Πως το φοβικό σύνδρομο διολισθαίνει σε αυτοκτονικό

Η απραξία, ο δογματισμός του φόβου, τα φοβικά σύνδρομα που μετατρέπονται βαθμηδόν σε φονικά σύνδρομα αυτοχειρίας, διαμορφώνουν ένα κλίμα πανικού. Η Τουρκία περικυκλώνει από θαλάσσης την Κύπρο με την κάθοδο δυο γεωτρύπανων και έχοντας ένα ερευνητικό σκάφος μόνιμα να γυροφέρνει νοτίως της Κύπρου. Και την ώρα της περικύκλωσης, η Άγκυρα παρέδωσε και την πρόταση της παράδοσης. Αυτήν που έχει βαπτιστεί και ως “πρόταση Ακιντζί”, η οποία είναι προφανές ότι ετοιμάσθηκε εξ ολοκλήρου στην Άγκυρα και κλήθηκε ο κατοχικός ηγέτης να την υπογράψει. Αλλά αυτό λίγη σημασία έχει.

Το Εθνικό Συμβούλιο, το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, που συνεδρίασε χθες υπό τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, απέρριψε ομόφωνα την πρόταση του κατοχικού ηγέτη. Θα συνιστούσε ευθεία αυτοκτονία εάν αποφάσιζε διαφορετικά. Παραμένει, ωστόσο, το ερώτημα που αφορά στους Τουρκοκύπριους: ποια ΑΟΖ εννοούν στην πρόταση για συνδιαχείριση; Αυτήν που έχει καθοριστεί με βάση τις διεθνείς συμφωνίες της Κυπριακής Δημοκρατίας, ή εκείνη που επιχειρεί παράνομα και ετσιθελικά να καθορίσει η κατοχική Τουρκία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι κομβικής σημασίας.

Σημειώνεται συναφώς ότι μέχρι σήμερα δεν ακούστηκε φωνή διαμαρτυρίας στα κατεχόμενα (πλην του Σενέρ Λεβέντ) για τις επιδρομικές επιθέσεις της κατοχικής Τουρκίας στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Προφανώς θα θεωρούν πως η Άγκυρα προστατεύει τα δικαιώματά τους, θα τους παραδώσει για πώληση το φυσικό αέριο, εάν και εφόσον το βρουν και το εξορύξουν.

Τόσο αφελείς; Όχι. Απλά επιλέγουν τον ζυγό της Τουρκίας. Άλλωστε ποιος διαμαρτυρήθηκε για τη συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και στο αποσχιστικό μόρφωμα, στο ψευδοκράτος, για τον καθορισμό των ΑΟΖ τους; Όταν, δηλαδή, εκχωρήθηκε το μεγάλο μέρος της θαλάσσιας περιοχής βορείως της Κύπρου στην Τουρκία. Μπορεί η συμφωνία να μην έχει νομική ισχύ, αλλά μετρά η πρόθεση και η υποταγή στην Τουρκία. Το φυσικό αέριο ανήκει σε όλους τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι στην Τουρκία.

Σε σχέση με τη διαχείριση της Λευκωσίας σαφώς και προκύπτουν μια σειρά ερωτήματα, που πρέπει να απαντηθούν:

• Πρώτον, τι ρόλο έχουν τα Ηνωμένα Έθνη και συγκεκριμένα οι καλές υπηρεσίες του Γενικού Γραμματέα σε ζητήματα που αφορούν στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως είναι το φυσικό αέριο; Ο εκπρόσωπος της κ. Σπέχαρ ήταν γνωστό τι θα μετέφερε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν κτύπησε την πόρτα και μπήκε…
• Δεύτερον, οι δημόσιες παρεμβάσεις Τούρκων και Τουρκοκύπριων παραγόντων προετοίμαζαν το έδαφος για την υποβολή της πρότασης. Ποια αποτρεπτική ή προληπτική κίνηση έγινε;

Ενώπιον μιας σοβαρούς εξέλιξης

Βρισκόμαστε ενώπιον μιας σοβαρής εξέλιξης που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πώς προχωρούμε; Αυτό έχει σχέση με τον τρόπο αντιμετώπισης των τουρκικών ενεργειών υποταγής της Κυπριακής Δημοκρατίας στους τουρκικούς σχεδιασμούς. Δεν υπάρχει λόγος η διαχείριση των εξελίξεων να γίνεται μέσα σε πανικό, γιατί τούτο θα οδηγήσει βαθμηδόν στην προσαρμογή στους τουρκικούς σχεδιασμούς.

Η εύκολη οδός ήταν να συζητηθεί η πρόταση και να εισέλθουμε σε μια διαπραγμάτευση για εκείνο που αναδεικνύει διαχρονικά η Άγκυρα, για «δίκαιο διαμοιρασμό του φυσικού αερίου». Αυτός ο διαμοιρασμός παραπέμπει στην τουρκική πρόθεση αρπαγής του φυσικού πλούτου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και κλήθηκε το Συμβούλιο Αρχηγών, το οποίο και απέρριψε ομόφωνα.

Πιο εύκολη οδός είναι η απόρριψη της τουρκικής πρότασης να γίνει, χωρίς να αναληφθούν πρωτοβουλίες. Αν και χάθηκε η συγκυρία, η Λευκωσία μπορεί να υποβάλει πρόταση. Μια πρόταση που θα διασφαλίζει πρωτίστως ότι το ενεργειακό πρόγραμμα θα συνεχιστεί κανονικά. Παράλληλα, σε συνεργασία και συνεννόηση με χώρες, εταιρείες των οποίων δραστηριοποιούνται στην κυπριακή ΑΟΖ, θα πρέπει να βρεθούν τρόποι αντιμετώπισης της τουρκικής επέλασης.

Αυτό το τελευταίο φαντάζει δύσκολο καθώς η Τουρκία μέχρι στιγμής κινείται ανενόχλητα. Αυτό το τελευταίο αφορά και στην Ελλάδα, που είναι απασχολημένη με τη Βενεζουέλα! Εάν δεν γίνουν κινήσεις τώρα, ο “Πορθητής” θα βρεθεί απέναντι από τη Λεμεσό. Και τότε θα εκλείψουν και οι δικαιολογίες εντός Κύπρου για τη διαχείριση.