τουρκίας την, δια των όπλων, προσπάθεια εξάλειψης της Ελλάδας ως κρατική οντότητα.

Αυτό φαίνεται και από το καταχρηστικώς αποκαλούμενο “τουρκολιβυκό” σύμφωνο, το οποίο αντιμετώπιζε την Κρήτη ωσάν να μην υπήρχε! Σαν μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης να βρίσκονταν τα νερά της Μεσογείου και μόνον. Καθαρό ψέμα είναι και το ότι η Ελλάδα έχει “μαξιμαλιστική” στάση ως προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της στο Αιγαίο, κάτι που συνήθως “τεκμηριώνεται” από τις ελληνικές θέσεις ως προς την ΑΟΖ του Καστελλόριζου. Όμως, η άποψη αυτή δείχνει να αγνοεί πως δεν είναι η ΑΟΖ του Καστελλόριζου το πρόβλημα.

Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω η Τουρκία δεν υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει υπερβάλλουσες αξιώσεις ως προς την ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα που της αναλογεί στο Καστελλόριζο ή οπουδήποτε αλλού. Αρνείται την ύπαρξη συνολικώς ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδας για όλα τα ελληνικά νησιά, καθώς και χωρικών υδάτων εύρους μεγαλύτερου των έξι μιλίων, με το τελευταίο να ισχύει και για την ελληνική ηπειρωτική ακτή.

Με αυτά λοιπόν τα ξεκάθαρα ψέματα και με την απειλή στρατιωτικής βίας, η Άγκυρα και οι εγχώριοι –δια των θέσεών τους– σύμμαχοί της, επιδιώκουν κάτι περισσότερο από μια λεόντειο συμφωνία υπέρ της Τουρκίας. Επιδιώκουν την εξάλειψη της Ελλάδας ως ανεξάρτητη χώρα και την de facto μετατροπή της σε τουρκικό προτεκτοράτο. Γιατί περί αυτού μιλάμε.

Αν δεχθείς να υποκύψεις σε αυθαίρετες αξιώσεις, εις βάρος των πιο θεμελιωδών αρχών του Δικαίου της Θάλασσας και της διεθνούς πρακτικής, τότε παραιτείσαι από το διεθνές δίκαιο. Ένα κράτος που θέτει εαυτόν εκτός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου τότε παύει να είναι κανονικό κράτος. Αν αντικαθιστά τη διεθνή νομιμότητα με τις απειλές του διεκδικητικού γείτονά του, τότε παύει ουσιαστικά να υφίσταται. Δεν παραδίδει απλώς κάποια κομμάτια της εθνικής του κυριαρχίας αλλά αυτοκαταργείται εν συνόλω. Τόσο απλά.

Fake news και υβριδικός πόλεμος

Για να το επιτύχει αυτό η Άγκυρα και οι εξ αντικειμένου προεκτάσεις της εν Αθήναις, περνούν στο επόμενο στάδιο των υβριδικών επιχειρήσεων: καλλιεργούν τον φόβο και την ηττοπάθεια στην ελληνική κοινωνία, πάλι δια fake news. Το πρώτο εξ αυτών είναι το δίλημμα “παράδοση ή πόλεμος”, που βαφτίζεται ψευδώς σαν “συμβιβασμός ή πόλεμος”.

Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, αν ασκήσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα θα οδηγηθούμε νομοτελειακά σε πόλεμο με την Τουρκία. Όμως, αυτό δεν ισχύει. Η Τουρκία δεν είναι “υποχρεωμένη” να προχωρήσει σε πολεμική επίθεση κατά της Ελλάδας, αν η τελευταία υπερασπίσει θεμελιώδη κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι εγχώριοι “ρεαλιστές”. Κυρίως δεν είναι και τόσο “άνετη” για να επιλέξει πόλεμο.

Συμπληρωματικό είναι ένα ακόμη ψέμα που επιχειρείται να επιβληθεί σαν αναντίρρητη αλήθεια. Πρόκειται για την υποτιθέμενη στρατιωτική ανωτερότητα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Σύμφωνα με αυτούς, η Ελλάδα “δεν μπορεί να τα βάλει με την Τουρκία”, γιατί η τελευταία είναι “πανίσχυρη” κι αυτό “το ξέρουν όλοι”. Άρα, αν δεν θέλει να υποστεί συντριπτική ήττα, θα πρέπει να “συμβιβαστεί”, δηλαδή να αυτοκαταργηθεί ως κράτος.

Όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Από πουθενά δεν τεκμαίρεται η στρατιωτική ανωτερότητα της Τουρκίας, την οποία θεωρούν δεδομένη. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι παραμένουν κάποια μικρά πλην πιθανώς κρίσιμα ποιοτικά ελληνικά πλεονεκτήματα. Ακόμα κι αν υπήρχε τουρκική στρατιωτική ανωτερότητα, κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της υπερασπίζει την υπόστασή της έναντι κάθε επιβουλέα χωρίς να μετράει κουκιά. Αν δεν το κάνει δεν αξίζει να υπάρχει.

Εγχώριος μηχανισμός

Το τελευταίο στάδιο του εγχώριου μηχανισμού υβριδικού πολέμου που επιδιώκει την δορυφοροποίηση τηςΕλλάδας  από την Τουρκία, είναι τα ΜΜΕ που περιθωριοποιούν όσους δεν συμφωνούν με τα δίπολα “ελληνική λίμνη-ελεύθερη ναυσιπλοία”, “μαξιμαλιστική Ελλάδα-συμβιβαστική Τουρκία”, “συμβιβασμός ή πόλεμος”, “αποδοχή των τουρκικών θέσεων ή στρατιωτική συντριβή” κοκ.

Έτσι, η τεκμηριωμένη κριτική του Αντώνη Σαμαρά για τις “διερευνητικές επαφές” χαρακτηρίστηκε “παραλήρημα”, ενώ κάθε άποψη που δεν ταυτίζεται με αυτήν της Άγκυρας αναφέρεται σαν “εθνικιστική” και “ακροδεξιά”. Εν κατακλείδι λοιπόν, ο εγχώριος μηχανισμός υβριδικού πολέμου περιλαμβάνει τα εξής στάδια:

1. Προώθηση στην ελληνική κοινή γνώμη fake news και αναγνώσεων της πραγματικότητας, εις βάρος θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου.
2. Παρουσίαση της αυτοκατάργησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας σαν “συμβιβασμό”.
3. Τρομοκράτηση της ελληνικής κοινής γνώμης δια ψευδών ισχυρισμών για την ικανότητα της Ελλάδας να αμυνθεί εάν δεχθεί επίθεση.
4. Περιθωριοποίηση των αντίθετων απόψεων από τα ΜΜΕ είτε δια του συστηματικού αποκλεισμού είτε δια της δαιμονοποίησής τους.

Αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, έναν υβριδικό πόλεμο. Και, δυστυχώς, στον πόλεμο αυτόν φαίνεται πως συμμετέχουν και Έλληνες οι οποίοι –ελπίζουμε λόγω ιδεοληψιών–πολεμάνε την ίδια τους τη χώρα. Και δεν αναφερόμαστε σε περιθωριακά στοιχεία, αλλά σε ανθρώπους με ισχυρές και διαχρονικές προσβάσεις στην πολιτική, μιντιακή και ακαδημαϊκή εξουσία.